Hi,

Ben nog niet zo lang lid, heb 2 andere blogs geschreven en het luchtte al ontzettend op om het publiekelijk op te schrijven. Dus bij deze mijn 3e..

Afgelopen weekend was ik weer in de stad waar mijn liefde begon en eindigde.
Ik had afgesproken met een boel vriendinnen en het schitterende lenteweer zorgde ervoor dat ik met een zeer positief gevoel wegging. Tuurlijk heb ik aan mijn ex gedacht.. maar ik ging er vanuit dat alles me teveel aan hem zou herinneren, alles behalve dat eigenlijk.

Maandag, na half 6 gaat mijn mobieltje en ik zie hem. Mijn hart sloeg een keer over en ik probeer zo snel mogelijk thuis te komen. "wat zou hij toch willen? zou hij me gezien hebben? Is er iets ernstigs aan de hand"
Eenmal thuis en full focused aan het koken word ik opnieuw gebeld.
Deze keer neem ik toch op.. C O N T A C T

Maar vrijwel direct bij het horen van zijn stem, werd ik vrolijk en kalm tegelijkertijd. Hij vraagt naar mijn nieuwe baan, mijn gezondheid, familie, mijn vrienden enzv. Andersom doe ik dit ook, we hebben het godzijdank niet over "ons"!
Na een half uur verbaas ik me nog steeds dat het zo lekker loopt het gesprek.
Hij zei aan het eind dat ik één van de mooiste karakters heb die hij ooit heeft mogen ervaren en dat ik bijzonder voor hem blijf... hmm "Dankje..' zei ik bescheiden.
Hij wenste me weer alles goed en wel en wie weet belt hij wel een keer volgend seizoen al grappend.
Ik mocht uiteraard zelf weten of ik op zou nemen of niet.

Nou dat was dat ineens, een verrassing wat bijzonder normaal heeft gelopen.
Ik voelde geen verdriet, geen wrok, geen boosheid, geen zenuwen (hoefde niet eens naar het toilet!) en eigenlijk alleen maar opgelucht. Het was fijn om te horen dat het goed met hem ging en dat hij verdergaat.. raar hè

Hij weet dat ik geen contact zal zoeken, omdat ik het ook een beetje gemeen vind om dat te doen terwijl ik heb besloten vorig jaar dat we niet meer bij elkaar konden zijn.

O en ik wil wel graag trouwens één ding duidelijk maken; het besluit nemen om niet meer samen verder te gaan terwijl je ontzettend veel van elkaar houd is niet te onderschatten.
Er schrijven veel mensen die zijn "gedumpt", maar geloof me aan de andere kant kan het net zoveel pijn doen als je niets liever wilt dan samen zijn.

Maargoed, ik vind ook dat, nadat er fouten zijn gemaakt, partners samen moeten werken om het op te lossen, het vertrouwen weer goed te krijgen zodat de relatie weer gezond en beter wordt.
Hij was helaas nog niet klaar voor de toewijding waar ik al wel klaar voor was en ik wilde absoluut geen moedertje spelen, betweter of wat dan ook. Hij heeft recht om zijn eigen persoon te zijn en zich in zijn eigen tempo te ontwikkelen.

Sinds ik hem weer heb gesproken, denk ik aanzienlijk minder aan hem en voel ik me over het algemeen rustiger.
Stiekem denk ik dat maanden geen contact hebben echt heeft geholpen om dit op dit moment zo te kunnen ervaren.
Het niet weten hoe het met de ander is vrat vaak aan mij.. gedachtes die onstaan door alle vraagtekens (zie mijn eerste blog)

Sommigen van jullie zullen gerust denken, meid het blijft oppervlakkig en echt vrienden zullen jullie niet worden.
Maar dat hoeft ook niet van mij, daar streef ik absoluut niet naar. Ik wil alleen dat ons verleden geen issue meer is.
Of ik hem nou spreek of niet meer spreek.
En als wij daarom eventuele oppervlakkige kennisen blijven voor de rest van het leven.. i'm ok with that.

Liefs

I just want to be O.K.