Morgen is het zo ver...
Groot feestje hier in onze stad waar jij sowieso ook zal zijn.
Mijn bff heeft zich al helemaal voorbereid om jou te zeggen waar het op staat, dat ik respect verdien
en dat de manier waarop je me nu behandeld gewoon not done is...
Ik probeer me er ook op voor te bereiden wat ik zal zeggen als ik je ziet.

Ik ben bang om je na zo'n tijd terug te zien (3 weken is lang als je vroeger elke dag samen was of op z'n minst iets hoorde van elkaar...)
Ik ben bang voor morgen, bang dat ik te veel hoop leg op de avond, op de woorden die ik in mijn hoofdje al heb opgemaakt, ...
En ik ben vooral bang dat jij er niets mee zal doen met wat ik je zal zeggen (als ik er al de kans toe zal krijgen)

Maar wat is 1 dag, nog even op mijn tanden bijten, zorgen voor morgen... maar die dagen duren de laatste weken wel erg lang, er komt geen einde aan mijn gemis.

En ik weet dat als ik je nog maar zal zien in de verte morgen dat mijn hart dubbel zal slaan, dat ik misschien zal toeklappen en niet meer weet wat zeggen als ik je voor me zie... Ik wil niet hard overkomen, alsof ik verder ben gegaan met mijn leven, ik wil gewoon sterk zijn en op een beleefde manier met niet te veel woorden zeggen dat ik je mis, maar dat ik wel recht heb op respect, recht heb om het misverstand waarom jij zo boos op me bent recht te zetten...

Kweet niet of ik er wel klaar voor ben om je te zien, ookal is het maar in de verte... om te zien hoe jij je amuseert en een avond vol plezier zal beleven, terwijl ik waarschijnlijk de hele avond onbewust zal willen weten waar je bent, wat je doet, wat je denkt, en of je mij ook zal opmerken en misschien toch even zal denken dat je mij wel mist...

Hate to say it, maar kwou dat dit weekend als voorbij was