Dat hielp... mijn verhaal van me afschrijven. Ik heb ook veel van de verhalen op deze site gelezen, maar nog niet gereageerd. Maar ik vind het zo herkenbaar.

Vandaag ben ik weer boos... wat een sukkel dat hij me dumpte. Ik had hem gewoon hoger ingeschat. Dit was de eerste keer in onze relatie dat we een crisis hadden en dan rend hij meteen hard weg... pffff...

Als ik in de stad ben, vandaag super weertje, lekker terrasje gepakt, ben ik constant bang hem tegen te komen... misschien wel met een ander. Bah, ik wil zulke gedachten niet hebben. Nog 2 weken en dan ben ik hier weg. Hoe erg ik alles hier ook ga missen. En hoe 'niet klaar' ik hier nog ben. Ik moet hier weg. Iemand zei gisteren 'het is beter ergens weg te gaan als je het er nog naar je zin hebt, dan dat je gillend weg moet rennen.' Dat is wel zo. Dus mooi stadje, ik ga je verlaten en ik kom heus wel een keer terug. Als het gevoel van liefde voor 'hem' een beetje gezakt is.

'Hij' was blijkbaar niet klaar voor een serieuse relatie waarin je bij een crisis vecht voor elkaar. Of werkt dat zo niet? Ik begrijp van al mijn serieuze relatie vrienden dat ook zij crisissen hebben, daar hard aan moeten werken soms. Na 1 crisis wegrennen is echt idioot.

Zo, en nu ga ik me klaarmaken voor een leuk feestje vanavond. Hopenlijk zit hij alleen te kniezen ergens. Hij is gelukkig niet trots op zichzelf wat betreft zijn gedrag. Nou, mooi!

Groetjes
de boze KleineZeemeermin