Vanavond een begin gemaakt om een gedeelte van zijn spullen bij elkaar te sorteren; maandag komt hij alles ophalen. Lijkt wel grofvuil in de woonkamer nu. Kom die troep maar met een stinkende vuilniswagen ophalen. Weg ermee. Weg met jou.

Ik dacht dat ik dit klusje jankend zou doen. Dat ik snotterend zijn spullen zou moeten oppakken, herinnering na herinnering. Al die gruwelijke sentimenten. Een opgebouwd en weer weggedaan verleden. Maar ik deed het geirriteerd. Boos.

Mijn boosheid lijkt helemaal niet zoveel tranen te hebben, lijkt wel. Boosheid is boos, fuck de tranen. We zullen dit klusje welleens even klaren, jij en ik. Spieren en kracht. Hupsekee, oppaken met die troep, daar op die hoop. Wat nog meer? Oja, die ovale gekleurde borden uit Frankrijk--mag hij hebben. Kan er toch niet meer van eten zonder bij elke hap de brok in mijn keel en kotsneigingen te hebben. Kranten eromheen en in een zak. Next? Zijn jassen. Die zal hij wel hard nodig gaan hebben na zijn koele daad en kille acties. Hierzo--meenemen die handel. Nog meer? Zijn zelfgeschreven songteksten in zijn handschrift, wat een lachertje. Hij kent z'n eigen emoties niet eens. Toch nog een hele "Bols Jonge Jenever'-doos vol; zoveel geschreven, maar voor mij geen woorden kunnen vinden. Prima, meenemen ook die rotzooi. Volgende? Het strijkijzer die hij van zijn tante had gekregen--hij zou eens moeten proberen zijn hart te strijken. Zoveel kreukels erin.

Het klusje ging vlug. Emoties afsluiten en zakelijk aanpakken. Dat wil wel. Niet denken, maar doen--dat is de kwestie. Ik hou mezelf voor dat dit helend werkt op het proces. Alles er eigenhandig en voelbaar uitzetten. Hoofdstuk sluiten. Zakken dicht. Afscheidsrituelen. Nog lang niet alles is ingepakt; maar ik laat ook nog wat voor hem om te doen. Mag hij ook het puinruim-ritueel zelf meemaken--en zich dat herinneren over een tijdje. En wanneer over een tijdje komt, hoop ik dat zelfs dat me niet meer zoveel zal bezighouden.

Morgen komt hij tussendoor de zwarte, zware dame ophalen. De piano. De dame heeft een valse klank en kampt met een zwaar overgewicht. We hebben haar nog niet zo lang geleden van het oude naar het nieuwe appartement met vier personen handmatig moeten rollen op haar wielen. Koppige dame. Het spoor dat zij achterliet was de volgende dagen nog te zien op de straatstenen, iets waar we heel erg om hebben moeten lachen. Nu hoop ik alleen maar dat ik dat spoor de komende dagen niet weer zal hoeven zien--dit keer als schrijnende herinnering aan zijn vertrek.

De komende dagen zullen emotioneel wat van me gaan vergen. Morgen zal er een tastbaar gat vallen waar voorheen de piano stond. De piano waar hij soms op speelde, waar ik hem zo weer achter zie, en waarvan ik altijd zei 'je moet echt een stemmer laten komen, dit geluid kan echt niet'. De piano waar ik nooit iets mee heb gehad, maar die ik toch, op een rare manier, zal gaan missen hier. De piano was hij.

En dan maandag. Maandag wordt de finale. Als ik na mijn werk terugkom zal hij echt helemaal, totaal, geheel en volkomen uit mijn leven zijn weggegaan.

Ik hou me hart vast.

Letterlijk.