Dagelijkse strijd

afbeelding van jp

Zo de kerst is weer voorbij, viel best wel mee. Op familie kun je altijd terugvallen en dat is bij mij zeker het geval. Ik hoop dat mijn mede ldvd'ers hier dat ook kunnen ervaren. Dus bye bye kerst, terug naar de grote stad, terug naar huis, terug naar het normale ritme van vallen en opstaan. Ik word wakker na een rustige nacht en het eerste wat ik aan denk is dat ik weer alleen wakker wordt. Donker en koud in huis, en alleen. Eenmaal onder de douche begin ik te denken waarom het zo is gegaan zoals het is gegaan. Elke morgen weer. Op weg naar werk, de hele rit malen dingen in m'n hoofd. Waarom waarom waarom. En op werk, als de koffie mij op gang heeft geholpen wordt ik wat vrolijker, komt het relativeren. Kan ik mezelf uit de morgendip praten, beetje afleiding hier en daar, eind van de werkdag komen de gedachtes weer. Thuis is het dan alweer donker deze dagen maar het koken/opruimen/tv/sport ritme zit er aardig in. Blij wanneer ik ga slapen... En dan de volgende dag, dezelfde cirkel. Again and again.

Ik kan er maar niet over uit met mijn nuchtere manier van nadenken. Maar dat zal dan wel de ldvd zijn... Ik kan het nog steeds niet loslaten, met de simpele reden dat ik het gewoon niet snap. Peter1963 schreef daar een ontzettend mooie blog over 2 dagen geleden, die woorden hebben mij zeer aangegrepen. Hij schreef gewoon wat bij mij in m'n hoofd speelt. Hij kan er niet over uit hoe iemand tot zo'n daad in staat is. Ik ook niet, en dat is wat knaagt. Ik snap het gewoon niet, de manier waarop het is gegaan. Hoe kan iemand je zo hard emotioneel laten vallen en daar zo onverschillig mee omgaan?! En waarom kan ik die vraag niet lekker laten varen en doorgaan, want ik doe mezelf er alleen maar pijn mee.

Ik spreek een kennis aan op de msn, tijdje niet mee gechat, zijn relatie is uitgegaan in maart en ik vraag hoe het is, hoe z'n kerst was, je kent het wel. In maart begreep ik hem niet, nu begrijp ik hem maar al te goed. Hij zit nog steeds in de knoop, 9 maanden later na een relatie van 1 jaar. Zou dat bij mij ook zolang gaan duren?! F*ck zeg. Week later spreek ik mijn ex-baas, zomaar kom ik hem ergens tegen. Hij is ge?ɬØnteresseerd en na alle zakelijke perikelen komt het eruit dan "D" en ik niet meer samen zijn. Heel verhaal dat hij hetzelfde eens heeft meegemaakt, heeft ie wel een jaar voor nodig gehad eer hij er weer bovenop was. Een jaar?! Damm.

Was het nu maar al een jaar verder... Nog een paar dagen en dit donkerste jaar uit m'n leven is afgesloten. Volgend jaar kan alleen maar beter worden... denk ik. Toch? Altijd onafhankelijk geweest en dat was een prima leven. Nooit opzoek geweest naar liefde, liefde is mij altijd overkomen. En de eerste keer dat een verliefdheid verder is gegaan in houden van en samen een toekomst plannen hard op je bek gaan. Hello reality. Dat was 2006.

Who would have thought
That you could hurt me
The way you've done it?
So deliberate, so determined
And since you have been gone
I bite my nails for days and hours
And question my own questions on and on

Groeten, JP

afbeelding van Akemi

Dat ritme heb ik ook

Hoi JP, je dagindeling is maar al te herkenbaar. 's Ochtends is het voor mij ook erg moeilijk, en vooral bovendien 's avonds weer op weg naar huis. Dan moet ik mezelf soms echt door het trappenhuis omhoog slepen met het idee dat ik me beter zal voelen zodra ik warm gegeten heb... En ja, ik ben bang dat het lang duurt. De klappen blijven hard, al zul je wel langzaam voelen dat je diep van binnen, beetje bij beetje vooruit gaat. Daar doe je het voor, daardoor is een terugval te verdragen. En doordat je het ritme leert kennen, kun je het verdriet wat beter inschatten/relativeren.

Volgens mij hebben veel mensen hun energie opgespaard voor de kerst en komt alles er weer nu een beetje uit. Ik heb ook wel eens gehoord dat er in de dagen na kerst relatief veel (langdurig zieke) mensen sterven, omdat ze voor de feestdagen nog heel even extra hard hebben volgehouden. :-/

En het niet begrijpen waarom, dat is ook zo'n killer. Dat maakt het moeilijker om af te sluiten. Rationeel kan ik de verklaring van mijn ex wel volgen. Maar gevoelsmatig lukt het niet, omdat ik nog nooit heb ervaren wat hij beweert te hebben doorgemaakt: langzaam al je gevoel voor iemand verliezen. Misschien begrijp ik het pas als ik het zelf meemaak, maar dat zou inhouden dat ik weer iemand kwets en dat wil ik natuurlijk niet! Glimlach

Langzaam zul je eruit groeien. Veel vragen zullen onbeantwoord blijven, maar ieder antwoord zou ook weer nieuwe vragen oproepen. Als je terugkijkt zul je zien dat je het helemaal zelf gedaan hebt, er weer bovenop komen. Gewoon doorgaan en je zult nieuwe dingen meemaken en leren die weliswaar geen rechtstreeks antwoord geven, maar de leegte van de vragen wel opvullen.

afbeelding van angel24

hoi jp

je leeft een beetje op automatische piloot,ik ken het.dwaas loop je de dag door om thuis te komen naar..niks..ik heb dan nog eenzoontje maar als die opbed ligt,slaat toch elke avond de eenzaamheid weer toe..je zit,denk je.gezellig voor de tv..en dan 1 zinnetje op tv..geeft je een breakdown..ik heb de all you need is love kerstspecial zitten kijken..stom!!!!maar goed het hele progamma liefde gezien en herenigingen..dus kortom het hele progamma zitten janken,,bah,,en ik dacht dat ik al zover was..niet dus..mijn gedactes dwalen toch nog heel veel af naar 'ons'..maar ja ons bestaat niet meer

What does'nt Kill you,Makes You stronger