De laatste post die ik schreef, klonk veelbelovend. Ik dacht "als al zijn shit uit dit huis verdwenen is, dan wordt het dragen makkelijker". Ik was boos, zonder tranen. Ik leek mijn emoties aardig onder controle te hebben.

Anderhalve week later bevind ik me in een draaikolk van hevige emoties waarbij allerlei oud leed boven komt drijven. En nieuw leed, zoals verhalen die ik via-via opvang. Informatie die dwars door mijn ziel snijdt. Ik hoor: "oh, sinds hij zich weer vrijgezel noemt, heeft hij het er constant over dat hij overal weer mooie vrouwen ziet". Ik hoor: "Als we ergens zijn, draait zijn hoofd constant van links naar rechts en zegt hij 'wow, zag je haar?" Ik hoor: "Ik word er helemaal gek van; hij heeft het constant over kont en borsten en sexy".
Uiterlijkheden, denk ik moedig, allemaal oppervlakkige uiterlijkheden. Zegt niets over mij, denk ik sterk.

Maar het gaat ergens zitten, al deze verhalen. Ik voel me uitgewist, afgestoten. En ik treur. Ik treur hevig om iemand die ik gewoon niet meer terugken. Ik treur, omdat ik niet naar anderen kan kijken zonder hem te zien. Ik treur, omdat het zo pijnlijk is te moeten horen dat mijn bestaan door hem zo makkelijk wordt ontkend. Ik vertel mezelf 'ooh, dit is zoo authentiek--uit een relatie vluchten en jezelf focussen op uiterlijkheden, op andere vrouwen, denkende dat deze plotselinge interesse automatisch betekent dat je beter zal krijgen, dat je beter zal vinden. Denkende dat je mij op deze manier uit je systeem kan krijgen. Dat de band, die wij hadden, die jij bruut uitwiste, ineens met een ander gevlochten kan worden".

Maar het helpt niet. Ik kan het treuren niet stoppen.

En onder het treuren, voel ik haat opkomen. Haat; het is zo'n misselijkmakende emotie, zo'n groot woord, zo'n gewicht. Maar het is er; met een paarse passie.