Citaat: “Iemand verstoten die jaren lang op je gerekend heeft, hoort tot de gruwelijkste dingen die mensen elkaar aandoen, te gruwelijker omdat het geschiedt door de hand die tot dan toe gekust werd."

Dagboek van het afgelopen jaar (we waren 5 jaar samen, allebei eind in de 20)

Maart/April 2008
Ik vermoed dat het toen allemaal begonnen is. Misschien al veel eerder, ik weet niet hoe, wanneer juist, waar en waarom.

Als ik voor het werk naar het buitenland moest, ging je meestal veel uit. Daar had ik absoluut geen problemen mee. Ik wilde je nooit iets verbieden, of verplichten (al was ik zeker niet altijd de gemakkelijkste). Stilaan voelde ik wel dat er iets niet juist zat. Maar had totaal geen idee wat, en in het algemeen voelde ik me nog geliefd door je, door de woorden die je zei, je gedrag, en wat je voor me deed. Ik heb af en toe gevraagd of er iets was, en gezegd dat je met mij altijd over alles kon praten. Toen zei je altijd: ‘Dat weet ik’. Dus ging ik ervan uit dat, wat er ook was, het niet zo heel belangrijk zou zijn.

Mei 2008
Ik zit met het werk in land A, vol enthousiasme. Af en toe bellen we en het klinkt allemaal zo goed zitten. Je stuurt een sms dat je het hele appartement hebt gekuist en de ijskast vol met lekkers zal zitten wanneer ik terug ben. Wat een schat denk ik. Je belt om te vragen of vriendin B (niet zijn nieuwe liefde) mocht blijven slapen. Hoe lief dat hij daarvoor belt, denk ik, hoe dubieus het hele verhaal van haar verdwenen auto ook was. Ik vertrouwde je voor 500%, niets zou er tussen ons kunnen fout lopen. We hadden al zoveel samen meegemaakt. Je was er altijd voor mij en behandelde me als een prinses. Dat was toch niet allemaal toneel? Ik had nog nooit zo’n lieve en attente man als jou ontmoet. Ik zat op een wolk, je verhoogde mijn zelfvertrouwen naar de top.

Terug in het land zei je me dat je zo blij was dat ik terug was. Je was teveel uitgegaan en wou opnieuw rust. Maar tegelijkertijd voelde ik de afstand groeien. Je ging niet mee naar vriendin C's babyborrel, of naar leuke etentjes met mijn werk. Maar ik wou je niet teveel zaken opdringen.

Juni 2008
Je zat veel op facebook, en we keken dikwijls samen naar de nieuwtjes. Toen je even in de keuken was, zag ik in je inbox een berichtje van uw nieuwe liefde. Iets van kaarten dat ze geregeld had, en dat je dan toch had afgezegd. Geen idee waar dat over ging, maar wederom, dat volle vertrouwen dat ik in je had. Het zal wel niets betekenen, je zou nooit iets achter mijn rug doen.

Dan was er het weekendje in de bossen. Nu pas dringt alles tot me door, waar je gedachten zaten. Ik me maar afvragen waarom je soms zo bot deed. Maar elke relatie heeft ups en downs, dus dacht ik er verder niet al te veel bij na.

Op een zonnige zondag zat ik buiten op het terras een boekje te lezen. Je kwam net terug van een fietstocht, en zei dat ik er zo gezellig bij zat. Ik vroeg of je er niet bij kwam zitten. Nee.

Juli 2008
Dan was er die bewuste zondagavond dat je bij vriend X een filmpje ging kijken. Hoe bizar, op een zondagavond. Maar opnieuw, als jij daar zin in had wou ik je daar niet in tegenhouden. Je zei me dat je vroeg thuis ging zijn. Rond half 11 bel ik eens om te horen, je zei me dat de film net begonnen was, ookal was je al een aantal uur weg. Ik hoorde stemmen op de achtergrond, jij was er alleen met vriend X zei je. Ik geloofde dat je wel niet lang meer zou wegblijven. Om half 1 bel ik je opnieuw. Je legt op. Ik bel terug, je zegt dat je direct zou vertrekken. Ik geloof dat het half 2 was eer je terug thuis was. Ik zat eronder door, had geen idee wat er aan de hand was maar het voelde verschrikkelijk aan. Eens je me huilend in de kamer zag, vroeg je of ik niet aan het overdrijven was. Eerlijk kon je ook toen niet zijn. Je had mijn hand lichtjes vast. Toen ik je beter wou vastnemen trok je je hand terug. Auw, alle moed zakte weg. Wat was er toch aan de hand?!

Ik zag dat je nieuwe geliefde je die ochtend vroeg had opgebeld. Ze was er zeker bij, de avond ervoor bij vriend X , het wordt me stilaan duidelijk. Maar toch blijf je ontkennen. Ik had geen andere keuze dan je gsm regelmatig na te kijken. Het was me duidelijk dat er bepaalde berichten gewist werden, mijn intuïtie vertelde me dat.

Wanneer weet ik niet meer juist, maar plots ontdekte ik dan toch een sms. Ik stond aan de grond genageld, het voelde alsof ik ging flauwvallen. Mijn hart brak. ‘Het kan toch niet waar zijn hé’. Ik confronteer je ermee, en krijg een dubieuze uitleg over de sms. En je ging weg. Weer had je de kans met me te praten maar vluchtte je weg. Wow. Adem halen.

Ik wou je laten zien hoe graag ik je zag, en probeerde uit te leggen dat we toch al een hele weg hadden afgelegd samen. Lichamelijke toenadering wou je niet, dus kocht ik een aantal keer je favoriete snoepjes, ging ik naar de bakker, deed de strijk etc. Wanhopig voelde ik me want het had geen effect. Het enige wat ik kreeg wat een uitstraling à la Poetin. IJskoude gevoelloze ogen die naar me keken, en me eerder ontweken. Zucht.

Je ging naar huis om alles op een rijtje te zetten. Vond ik geen slecht idee. Wat wij samen hadden zou je dan wel goed overwegen, en je zou terugkomen met een aantal zaken die je in de relatie storen, me zeggen wat je mist, en we zouden er samen voor gaan. Je zou het nooit zomaar allemaal weggooien want het klikte, toch?. Onze relatie zou een nieuw elan krijgen en we zouden veel gelukkiger zijn samen, op een heel ander niveau. Ik zou alles doen om wat fout zat te verbeteren. Had zelf al een aantal zaken bepaald waarvan ik weet dat ik fout zat. Ik verheugde me op onze nieuwe start! Wat zouden we er sterker uitkomen.

Ik zag het totaal verkeerd, hoe naïef van me. Je ging uit en voelde je heel goed je nieuwe geliefde te zien. Je voelde je er totaal niet schuldig bij zei je me achteraf. En dit terwijl je over een lange een goede relatie ging nadenken. De bibber slaat me op het lijf, wat is dat hard te horen. Ik was toch de vrouw van je leven?! Ach, het moet dan echt niet gemeend geweest zijn. Wat voel ik me in het zak gezet door jou.

Toen ik je belde je me dat ik niet meteen van het ergste moest uitgaan. OK, weer een opluchting, ik was misschien aan het overdrijven dacht ik. Dan kom je thuis, een dag later dan afgesproken, en zeg je dat je niets meer voor me voelt. Verbijsterd bleef ik alleen achter met duizenden vragen, niet wetende waar dit ineens allemaal vandaan kwam. Het was ‘te laat’??!Hoe kan dat, je bleef ondanks alles tot de laatste dag nog redelijk normaal doen, en zei me altijd dat het niet zo erg was dan het leek.

Het grofste van al was dat je al je gerief, tot de details na, stiekem, als een dief in de nacht bent komen ophalen toen ik op mijn werk zat. We zouden praten die maandag. Maar nee, op zondag ben ik bij mijn oma en kom je stiekem al een deel ophalen. Maandag neem je verlof voor de rest van je gerief. Wat achterblijft is de sleutel en een brief over de meubels. Respectlozer kan niet. Gewoonweg laf, heel egoïstisch en pure smeerlapperij.. Wow, deze karaktertrekken had ik nog niet bij je gezien. Zo oneerlijk en op een slechte manier afgesloten. Zoveel kansen gehad om met me te praten, maar doen alsof je neus bloedt, stiekem je eigen leven beginnen leiden, en alleen wanneer je het niet meer kan ontkennen en je zeker bent dat je bij een ander terecht kan, me dan plotseling in de steek laten zonder enige duidelijke uitleg. En jij die me dan een sms stuurde dat je 100% eerlijk bent geweest. Frustrerend, zie je het dan echt niet??

Ik dacht dat wij samen iets aan het opbouwen waren. We hadden het er soms over dat op ons trouwfeest uw mama en tante Z naast elkaar zouden moeten zitten omdat ze het goed met elkaar zouden vinden. Onze relatie moet dan toch één grote illusie geweest zijn, anders kan je het toch niet zo eenvoudig en abrupt opgeven. Het is wel gemakkelijker natuurlijk dan praten en er proberen doorheen te komen.

Ik voelde dat ik je kwijt aan het raken was. Maar liefde is ook loslaten, dus dacht ik dat het best was om je te laten gaan. Met de gedachte dat je na verloop van tijd zou inzien wat we hadden, en je de relatie nog een kans zou geven om écht te verdiepen. Uit te zoeken wat het is dat je miste, je ongelukkig maakte en ergerde. Het gaat tussen de beste koppels al eens minder af en toe, dat is normaal. Ook een overdonderende verliefdheid op een andere persoon is menselijk. Maar plots een lange en goede relatie opgeven alsof het niets heeft voorgesteld, vind ik niet normaal.

Ik was ervan overtuigd dat je niet zomaar bijna vijf jaar je leven met iemand deelt. Dat betekent toch dat je iets speciaals met elkaar hebt, toch? Dat je op veel belangrijke vlakken op dezelfde frequentie zit en dus een goede relatie hebt. En dat je zoiets niet zomaar kan vervangen door iets nieuws. Ik dacht dat bij ons de verliefdheid in liefde was overgegaan. Maar wat heb ik me vergist. Je zag me niet graag genoeg om de crisis te proberen overleven, er samen voor te gaan en alles op alles te zetten. Wie weet waar hadden we nu gestaan. Je wilde niet, je gevoel sprak voor iets anders.

Maar toch, hoop hield me recht, want wat wij hadden was toch wel heel goed. Zo voelde ik het aan tenminste. Ik wist dat er pijnpuntjes waren, maar die waren zeker niet onoverkomelijk. Toen je voor je werk naar het buitenland ging voor een aantal maanden, zou je veel kunnen nadenken en me misschien wel stilletjes aan beginnen missen.

En dan plots die foto’s op facebook, ik denk dat het oktober of november was. Bam, wat een dreun. Er werd flink gedraaid aan de dolk die in mijn hart was gestoken. Ik stuur je een sms dat ik het niet meer zag zitten, dat ik zo gekwetst was en jij ondertussen zomaar met je leven doorging alsof ik nooit iets voor je heb betekend. Alsof ik nooit bestaan heb. Je antwoordde in het laat dat je nog op je werk zat en je me zou bellen. Geen één keer heeft de telefoon nog gerinkeld. Laf. Wat een pijn. Hoe overleef ik dit?? Rustig blijven.

Al een chance was ik toen nog in behandeling bij therapeuten, en hielden antidepressiva en slaapmiddelen me gaande gedurende die tijd. Nooit gedacht dat ik zoiets zou doormaken. Het was wel heel duidelijk dat je niet naar me zou terugkomen.

Wat heeft onze relatie dan eigenlijk voor je betekend? Dat je het zomaar kan opgeven zonder het een serieuze kans te geven? Wie ben je eigenlijk?

Zou je ooit nog aan me denken? Ik denk van wel. Heb je soms spijt dat je het toch geen kans hebt gegeven om te kijken hoe het anders zou kunnen zijn tussen ons? Allicht niet. Zou je me terugwillen? Allicht niet. Zou ik dat willen? Ik weet het niet. Is dit van toepassing? Helemaal niet.

Dus, vooruit kijken. OK, maar hoe doe je dat???

Mis ik je? Verschrikkelijk. Ben ik teleurgesteld? Ongelooflijk. Haat ik je? Soms. Hou ik van je? Met heel mijn hart.

Zo wisselen gevoelens en gedachten van dag tot dag af. Heel slepend. Maar sterk blijven is de boodschap.

Wil ik dat je gelukkig bent? Natuurlijk. Vind ik het spijtig dat je het geluk niet blijvend bij mij kon vinden, of het op zijn minst wilde proberen? Absoluut.

Wat denk ik er nu allemaal van? Ik heb duizenden boeken gelezen en maanden aan een stuk gepraat. Zat met mezelf serieus in de knoop en ben me een aantal keer sterk tegengekomen. Ben ik terug de oude? Nee, die zal ik ook nooit meer worden. Ik heb een enorme knak gehad, want abrupt verlaten worden voor iemand anders is enorm pijnlijk. Het snijdt door merg en been, neemt alle zelfvertrouwen weg. Dat de persoon die je gedurende vijf jaar op handen en voeten droeg, dan ook nog heel koud tegen je doet, maakt het des te erger. Je mooie leventje verandert in een nachtmerrie.

Maar misschien heeft dit alles wel een beter mens van me gemaakt. Ik voel het alleszins wel zo. Nu proberen uit dat dal te geraken. Wie weet kan ik binnenkort wel de hulp van een leuke bergbeklimmer aannemen, indien die op mijn pad komt.

Waarom schrijf ik deze brief, wat verwacht ik er eigenlijk van? Ik hoop dat ik het hierdoor nu allemaal stilaan kan loslaten, en écht afscheid kan nemen van de relatie die ik met jou gehad heb. Ik zit nu 9 maanden in dezelfde vicieuze cirkel met al deze vragen waar ik nooit een antwoord op zal krijgen. En moest ik toch ooit een antwoord krijgen, weet ik niet of ik het wel zal geloven. En waarschijnlijk zal ik het niet aankunnen. Maar kan ik eigenlijk nog dieper gekwetst worden?

Het wordt tijd om al deze vragen uit mijn hoofd te bannen en uit de cirkel te stappen. Ik hoop dat deze brief daar het begin van is.

Hoe denk je hierover? Zou je denken van ‘Zo zielig, is die er na 9 maanden nu nog niet overheen?’ Of ‘Ik heb Muisje toch wel heel hard gekwetst, maar ik ben echt zoveel gelukkiger nu dan toen’ Of ‘Wat een ambetant mens zeg, waarom laat die me niet met rust, ik ben toch duidelijk geweest?’

Ik weet het niet. Heb ik je eigenlijk ooit wel echt gekend? Ik denk het niet. De schat die ik kende veranderde plots in een monster en een lafaard. Heel koud, kil en zakelijk. Waarom was dat in godsnaam toch nodig? Ik had toch helemaal niet misdaan?!

Mijn motto was altijd: laat hem los, laat hem vrij. Dit is zijn recht, en ik gun hem alle geluk toe. Ookal was de manier waarop beneden alle peil. Ga door je eigen pijn, verwerk het verlies van hem, de relatie, de dromen en de plannen alleen, zonder hem daarbij lastig te vallen. Hij wil een nieuw leven. Je kan het wel alleen aan. Maar wat is het ontzettend moeilijk en pijnlijk. Voor jou was het allicht redelijk gemakkelijk want je bent maar heel weinig geconfronteerd geweest met mijn verdriet en de gevolgen van wat je me hebt aangedaan. Toch hing je bij het weinige contact tussen ons het slachtoffer uit.

Het resultaat hiervan is dat jij nu een gelukkig nieuw leven leidt, wat je al heel snel na mij hebt opgebouwd. Het resultaat voor mij is dat ik 9 maanden later nog altijd in hetzelfde stramien zit, met alle vragen die onbeantwoord blijven, enorme zelftwijfel en immens verdriet. ‘Kop op’ zeggen ze me. ‘Ander en beter’. ‘De tijd heelt alle wonden’. ‘Je zal zien dat je beter af bent’. Etc

Allemaal goed en wel, en heel goed bedoeld. Maar zo simpel is het niet. Als je zodanig van iemand houdt, en ermee verder wil, en die persoon je dan als vuilnis aan de kant zet, je als een goede jeans vervangen wordt door een nieuw model van jeans, is het heel moeilijk daarmee om te gaan.

Verwacht ik een antwoord? Nee. De vorige keren dat er een antwoord kwam, hebben me alleen maar meer pijn gedaan. Het was alsof je me niet begreep, of het niet wilde inzien waar je mee bezig was. Elk woord voelde als een messteek aan in mijn rug. Je zei onder andere dat, met of zonder communicatie, het toch hetzelfde resultaat was geweest. Voor jou wel ja. Voor mij had het weldegelijk een verschil gemaakt, en was ik misschien minder lang blijven hangen in mijn verdriet. Een beetje inlevingsvermogen had me deugd gedaan. Maar nee, jij begon open en bloot direct een nieuwe relatie. Je zei me dat ‘je het me zo gemakkelijk mogelijk probeerde te maken’. Maar vlak na de grote schok voor mij, liep je al gezellig en ongegeneerd rond in de stad, met de armen om haar heen. Denk je nu echt dat het dat gemakkelijk voor me maakte?? Totaal niets van respect na al die jaren. Dit heb ik echt niet verdiend.

Hoe moet ik dan nu afsluiten? ‘Groetjes’ is zo oppervlakkig amicaal. Zou ‘liefs’ beter zijn? Hoe neem je afscheid van iemand waarvan je houdt, maar die je tot op het bot heeft gekwetst? ‘Dikke kussen’, of ‘kusje’? Moeilijk. Dan maar gewoon:
Muisje