Daar lig ik dan, plafond dienst aan het houden. Kom gewoon niet in slaap hoe moe ik ook ben. Bang om me ogen dicht te doen, bang dat ik wakker word met de zoveelste nachtmerrie, bang om na te denken. Ik laat der los, hebben geen contact, het doet zeer maar ik merk gewoon geen vooruitgang. Ik doe het me zelf aan om haar in de gaten te houden en tot de conclusie komen dat zij wel verder gaat, loopt te ouwehoeren met andere jongens. Een verschrikkelijk idee dat 'mijn meisje' het bed deelt met een andere. Tuurlijk ze is vrij, ik ben vrij, het is niet meer ons, wij, mijn meisje. Dus ze mag, ik mag maar het doet wel enorm veel pijn.

5 jaar heeft ze naast me gestaan en moeten nu onze eigen wegen volgen. Het doet pijn omdat ik haar wil. Ik vergelijk haar zo erg met andere dames waardoor ik altijd terug kom bij haar. Het is een fout en mag dat niet doen. Elke relatie is uniek en zal dat nooit meer krijgen met een ander zoals wij waren. Ze geeft me nog zoveel onbewuste hoop door haar berichten in de tijd dat we nog contact hielden. Ik wacht af, maar ik krijg niks. Ze ouwehoert met andere, soms afleiding? Seksueel gefrustreerd? Word gek van me eigen gedachtes. En niemand zal het weten.

Nu ik geen contact heb, haar niet kan controleren kan ik me voor 100% op mezelf focussen. Heb doelen gesteld, vecht ervoor maar word gehinderd door die gedachten die afdwalen. Ik weet wat ik moet doen om erover heen te komen. Ik weet dat het een loodzware proces is en ik weet dat het met vallen en opstaan zal zijn. Dit is gewoon mijn breekpunt en ik wens jullie een fijne nacht!