hmmmm, voel me nu echt verrot. Hoewel deze relatie nooit een echte relatie is geweest hebben we er echt allebei kei en keihard aan gewerkt. Stom he, er is absoluut een bepaalde klik, we denken hetzelfde over de toekomst, relaties en zien onszelf ook wel oud worden samen en toch.....toch staat er steeds iets in de weg. Na elke opleving komt er weer een moment van absolute twijfel bij haar, waarbij ze me weer van zich af duwt.

En nu dus definitief denk ik. Vorig weekend hebben we een heel leuk weekend gehad. Eigenlijk was de woensdag en vrijdag super...veel gekletst, gewandeld, naar de film geweest en nog wat gedronken. Toen hebben we het er ook over gehad dat we toch zo langzaamaan wel echt meer voor elkaar begonnen te voelen. Wel werd ze daar best emotioneel door en kwam terug op een aantal hele vervelende ervaringen die ze heeft gehad met mannen (en dan bedoel ik ook echt heel vervelend, KL$%@zakken die het verpesten voor eerlijke, oprechte mannen). Ze gaf aan dat ik heel anders was en dat ze dat aan de ene kant heel fijn vind, maar dat het haar ook verwart omdat ik niet voldoe aan het stereotype dat ze in haar hoofd heeft en dat dat haar onrustig maakt. Ze kon niet meer uitgaan van haar ideeën over hoe mannen denken (dat is al eerder een punt geweest). Maar het voelde heel vertrouwd om zo dingen met elkaar te delen.
Zaterdag vroeg ze me 's avonds naar een festivalletje in de buurt te komen en dat was eerst leuk en vervolgens tijdens het wandelen gaf ze ineens aan dat het allemaal te verwarrend is en ze gewoon vrienden wil blijven, omdat het idee om verder te gaan (dus ook intiem, handen vast houden enzo) ineens niet goed voelde. Daar hebben we vervolgens nog heeeeeeel uitgebreid over gesproken. En ook weer heel open en eerlijk, hele persoonlijke dingen gedeeld. Ze wist eigenlijk niet wat ze wilde, maar zat heel duidelijk er mee in de knoei. Uiteindelijk heb ik toen gezegd dat er maar 2 oplossingen zijn, stoppen of samen er aan werken. En ik heb toen op een gegeven moment ook gezegd dat we er maar mee moesten stoppen omdat ik het ook niet leuk vind om in een relatie te zitten waarin je vriendin zich continue rot en verward voelt om hoe de relatie is. Daarop gaf ze weer heel duidelijk aan dat dat niet was wat ze wilde, het contact was te dierbaar ze voelde alsof we nog steeds naar elkaar groeiden en wilde me niet kwijt, zag zelfs een toekomst samen. Uiteindelijk kwam ze er zelf mee dat ze misschien een vorm van bindingsangst
heeft. We hebben toen afgesproken om allebei even na te denken over wat we voelden en wilden (het was inmiddels 1 uur 's nachts). De volgende dag elkaar 's avonds nog even gesproken en toen besloten te kijken of we als vrienden voorlopig de druk er wat vanaf konden halen. Ze gaf toen aan dat ze het heeeeeel graag wilde weten als ik met iemand anders zou willen gaan daten en eigenlijk ook dat we door deze gesprekken dichter naar elkaar toegroeiden. Daarna weinig contact gehad. Maandag nog heel even via de skype, maar toen waren we allebei eigenlijk te moe, dus dat was niet zo heel prettig (ik probeerde een uitspraak te krijgen wat onze status nou was en dat kon/wilde ze niet geven). Daarna wel nog even sorry hiervoor gezegd en toen n week geen contact gehad.

Vrijdag was ik in de buurt en heb gebeld om wat leuks te gaan doen. Dat vond zij ook leuk, maar ze was niet thuis. Dus afgesproken om zaterdag even te bellen. Ik moest eerst 's morgens wat klusjes doen en toen kreeg ik om half 1 een gepikeerd smsje dat ze maar was gaan zwemmen en dus niet bereikbaar was 's middags. 's avonds gebeld en dat werd n superleuk gesprek van 3 uur lang waarin we weer als vanouds over alles konden praten. De druk leek er wat vanaf te zijn doordat we even wat gas terug zouden nemen. Het zou voor alletwee wel even wennen worden, maar we waren vol goede moed. Afgesproken dat ze vandaag bij me zou komen bbq-en. so far so good....

En toen kwam net als de andere keren de klap, maar nu definitief. Vannacht kwam een berichtje dat het allemaal te vaag was, ze geen vrienden kon blijven omdat het haar te veel bezig houdt en ze dat niet wil. Misschien over een tijdje en het ga je goed...maar dan wel een lieve groet. Ze had ook geprobeerd eerder contact op te nemen, maar whatsapp had weer een hapering. Maar hiermee is in mijn ogen dus eigenlijk gewoon definitief de deur dicht zelfs naar een gewone goede vriendschap en dat doet me echt heel veel pijn en verdriet. Ik heb het gevoel dat ik een heel mooi en waardevol persoon uit m'n leven kwijt raak en dat raakt me heel diep. Zelfs na m'n relatie van 13 jaar die anderhalf jaar geleden eindigde heb ik me niet zo rot gevoeld. Ik heb wel veel vrienden die het verhaal kennen en me steunen, maar eigenlijk hebben zij al heel lang aangegeven dat ze denken dat het beter is als het stopt. Dus op een paar na, snappen ze het verdriet niet.

Ik heb haar nog een berichtje teruggestuurd, dat het me verdrietig maakte, ik juist het gesprek en het gevoel die avond weer fijn vond en ik haar natuurlijk ook alle goeds wenste. Vanmorgen heb ik nog een cadeautje langsgebracht (had ik al voor haar gekocht, een doosje met spreuken over geluk). Ik wist dat ze niet thuis zou zijn, dus we niet het ongemakkelijke moment van elkaar tegenkomen zouden hebben. Heb er een briefje bij gedaan dat ik het al voor haar had gekocht. Dat hoewel verdrietig ik haar wilde bedanken voor de mooie gesprekken en momenten. Dat ik haar zou missen, maar haar ook alle geluk en liefde wens, omdat ze dat waard is. en dat ze altijd mag bellen/sms-en e.d. omdat that's what friends are for... Misschien overdreven, misschien gek, maar ik vind het belangrijk het netjes af te ronden (hoeveel pijn het ook doet) en ik hoop echt oprecht ook dat ze gelukkig word, is toch niet gek als je om iemand geeft???

Nou ja, volgens whatsapp heeft ze nog steeds mijn antwoord van vannacht niet gelezen en ik weet natuurlijk niet of ze het cadeautje heeft gezien (paste niet in de brievenbus, dus heb het op haar balkon gegooid, daar komt ze normaal gesproken heel vaak). Ik verwacht eigenlijk ook helemaal geen reactie meer van haar, daar is ze eigenlijk de persoon niet naar. Als ik contact zou opnemen denk/weet ik dat ze zal antwoorden, maar ze gaat nu niet vanuit haarzelf contact opnemen. En dat is denk ik nu ook wel logisch en misschien maar goed ook, dan komen we misschien los van elkaar..... hoeveel pijn en verdriet me dat ook doet......

Jemig, weer een heel verhaal, maar ik moet mn verdriet gewoon ff kwijt, sorry......