Gisteren mijn ex weer gesproken. Na 3 maanden weet ik dan eindelijk wat de reden was voor onze breuk.
Vind het meer dan tijd dat ik dat weet.

In ieder geval het ligt gewoon aan het feit dat ik jonger ben. Als persoon ben ik volwassen, dat was niet het probleem. Het probleem is dat ik nog studeer en hij al werkt. Hij kan het blijkbaar niet verkroppen dat ik door de week op kot/kamers zit. Hij vindt ook dat dit hem sterk confronteert met het leeftijdsverschil. Volgens hem wrijft het er nog eens zo hard in dat hij de "oude zak" is in de relatie.

Hij vond zich hierdoor niet goed genoeg voor mij en vindt dat ik beter verdien. Hij beseft daarentegen dus niet dat ik voor hem had gekozen, leeftijdsverschil inbegrepen. Nu wenst hij mij een nieuwe relatie toe met iemand die ik dus wel zou verdienen en hoopt hij dat ik hetzelfde denk voor hem. Hij hoopt dat ik gelukkig word, maar dan zonder hem.

En daarenboven wil hij graag vrienden blijven. Gaan naar hoe het was voor onze relatie. Goede vrienden zijn dus. Maar dan vrees ik dat ik weer voor hem zal vallen, dat ik weer bij hem terecht kom en dat hij mij moet teleurstellen omdat vriendschap het enige is dat voor hem nog telt. Hij vindt het ook vreemd dat ik na 3 maanden nog niet over hem heen ben. Ik weet niet of hij zelfs al zo ver is. Hij zegt gewoon dat het november is en dat daaruit dus volgt dat hij erover 'moet' zijn.

Dit horen heeft mij weer volledig in het liefdesverdriet ondergedompeld. Het ligt dus zogezegd aan mij dat het voorbij is, want ik ben degene die lange studies heeft gekozen. Hij heeft dus nog steeds genegenheid voor me en dat doet er geen goed aan. Gemengde gevoelens tot en met. :/