Dit zijn, zoals ik het graag zou willen noemen, de tanden-bijt-dagen. Nu ik van de shock ben bijgekomen, staat de lelijke realisatie voor mijn deur. Ik heb mezelf vandaag door de uren van de dag heen gesleept; uren die ik zonder hart beleef--of zou ik juist moeten zeggen: uren die ik met elk gebroken stuk van mijn hart beleef? Het is zo intens allemaal, zo keihard, zoveel chaos, zoveel onduidelijkheden. Tijdens het werk grijp ik elke moment aan om alle opgekropte emoties er op de plee uit te janken. Ik ontwikkel een routine: werk - gedachten dwalen af - tandenbijten - herinneringen ("oh dat was toen hij en ik..." , "oh, god die datum, ja, toen hadden we net...") - tandenbijten - vakantieplannen en verhalen van anderen met partner - tandenbijten - WC. Liefdes-anorexia.
Met rode ogen terug naar waar ik mee bezig was--beter gezegd: net doen alsof ik ergens mee bezig ben. God, heeft deze verrekte middag geen einde?

Diep van binnen neem ik hem dat kwalijk: dat, met zijn plotselinge vertrek, ook mijn lust en zin is meegenomen. Mijn warmte. Mijn kracht. Dat ik door dagen heen worstel en elke avond denk "oh jesus, morgen begint het weeeeer." Ook al besef ik rationeel dat hij deze dingen niet echt heeft meegenomen; deze lusteloosheid is zuiver mijn eigen gevoel en mijn reactie op de gehele situatie. En een einde van een relatie, jesus, wordt dat ooit goed en eerlijk beeindigd? Als het goed en eerlijk ging, was er waarschijnlijk niet eens sprake van een beeindiging.

Wat me af en toe helder maakt is het feit dat ik alle paden wel heb bewandeld. Ik heb geprobeerd te onderhandelen. Geprobeerd te communicatie op gang te krijgen. Ik heb afstand genomen, ruimte geboden. Ik heb mijn hart uitgestort, in alle eerlijkheid--dus ook aangewezen waar mijn mankementen hebben gelegen. Ik heb duidelijk gemaakt dat ik hem niet kwijt wilde en dat ik nog steeds geloofde dat we eruit hadden kunnen komen.

Maar ergens, heb ik een keuze moeten maken. Een keuze om mezelf te beschermen. Een keuze dat, als hij, na al mijn geloop en gekruip op bovenstaande paden, mij nog steeds niet tegemoet kan of wilt komen, het dus betekend dat ik alleen moet verder lopen. Het is een keuze. Niet geheel volgens mijn wil, absoluut niet volgens mijn hart (want die sukkelt er maar achteraan in slakkedraf)--maar wel een keuze die ik heb moeten maken op basis van zelfbescherming.

Want: wat wij willen, is absoluut niet altijd wat we echt nodig hebben.