Ruim een jaar hier niet geweest.......het ging toen stukken beter met me......maar jullie raden het al.......weer terug met LDVD.....

Eind juni 2009 ging mijn ex bij me weg na bijna 14 jaar. Eind december zat ik aardig weer op het spoor. Kon weer lachen en feesten en zo en ook weer verliefd worden.

Alleen wilden de meeste mannen maar 1 ding....en dat was niet mijn ding....

Tot eind juni...ik was op een concert ver van mijn huis en kwam daar een jongen tegen, die ook weer ver daarvandaan woonde........

Hij voldeed totaal niet aan mijn eisenlijstje; ipv ouder was hij jonger, ipv dichtbij woonde hij 125 km weg en ipv niet roker was hij roker........toch volgde ik mijn gevoel en werd het wat.
Voor hem was het zijn eerste relatie. Hij was altijd erg op zijn vrijheid gesteld, maar sinds een jaar of 2 zou hij graag en relatie willen. Eerst vond ik het raar, daarna dacht ik dat hij goed gemotiveerd was, dus maakte er geen probleem van.....
Gelijk bij de ontmoeting zei hij graag te willen stoppen met roken, had het al een paar keer geprobeerd, maar hield het niet vol. Hij vroeg of ik zijn stok achter de deur wilde zijn. Hoewel ik toen gelijk zei dat het alleen werkt als je het voor jezelf doet, ben ik hier later toch op ingegaan.

Toen we elkaar na dat concert weer zagen was het gelijk helemaal goed. Al vanaf het begin waren we zo vertrouwd met elkaar, net alsof we elkaar al jaren kenden....
Al in augustus waren we in de vakantie 3 weken samen. En alles ging goed. Hij was totaal idolaat van me. Alle weekenden waren we samen.
Ook in de zomer startte hij met een eigen bedrijf.

Zeerzeker tot eind oktober was hij nog verschrikkelijk verliefd. Bij mij was het mede door de afstand en het moeite doen al zo diep gaan zitten.
Totdat we een feestje hadden.....hij had een haal van een sigaret genomen, en mede door de drank en boosheid heb ik fel gereageerd. En hem voor lul gezet, al had ik dat toen niet door.

Ooit heb ik hem verteld dat wanneer hij bij de ontmoeting niet gezegd had te stoppen met roken dat ik dan toen was doorgelopen. Ik vind het echt smerig.

In datzelfde weekend uitgepraat, en hij gaf aan door die ruzie beseft te hebben me absoluut niet kwijt te willen.

Hierna was alles weer leuk. Kreeg regelmatig kadootjes en lieve smsjes.
Tot op die bewuste avond. Hij belt bij me aan en zegt met me te willen praten en ongeveer het volgende kreeg ik te horen.....

Het stoppen met roken lukt niet, en ik zou dat toch nooit accepteren
Het was allemaal zo'n geplan (door de afstand is dit normaal)
Had al zoveel veranderingen in zijn leven momenteel (eigen bedrijf)
Hij wilde weer spontaan met vrienden afspreken, maar als hij bij mij was, wilde hij alleen maar dingen met mij doen
De vonk van het begin was weg (maar dat is normaal, zo gaat dat na enkele maanden, het gevoel wordt anders)
Hij was zich na die ruzie aan kleine dingen (wat rommelig zijn, en te veel zeggen dat ik van hem houd (dan is het niet leuk meer)) gaan ergeren en dat was gaan stapelen.
Hij vond het beter te stoppen met de relatie. Ik zou wel een hele goede vriendin van hem blijven.
Hij voelde zich nog steeds heel erg op zijn gemak bij mij. Ik aangegeven dat dat het belangrijkste is in een relatie, omdat ik uit ervaring weet dat dit heel anders kan zijn.

Ik was perplex. De week ervoor nog zo lief, kadootjes, winkelen, uit eten en in de kroeg nog als een stel verliefde pubers (zoals vrienden het noemden) staan kroelen. Ook had hij het regelmatig over kom bij mij wonen of ik kom bij jou wonen.

Ik probeerde hem om te praten, maar lukte niet.

Twee dagen later belde hij. Onze foto samen liet hij in de kamer staan. Als hij er naar keek vond hij dat we een hele mooie tijd hadden gehad. Hij gaf aan nog te denken, maar normaal gesproken komt hij niet zo snel van een genomen besluit af. Hij miste me ook wel en had er slecht van geslapen. Wilde me ook geen valse hoop geven.
Het bleek dat hij over het roken was gaan liegen en daar schaamde hij zich voor. Ik zeg je zegt het nu toch eerlijk, maar dat kon hij omdat hij nu die knoop had doorgehakt.

Ik kon hem altijd bellen als er wat was.

Ik heb hem verteld dat ik het roken wilde accepteren. Dat ik door die vrijdag begrepen had dat hij te veel stress heeft om te stoppen.
Heb aangegeven elkaar dan even niet te zien en over enkele weken af te spreken om te zien hoe het dan gaat.

Na een week belde hij weer. Hij wilde niet verder. Hij wilde eerst op zijn benen terechtkomen.
Hij had veel stress op zijn werk en dan kon hij er niet s avonds met mij over praten, omdat ik dan niet bij hem ben. Telefonisch vindt hij dat niets en in het weekend wil hij het daar niet over hebben.
Ik, stom natuurlijk want dat weet hij natuurlijk niet, gevraagd en daarna. Dacht toen het niet te willen, want onze karakters en interesses zouden te verschillend zijn volgens hem. Mijn inziens maakt dit helemaal niets uit en valt dit ook best wel mee.
Mijn excuses gemaakt voor dat voorval op dat feestje.
Aangegeven dat ik spijt had zo fel te zijn geweest over dat roken. Daar was hij juist blij om omdat hij anders eerder weer zou zijn begonnen.
Aangegeven dat ik hem niet bij zijn vrienden weg wilde houden. Dat we ook af en toe een weekend niet af konden spreken.

Iedereen in zijn en mijn omgeving was perplex. Zelfs vrienden van hem waar we regelmatig aten hadden niets doorgehad. En meestal is dit wel het geval.

Afgelopen weekend heb ik hem gesmst omdat hij kaartjes zou overnemen van iets waar we samen heen zouden gaan. Gevraagd hoe het ging, of hij dat geld wilde overmaken zodat ik die kaartjes door kon sturen en een heel prettig weekend gewenst.
Tussendoor heb ik niet gebeld, hoe moeilijk ook, omdat ik echt het idee heb dat hij in een soort paniek terecht is gekomen en rust wil. Dit gezien het zolang alleen zijn en 1e relatie en veel stress in zijn bedrijf.

Hij antwoordde dat het redelijk ging, maar dat zijn nek en schouders vast zaten. Het geld zou hij overmaken.

Toen ik die sms stuurde had ik het gevoel dat hij zondag zou bellen.

En zondag belde hij. 50 minuten aan de telefoon gezeten. Gepraat over van alles. Weer heel vertrouwd. De pijn in zijn nek en schouders had hij 3 weken (vond ik heel toevallig want toen maakte hij het uit). Aangegeven dat zijn lichaam misschien niet eens is met iets. Dat ik vorig jaar 2,5 maand totaal vast heb gezeten omdat mijn lichaam het ergens niet mee eens was.
Hij vond momenteel nog steeds dat hij het juiste besluit heeft genomen. Ik heb hem aangegeven dat het zou kunnen dat hij me op enig moment wel zou kunnen gaan missen. Zelfs na een week of 6 of 8. Dat het dan zonde zou zijn als dat zo was dat hij zich dan door schaamte, koppigheid of wat anderen zouden zeggen tegen zou houden. Dat ik het idee heb dat als we bij elkaar horen dat dit toch wel weer gebeurt. Hij gaf aan dat als hij me zou gaan missen hij dan zeker contact op zou nemen.

De ene helft van de mensen zegt doorgaan met je leven en afkappen. De andere helft zegt het lijkt erop of hij het benauwd is gaan krijgen. Geef hem zijn rust en als het echte liefde is, gaat hij je vanzelf missen als hij rustiger is en komt hij wel weer terug. Hij is waarschijnlijk in de war geraakt. Verwachtingen van een relatie waren waarschijnlijk erg hoog en geen vergelijkingsmateriaal omdat hij niet eerder relatie heeft gehad. Toen zijn behoefte om af te spreken met vrienden kwam botste dit mogelijk met de verwachtingen die hij van relatie heeft. Terwijl het heel normaal is dat je op enig moment weer af wilt spreken.
Hij is zolang alleen geweest en heeft nooit ergens rekening mee hoeven houden. hEt lijkt erop dat hij teveel met mij bezig is geweest en zichzelf voorbij is gelopen.
Zelfs zijn familie denkt dit. Iedereen vond ons perfect bij elkaar passen.

Ik hoorde van iemand die zei dat het net een kopie van haar verhaal was. Haar vriend was 8 jaar alleen en ook helemaal op toekomst gericht. Na 4 maanden, de bloemen die hij had gegeven stonden er nog, maakte hij het ineens uit.
Zij zagen elkaar af en toe nog in het dorp (mijn nadeel is die 125 km) en na 6 weken kwam hij weer terug.
Zij schat mijn ex hetzelfde in.

Waarschijnlijk, weersafhankelijk, komt hij vrijdag mijn spullen brengen die hij vergeten was mee te nemen (op die vrijdag had hij toen ineens bedacht dat zo te doen, niet voorbereid die week, anders had hij alles wel bij zich gehad. Een vriend van mij dacht dat hij toen in paniek is geraakt omdat hij waarschijnlijk die dag of week of zo gerookt had en verwachtte dat ik boos zou worden of zo).

Ik wil vrijdag zo positief mogelijk overkomen. Dat hij beseft wat hij weggooit. Dat hij daarna, als hij terugdenkt aan iets leuks terugdenkt.

Het is 5 maanden geweest, maar wel heel intens. En de pijn is gewoon heel erg. Elke dag jank ik.
Ik wil geen hoop hebben, maar heb het wel. Ik pieker me ook rot. Wil ik niet, maar het gebeurt.

De zekerheid dat hij contact opneemt als hij me gaat missen heb ik. En het kan alleen weer werken als hij uit vrije wil terugkomt omdat hij het mist. Realistisch weet ik het allemaal. Maat het gevoel he.

Het lukt mij niet het los te laten en het tijdelijk te parkeren. Gewoon door te gaan met mijn leven. Ik vind het zo frustrerend dat ik geen invloed heb.
Mensen zeggen laat het leven lopen zoals het loopt, zwem niet steeds tegen de stroom in. Maar dit gaat zo automatisch.

Wat zijn jullie ideeen over dit verhaal. Zou het bindingsangst, benauwdheid geweest kunnen zijn?

En hebben jullie tips voor vrijdag. Wat wel doen en wat bewust niet.?

Dankjewel alvast.