Een vrije dag opgenomen. Het geeft wat rust, het idee niets te hoeven vandaag. Om alles te laten komen en te laten zijn, zonder dat ik mezelf groot moet houden of een gezicht moet opzetten dat niet bij mijn emoties past. Wat anderen ook zeggen: 'gewoon bezig blijven' voelt niet altijd als de oplossing, voelt niet altijd als de beste weg die je wilt of kunt bewandelen--omdat je je nu eenmaal niet kan ontdoen van dat gevoel dat zich als een jas om je heen uitspreid.

Hij schreef me een email gisteren. Een brief die een klein beetje een pleister op de wond legt. Niet dat de pijn wordt weggenomen, niet dat het bloeden stopt, niet dat alles nu minder erg is. En helemaal niet dat zijn brief mijn hoop weer doet aanwakkeren. Maar voor iemand die na zijn vertrek niet in staat was om te praten, die mij achterliet in zijn stilte en elke kans vermeed om mij uitleg te geven, zijn woorden die nu eindelijk door hem worden opgeschreven een kleine verzachting van de pijn.

Het werkt helend om te lezen dat hij beseft wat zijn gedrag heeft veroorzaakt. Dat hij zich nu begint te realiseren welke consequenties het wegrennen met zich meebrengt, en dat het voortkomt uit een innerlijke oorlog diep in zichzelf. Ik heb hem hier eerder mee geconfronteerd, maar toen waren het mijn woorden en mijn visie--en het wordt toch wel een ander verhaal wanneer dit inzicht door hem wordt ingezien.

Hij schreef:
"...Ook al zou ik duizend keer sorry willen zeggen, ik weet dat het niks (meer) uitmaakt. Mijn nalatigheid, en dus ikzelf, is de enige schuldige van dit hele gebeuren. Je hebt helemaal gelijk als je zegt dat ik de emotionele ervaring van een tiener heb. Afgezien van het feit dat jij en ook andere mensen moeilijk tot mij binnen kunnen dringen, kan ik dat zelf ook moeilijk. Dat zal je niks verbazen natuurlijk..
Ik weet ook niet goed hoe ik dingen tegen je kan zeggen wanneer ik weet dat jij mij heel veel verwijt, en elke keer dat je wat aan me vraagt ik eigenlijk niet goed weet wat ik ervan vindt. Zodra ik denk denk ik teveel en niks gerichts....Ik had het gevoel dat ik zakelijk moest overkomen omdat jij zegt dat je wilt afsluiten van het hoofdstuk {zijn naam}... Weer niet goed ingeschat. Als ik denk aan mijn eigen wispelturige ik, mijn soms zo besluitloze ik die jou dit aandoet dan haat ik mezelf.
Aangezien ik het nu gewoon niet weet en ik jou niet zomaar aan het lijntje kan houden tot ik me eindelijk eens bedacht heb, heb ik het gevoel dat ik je zakelijk moet benaderen, ook al ben ik niet vergeten hoe wij elkaar innig hebben lief gehad. Zo stom ben ik dus.
Ik zit zo met mezelf in de knoop, ren zo makkelijk weg van verantwoordelijkheid, ben zo nalatig, zo koud en kil, zo ver weg hiervandaan, zo onbereikbaar voor iedereen. Eigenlijk is laf misschien wel de beste en makkelijkste definitie...
Ik hou nog wel van je lieve {mijn naam}, ik verwacht ook niks van je na wat en hoe ik ben geweest en misschien nog wel ben. Sorry..."

Ik schreef terug:
"....Ik wil je bedanken dat je dat hebt opgeschreven. Misschien heeft het je wel heel veel moeite gekost, maar ik kan je zeggen dat het veel voor me betekent dat je in ieder geval even de moeite hebt genomen dat tegen me te zeggen. Ik probeer niet teveel vast te houden aan mijn boosheid over dit alles, maar er is zoveel gebeurd en zo snel en zo heftig en zo ineens en niet allemaal even okay, dat ik het gevoelsmatig gewoon niet heb kunnen bijhouden. En ik weet niet goed hoe ik daar mee om moet gaan. Mijn boosheid is eigenlijk alleen maar heel diep verdriet en intense pijn en soms zit het zo diep van binnen, en zo vast, dat ik alleen maar daar kan komen door de kracht van boosheid.

Ik hoop dat je kunt begrijpen waarom ik voor nu dit hoofdstuk heb 'moeten' afsluiten. Het is niet mijn wil, en ook mijn hart niet geweest (want die sukkelt er maar achteraan) die mij dat heeft doen besluiten. Maar zuiver zelfbescherming. Leven is beweging en groei. Als ik de komende maanden al mijn hoop ga vestigen op de wens ooit weer samen met jou te kunnnen zijn, dan zal mijn leven stil blijven staan op enkel die gedachte. Dan zal alles in mijn leven zich centreren rond die ene wens en daardoor mijn (innerlijke) groei in de weg staan. En dan zou ik mezelf en mijn leven tekort doen.

Met die gedachte heb ik mezelf bijna letterlijk van je moeten afscheuren--en die wond bloedt hevig. Maar ik had net zo weinig keuze als een dier in een val die zijn poot eraf moet bijten om te (over-)leven. Het is niet omdat ik niet bij je wil zijn, niet omdat mijn liefde voor jou 'op' of 'voorbij' is, maar gewoon, omdat het op deze manier voor mij onmogelijk is. Ik moet mezelf beschermen om niet in de val van mijn hoop te blijven vastzitten.
Ik heb de verhuizing ook zo opgejaagd, niet omdat ik je wil pesten of dwars wil liggen, echt niet. Maar omdat ik denk dat jouw spullen nog hier, en wij op die manier nog teveel met elkaar verbonden, misschien een proces van inzicht en bezinning en vergeving in de weg zal staan. En ook omdat ik mezelf wil vrijmaken van het gewicht dat ik in jouw spullen voel; een gewicht dat op dit moment teveel extra balast met zich meebrengt--een ballast dat ik gewoon niet kan dragen.

Ik weet dat ik niet meer degene ben bij wie je je hart zal willen luchten, maar als je ooit iets kwijt aan me wilt, mag je dat altijd via dit emailadres doen. Schrijven helpt soms echt, weet je--papier is geduldig. En we zijn dan wel uit het oog, maar laten we hopen (nog) niet uit het hart..."

Ik las iets heel moois laatst. Ik weet niet of dat in 1 van de ingezonden verhalen stond of ergens op een andere 'liefdes-site' (ik surf wat af de laatste tijd) maar het ging er in ieder geval over dat iedereen, jij en ik, en onze levenspartners en lovers en crushes, altijd een keuze hebben om eruit te stappen. Om te zeggen "ik wil niet meer, ik wil eruit". Deze keuze is een RECHT. En natuurlijk, het idee is onverteerbaar en onverdraagbaar en raakt ons, de achterblijvers; de hartgebrokenen, in het diepste van onze ziel--en wanneer we daar worden geraakt, komt een stortvloed van krachtige emoties los. Omdat wij er niet uit willen. Maar de 'get out of this relationship'-speelkaart, die hebben we allen in onze achterzak paraat. En ook al hebben wij, de ldvd'ers, die kaart niet tevoorschijn gehaald, het is een kaart die ten alle tijden op de tafel gegooid mag worden. Ongeacht de redenen, de oorzaken, de manier waarop. Relatie is een keuze, een keuze die je elke dag opnieuw weer voor elkaar maakt. Het is nooit een 'moeten', nooit een 'dwang'.

En ik besef dit. Ik mag het hem niet kwalijk nemen dat hij niet meer bij mij wilde, of kon, zijn. Het is moeilijk, omdat het zo makkelijk is hem als de schuldige aan te wijzen van mijn ongelukkigheid deze dagen--tenslotte heeft hij dit alles veroorzaakt door bij me weg te gaan. En ook al vind ik nog steeds dat hij het beter en moediger had kunnen afsluiten, ik denk ook: het had niet uitgemaakt als hij het gedaan met een gouden koets, en een rode loper en bloemen en omhelzingen en alle uitleg van de wereld en heel voorzichtig en langzaam en stapje-voor-stapje. Omdat zijn vertrek uit deze relatie op geen enkele manier verzacht had kunnen worden.

En dat inzicht helpt enorm bij het verwerkingsproces.

ps. Maar laat je niet misleiden door mijn heldere zicht van dit moment--dit zijn schaarse momentopnames in een proces dat zich voornamelijk nog steeds afspeelt op bed, op de bank, waar ik als een klein kind lig te janken met snot op mijn gezicht...