Lieve allemaal,

Ik was ook even afwezig in elke vorm.
Lees nu weer jullie verhalen die me steunen en herkenning geven, lees ook dat sommige "exen"elkaar de ruimte geven om te praten en verdriet te delen; helaas niet in mijn geval, zou zo graag willen dat die ruimte er was!

Mijn verhaal op dit moment; Dacht dat het niet erger kon, zat volledig in de verhuisdozen en puinhoop die er is ontstaan nadat mijn ex me had gedumpt had, de huurders die toch ea hadden afgebroken in me huis en alle andere shit die ik had/heb; Niets is minder waar !
Krijg enorme pijn in me buik, wordt door buren naar ziekenhuis gebracht; Blijk een buitenbaarmoederlijke zwangerschap te zijn gesprongen. Ik beland op de OK en in kritieke toestand op de IC.
Heb mijn ex voor de OK gebeld om in te lichten, het is tenslotte ook zijn zwangerschap. Aan de telefoon wat licht gekissebis over problemen, ik was echt niet helder!! Hij gaf aan zich klote te voelen en ik ook...
De volgende dag 2 smsje of de ok zonder complicaties was verlopen en veel sterkte van zijn kant.
Dat was het..... niets meer gehoord/gezien.
Ik ben inmiddels thuis, een hoopje ellende. Verdriet en pijn waarvan ik niet weet hoe ik ermee om moet gaan?!
Heb voor as maandag afspraak met huisarts, hechtingen moeten eruit en advies vragen.
Weet me geen raad met me emotie's, waarom doet mijn ex zo, het was ook zijn keus, de kinderwens had ik niet alleen. Ben in de war, boos en wanhoop. Wil hem terug.... waarom.... Dit hoeft toch niet zo
Neiging om hem te bellen of een brief te schrijven; wat waarschijnlijk niet handig is want zijn reactie zal niet positief zijn. Weet niet wat te doen; moet mezelf bij elkaar zien te rapen, en doorgaan met herstellen!
Lichamelijk en geestelijk; het zal tijd kosten, waar stopt mijn verdriet en ellende?!
Weet dat mijn eigen herstel de prioriteit heeft maar het blijft aan alle kanten malen...

Jullie verhalen steunen me, lees ook de verwarring van lotgenoten.
Ben niet altijd in staat om te reageren... excuus daarvoor!