Lieve LDVD'rs,

Tsja waar zal ik eens beginnen. Ik ga het proberen zo kort mogelijk te houden maar ik weet nu al dat ik even alles van me moet afschrijven en dat waarschijnlijk niet lukt . Ik ben een oude bekende hier en had nooit gedacht na mijn laatste post hier weer te gaan schrijven. De laatste post is van 2013 dus het is 5 jaar lang eigenlijk goed gegaan. Ik ben inmiddels 7 jaar samen met mijn vriend (ex vriend in wording?). En er is veel gebeurd. Nadat hij in 2012 op 11/02 aangaf niets meer voor mij te voelen zijn we 2 of 3 weken uit elkaar gegaan en hebben we "gedate" het is toen weer goed gekomen en het jaar er op eigenlijk altijd in dezelfde periode februari/maart net als het jaar ervoor en net als nu! BIZAR! gebeurde het weer... veel veranderingen en problemen financieel gehad en meneer had weer geen gevoel voor mij, maar dit keer was het ECHT over tussen ons. Wij waren net naar België verhuisd voor zijn werk en hadden een nieuw huis, ik heb toen direct wat spullen gepakt en ben terug naar NL gegaan en bij mijn moeder gaan logeren. Als na een paar dagen kreeg ik ietwat dreigende/boze berichten over de financiën, ik heb toen direct contact verbroken of voor zover het kon ben erg kortaf geweest. Na 4/5 weken beviel mijn schoonzusje en zijn wij daardoor weer in contact gekomen, er kwam uit dat hij me miste en zo ook echt doodongelukkig was. We hebben goed gepraat en zijn er weer voor gegaan. Inmiddels 5 jaar verder en gelukkig ging het los van zijn "winterdipjes" rond deze periodes eigenlijk goed. Natuurlijk waren er ruzies en die konden bij ons nogal hoog oplopen als deze er waren, dit had vooral te maken met het niet normaal kunnen communiceren. Ik ben erg van praten en hij kan het niet. Mijn vriend wilde nooit kinderen maar mijn kinderwens was groot en werd steeds sterker, toen ik stopte met de pil was hij nog erg terughoudend, naarmate de tijd voorbij ging gaf hij bij vrienden ook vaak aan, ik wilde nooit kinderen maar met haar wil ik alles! Na 1 jaar nog niet zwanger zijn we naar de dokter gegaan en de medische malle molen ingerold. Allerlei onderzoeken ook voor hem natuurlijk en daaruit bleek dat er bij hem niets mis was maar wel bij mij, inmiddels 2,5 jaar verder kregen we een behandel plan en mocht ik starten met clomid en pregnyl. November 2017 bleek ik eindelijk na bijna 3 jaar zwanger te zijn van ons kindje... Mijn vriend kon het niet geloven omdat we al zo vaak zoals hij zei : voor de gek waren gehouden. Na de eerste echo was hij helemaal van slag en reageerde hij zo enorm lief, hij was net als ik in de wolken! Ik weet nog dat we dachten dat het misschien wel een tweeling kon zijn omdat ik 2 goede eitjes had, hij stuurde me een appje met hey moederpoes, ik wil je even zeggen dat ik enorm blij ben met ons nieuws maar niet teveel durf te hopen omdat we al zo vaak voor de gek zijn gehouden, ik hoop nu stiekem wel op een tweeling, geniet ervan schat ik hou van je, jou mannetje! Ik vergeet even te vermelden dat hij me in Juli 2017 ook ten huwelijk heeft gevraagd! weken van voorbereiding achter mijn rug om met mijn moeder, zusje en nichtje in het complot... we zijn die dag met een vriendengroep gaan varen en savonds in ons lievelingsrestaurant is hij ten overstaan van vrienden en familie op zijn knieën gegaan in een vol restaurant! Ik heb me nog nooit zo geliefd en gelukkig gevoeld, hij was zo enorm zenuwachtig en trots! Eind van 2017 besloten we dan ook terug naar NL te gaan om dicht bij onze vrienden en familie ons gezin te gaan starten! we hebben in januari een mooi huis gekregen en hier veel geld in gestoken! het kon niet op en de kleine zou het aan niets gaan ontbreken. Hij had inmiddels de start als ZZP-er gemaakt en natuurlijk is dat even moeilijk financieel met alle extra kosten van huis, terug naar NL, nieuwe baan en baby op komst.. erg veel veranderingen. Daarbij zat ik ook flink onder de hormonen waardoor ik veranderde in een helse HEKS! ik maakte de eerste weken erg agressieve ruzie en ook echt om alles! en na 15 weken werd ik erg emotioneel en huilde ik overal om.. voor hem zeker geen pretje. Daarbij vindt hij me zwanger ook niet bepaald aantrekkelijk en hadden we dus ook al even geen sex meer gehad... (met een baby in mijn buik vindt hij dat sws een vreemd idee). Ik heb hem vaak gezegd dat ik bang was dat hij het buiten de deur zou gaan zoeken nu hij mij niet zo aantrekkelijk vindt... hij gaf altijd aan dat nooit te zullen doen en er niets was, ik zeurde maar! Op 11/02 (jup bizar, 5 jaar later ) heb ik hem gezegd ga lekker carnavallen zonder mij, wij zijn daar nog al van maar nu zwanger had ik zoiets van ik blijf wel thuis, vertrouw hem toch 100%. Hij is naar de stad gegaan en in de dagen/weken er op merkte ik opeens enorme afstand! its klopte niet en ik kon er mijn vinger niet op leggen. Na veel vragen en ruzies waarin ik riep je gaat vreemd! kwam er uit dat zijn gevoel, jawel weer weg was! Nou in ruzies riepen we dit altijd wel naar elkaar en ik was ook aardig onredelijk in die ruzies maar ik dacht joh, je vraagt me een half jaar geleden ten huwelijk en ik ben zwanger niet zomaar! veel moeite voor gedaan, nog geen 4 maanden dus het zal wel. Toch bleef er iets in mijn onderbuik zeggen dat er iets niet klopte en ben ik de telefoonrekening gaan bekijken, hier kwam vanaf die carnaval dag een nummer uit waar regelmatig contact mee was, ik voegde dit toe op whatsapp en zag een bekende kop (uiteraard vrouwelijk) en vroeg me af wie dat ook alweer was.. Ik heb hem geconfronteerd en er kwam uit: dat is mijn kapster die ken ik al zooo lang weet je toch, ga ik nu gewoon weer heen, gewoon vrienden gezellig over de oude tijd praten meer niet. Ze kennen elkaar van voor dat wij iets kregen en toen we naar Belgie zijn verhuisd is dat contact verwaterd, echter nu terug ligt zij in scheiding, heeft een zoontje van ik geloof 5.. na aandringen zei hij: ik hou van haar altijd gedaan! Bam smack in the face... hij had liever al de tijd bij haar geweest maar doordat zij getrouwd was ging dat niet. Mijn wereld werd echt onder me vandaan getrapt, daar sta je dan zwanger na zo een lange weg, verloofd en net een nieuw huis, mijn toekomst zag er zo mooi uit! in de weken daarop bleef hij gewoon thuis en zijn we in therapie gegaan, hij zou er aan gaan werken maar zoals ook een paar jaar terug wist hij niet of zijn gevoel zou terug komen. Hij zou er al langer mee rondlopen en de wederontmoeting met de ander heeft hem dat alleen maar in laten zien. Nee zijn gevoel kwam echt niet meer terug hoor! Hier zijn we 2 maanden door gegaan en ondertussen hadden we onze lolletjes, sliep hij in bed bij mij en deden we leuke dingen. We zijn nog naar de sauna geweest en hebben gekust/geknuffeld en het leuk gehad, hij zei daarna ook sorry cam, ik hou echt wel van je! (was wel dronken) later zei hij : ik was dronken dan zeg ik die dingen... Hij heeft zelfs in een dronken bui nog toenadering gezocht sexueel. Ondertussen hebben we een housewarming gegeven voor alle vrienden en dit was ook erg gezellig, hij maakte nog toekomstplannen voor als de baby er zou zijn, voor het huis en nog zoveel meer. Wel allemaal met afstand zonder dat wij ook maar enige intimiteit hadden naar elkaar. Ik dacht ik geef hem rust zodat hij goed kan nadenken. Ondertussen gaf hij aan dat hij contact met haar zou verbreken om ons nog een kans te geven. Ik zag echter dat ze via whatsapp nog wel degelijk elke dag contact hadden (heb zijn telefoon gezien). Na zo aan modderen is er op een dag een ruzie ontstaan die te hoog is opgelopen... Hij was met haar naar de gemeente gegaan om iets voor ik neem aan haar scheiding te regelen, gaf aan het is gewoon een vriendin! ik heb er niets mee, ik help haar gewoon net als een normale vriend. ik heb gezegd dat hij moest vertekken omdat ik rust nodig had ook voor de baby! Hij is naar zijn moeder gegaan en daar zit hij nu een week. Ondertussen zit zij op fb qoutes te plaatsen en heeft ze regelmatig dmv qoutes/afbeeldingen druk gelegd op dat hij voor haar moest gaan en mij als het ware zou moeten verlaten! bij haar zou het spannend zijn blabla...erg respectloos en ik kan maar niet begrijpen dat je zo labiel kan zijn door iemand uit een relatie van 7 jaar te halen waar ook nog een kindje in het spel is.. dat terwijl je zelf net gescheiden bent en moeder, dan ben je gewoon in mijn ogen echt niet goed en heb je bepaalde steekjes los.. maar goed! respectloos is het wel. Daarnaast is ze totaal niet zijn type waar hij normaal op valt, tegenovergestelde van mij, hij vond mij ook altijd te dik worden terwijl dat ben ik op zich niet, nou zij is helemaal niet de dunste netjes gezegd, maar goed dat terzijde haha Ik las mijn vorige topics en ik zag/zie gewoon weer precies hetzelfde gebeuren als toen! hij zegt dezelfde dingen, ik wil niet mer, gevoel is weg...komt echt niet terug.. en daarbij heeft hij nu weer in de eerste week erg veel woede naar mij! ik krijg alleen maar berichten over dat ik hem zijn kind ga onthouden en hoe slecht ik wel niet ben, tot het agressieve aan toe en over de financiën. dit was de vorige keer ook zo... de vorige keer heeft hij heel drastisch de huur opgezegd en een ander huis gehuurd.. nu zit ik natuurlijk in het huis en is hij naar zijn moeder, maar ook daar ging hij direct over door, het moet opgezegd worden jij gaat maar zelf betalen blabla.. echt de lelijkste berichten en enorm veel woede en haat! hij wist nu dat hij de goede keus heeft gemaakt! ja want dit is ook echt mijn keuze geweest denk ik dan? maar goed ik ben er zo min mogelijk op in gegaan en heb respect naar hem behouden door niet mee te gaan in zijn woede en agressie. Vandaag kreeg ik een bericht waarin hij eigenlijk een soort van sorry zegt.. hij had mijn mail niet goed gelezen en wil erg graag vrienden blijven want we zijn 7 jaar ook de beste maatjes geweest en daar gaat hij zijn best voor doen...Ik heb gestuurd goed om te horen, bedankt. Hij had me ook een week op whatsapp geblocked en die is er nu ook af. Dit is echt herhaling van hoe het de vorige keren is gegaan, toen kreeg ik na woede uitbarstingen ook, ik wil vrienden zijn... en vanuit daar weer rustig contact en kwam het goed.. Ik zeg niet dat dat nu ook gebeurd, sterker nog op dit moment zal hij ook echt denken dat hij vrienden wil blijven en zijn gevoel niet terug komt, maar ik ken hem en dit geeft me al aan dat hij nu na de ergste storm aan het nadenken is geslagen. Vanuit vriendschap kan immers ook weer iets opgebouwd worden . Vele vragen zich misschien af waarom ik zo iemand überhaupt nog zou willen, dit ten eerste omdat ik een kindje verwacht en zelf uit een gebroken gezin kom, ten tweede natuurlijk hou ik intens veel van hem, al 7 jaar! ik zie wel de goede dingen in onze relatie en ik weet dat we echt wel gelukkig waren. Ik had alleen met hem beter moeten werken en ik weet dat hij erg in de knoop zit met zichzelf en hier gewoon hulp bij nodig heeft! dit ziet hij nu ook wel steeds meer in geloof ik! ook uit zijn verleden zijn er bepaalde dingen waar hij onbewust toch veel meer moeite mee heeft. Daarnaast zoals ik al zeg we zijn ook echt de beste maatjes en kunnen tot op nu echt nog heel veel lol samen hebben. Ons sexleven kon altijd wel beter dat wel... en daar hebben we eigenlijk alles een beetje laten verslonzen.. k denk ook voornamelijk door het hele babytraject wat niet niks is geweest en waar ook weinig romantiek door was. Voor nu hou ik afstand van hem en probeer ik voor de kleine mijn leven goed op orde te krijgen en verder te gaan. Of hij in de toekomst nog tot ons gezin zal gaan behoren weet ik niet. Hem kennende gaat hij mij wel missen en denk ik dat hij het allemaal gewoon even niet weet, teveel veranderingen in korte tijd, en daarbij nog de angst voor het vaderschap! wellicht is zij nog wel sterk in beeld? hij zegt tegen zijn beste vriend niets met haar te hebben en echt alleen vrienden te zijn, zo ook tegen mijn zwager en schoonzusje. de tijd zal het leren.
Morgen hebben we een afspraak bij een financieel mediator om de zaken op orde te maken zodat we financieel in ieder geval beide goed verder kunnen. Dan moet ik hem dus wel zien, al had ik dat liever even uitgesteld. Ik hoop dat hij me echt gaat missen en erachter gaat komen wat hij allemaal gaat weggooien, dit heeft helaas tijd nodig dat weet ik.. en ik hou ook echt wel in mijn hoofd dat dat er ook niet in kan zitten. Maar ik geloof wel in hem en in ons, ik denk ook dat hij niet beseft hoe het straks gaat zijn met een baby. Hij wil er 100% voor gaan en ook gezamelijk gezag, hij wil dan elke dag hier bij de kleine zijn, maar ik denk dat het hem zwaar gaat vallen als hij ziet dat hij zijn zoontje elke keer achter moet laten en wij hier een eigen leven gaan opbouwen, eventueel op termijn met een andere man die dan de vaderrol meer op zich zal moeten nemen dan hij?
Ik vindt het vooral erg jammer dat hij ons niet nog een kans geeft, en ervoor vecht... ook al is zijn gevoel nu zo, het is het nu juist zo waard! Als er dan nog een kleine kans is dat wij dmv therapie nader tot elkaar kunnen komen of onze problemen kunnen bekijken en aan pakken, dan grijp je die toch ? wat als hij eeuwig spijt gaat krijgen... maar die vragen spoken door mijn hoofd omdat ik momenteel wel helder kan denken.. ik hoop dat hij dat op termijn ook gaat doen, en het niet te laat is want hoe dan ook, ik ga door met deze kleine man! en dit wordt sowieso mijn nieuwe grote liefde over 3 maanden!