Hoi Geert,

mijn eigen ervaring is: verbreken dat contact!!
Is heel hard, maar als jij nog zo'n intense gevoelens voor haar hebt, dan kun je niet op een normale manier contact blijven houden heb ik zelf gemerkt.
Ik heb een relatie van zes jaar gehad en dat ging voorbij (na een aantal maanden zwaar kwakkelen). Maar ik had nog steeds diepe gevoelens voor haar. Na een tijdje merkte ik dat ik mezelf alleen maar had met dat contact blijven houden.
Dus heb ik besloten het echt tot een uiterst minimum te beperken. Verwijderd uit msn, zodat ik haar niet meer zou zien. Niet bellen, niet sms'en, niet mailen.
Was voor mij iets makkelijker omdat zij nu in het buitenland zit, maar ook dan is contact vrij makkelijk gelegd.

Het probleem is.. Je hebt nog intense gevoelens en het voelt zo vertrouwd om bij haar te zijn, terwijl je weet dat het voorbij is. Dat doet pijn. Dat heeft bij mij echt intens veel pijn gedaan. Het echt verbreken van het contact heeft mij een pak minder pijn gedaan. Alleen nu moet ik nog zien te zorgen dat ik niet haar 'sites' blijf opzoeken om te kijken hoe 't met haar staat...

Succes en sterkte!
Je zult nog de nodige dipmomenten tegen gaan komen, maar juist dan is een site als deze zo fijn. Begrip en herkenning, je verhaal kwijt kunnen.

Volgens mij is dat helemaal niet wat je wilt, vrienden worden. In ieder geval nu niet. Je hebt misschien het gevoel dat de kwestie die je nu bezighoudt ("contact houden of niet") een heel ingrijpende is, maar eigenlijk is dat niet zo. Met het verbreken van het contact wordt geen definitieve stap gezet, want ieder moment kun je op die beslissing terugkomen. Liefdesverdriet is iets heel grilligs en op het moment dat je denkt dat je sterk genoeg bent om het contact te vebreken, kan het zijn dat je zo'n beslissing neemt. Inderdaad, om dan later te merken dat de kracht van toen niet meer aanwezig is en je opnieuw af te vragen of je niet toch weer contact zult opnemen.

De grap is, dat niemand je kan vertellen wat "beter" is. Werkelijk waar. Er is geen "verstandigere" of "betere" optie in deze kwestie. Hier op deze site wordt vaak geadviseerd om het contact inderdaad te verbreken, zoals ook in de reacties die er nu al gegeven zijn, maar misschien is het je goed om te bedenken dat de mensen die op deze site zitten, vaak zelf ook nog redelijk zoekende zijn naar de weg uit het dal van de liefdesverdriet. Het kan goed zijn dat het een poosje beter werkt om niet geconfronteerd te worden, maar dat wil niet zeggen dat het contact automatisch definitief verbroken moet zijn en blijven.

Ik heb ook een maand ofzo nadat het uitgegaan was met mijn ex-vriendin op deze site deze vraag gesteld. Hoewel ik me niet meer kan herinneren wat er toen in de reacties stond, heb ik wel een vermoeden dus. Uiteindelijk heb ik er ook voor gekozen om het contact semi-definitief te verbreken. Dat wil zeggen: de dingen die ik écht nog met haar wilde uitzoeken, heb ik getracht uit te zoeken in een aantal gesprekken en voor de rest heb ik me passief opgesteld. Ik weet nog dat ik haar ruimte wilde geven, dat ik mijzelf niet op wilde dringen, noem maar op.

Tegelijkertijd was het misschien ook 'the easy way out'. Alles was nog niet in kannen en kruiken en dat is het toch vaak niet, op korte termijn, na een veeljarige relatie. Ook al kan het soms even lijken van wel. Dat komt omdat je aanvankelijk in een diep dal terechtkomt en het inderdaad zo is dat er op een gegeven moment een dag komt dat het allemaal wat beter gaat. Dat zorgt voor een positieve spiraal, want het geeft hoop dat de ellende weer voorbijgaat. Soms zijn er ook andere positieve factoren, zoals herwonnen vrijheid. Bij sommigen is er opluchting dat bepaalde spanningen of onzekerheden niet meer bestaan.

Maar dat is allemaal afgezet tegen de relatie en dan in de meeste gevallen vooral tegen het einde van de relatie. Met andere woorden: het is van tijdelijke aard, niet de permanente status waarin iemand verkeert. Het is niet zo dat jij of wie dan ook nu kunt zeggen "ik voel dit" en garanties hebt of kunt geven dat je dat over een maand, of een half jaar, nog zo voelt. Dat geldt voor jou en dat geldt voor je ex.

Op het moment dat je het contact helemaal verbreekt, ontstaat er ook ruimte voor de ander om zich van je te verwijderen. Ik las ooit eens iets aardigs op deze site, dat als je iemand de ruimte geeft om te vluchten en het gaat om iemand die van nature geneigd is voor dingen te vluchten, die persoon dat ook zal doen. Op die manier wordt de drempel die je moet nemen om op een gegeven moment nog wél weer contact te leggen, steeds hoger.

Dat is waar het bij mij uiteindelijk op uit is gelopen. Mijn overwegend passieve houding (ondanks dat ik wel had aangegeven hoe mijn gevoelens en gedachten waren, en die waren in de tussentijd niet veranderd, dus daarom liet ik ook niks van me horen - maar hoe kon zij weten dat dat nog steeds de status quo was?) heeft niet opgeleverd dat zij vanuit zichzelf ineens contact ging zoeken, helaas. Want dat had ik stiekem denk ik wel ergens gehoopt. Ik wil nu in deze reactie niet alle mogelijke theorieen hiervoor uiteen zetten, omdat dit natuurlijk mijn persoonlijke geval betreft en als je 't wilt weten, kun je beter 'ns door mijn blogs gaan spitten. Maar goed, lange tijd geen contact en op een gegeven moment (na meer dan een jaar geen contact) bedacht ik me dat bij haar misschien ook een hoge drempel zou kunnen zijn ontstaan door het non-contact, dus ik waagde nog een poging, die in ieder geval tot dusver onbeantwoord is gebleven.

Wat daar ook van zij, de beslissing tot passiviteit in het begin heeft bij mij, vanwege discipline en gebrek aan lef en moed, er wel voor gezorgd dat die uiteindelijk tegen mijn zin, wél definitief werd. Dat zorgde er misschien voor dat ik niet met teleurstellende ontmoetingen, gekwetste gevoelens of wat dan ook kwam te zitten, maar niet dat mijn pijnlijke gemis van haar en gevoel voor haar er makkelijker, sneller of beter door verdween. Het schiep bovendien ruimte tot idealiseren, waardoor ik haar mogelijk nog meer ging missen, omdat ik haar nog mooier maakte dan ze al voor me was. Voorts was het zo dat hoe langer we geen contact hadden, hoe meer er zou kunnen zijn gebeurd de volgende keer dat we wel met elkaar geconfronteerd zouden worden. Met andere woorden: ik werd er steeds banger voor om haar tegen te komen. Niet alleen werd de drempel om contact te zoeken op deze wijze verhoogd, er kwam ook een boel spanning bij zitten en ik werd bang voor confrontaties.

Dat is hoe het bij mij gegaan is. Als ik alles had geweten wat ik nu weet, had ik destijds misschien juist gekozen voor een pro-actievere houding. Al weet ik natuurlijk niet of dat in the end iets had uitgemaakt. Wel weet ik dat ik haar nog steeds mis, dat ik er nog steeds mee zit en dat ik nog steeds graag contact gehad zou hebben, maar dat mijn mogelijkheden hiertoe nu erg beperkt zijn.

Relaties zijn ook voor transformatie vatbaar, ook vriendschappelijke relaties. Ik zou me zo kunnen voorstellen dat je zegt dat je vrienden met haar zou willen worden, omdat dat een ingang zou kunnen bieden tot weer naar elkaar toegroeien. Dat zou kunnen. Maar als je "samen besluit" vrienden te worden, moet je op complicaties rekenen. Je kunt niet simpelweg het labeltje verwisselen van "liefdesrelatie" naar "vriendschappelijke relatie". Als het je echt puur om de vriendschap te doen is en je er geen enkele moeite mee hebt dat meer dan dat er ook nooit in zal zittne, is het misschien wat anders, maar als jij nog met bepaalde gevoelens zit, terwijl je ex er wel echt klaar mee is, loop je kans op teleurstellingen, omdat je wellicht bij iedere ontmoeting verwachtingen of hoop koestert. Daar is niet zoveel mis mee als de vriendschap wordt ingezet als middel, maar als de vriendschap het doel is, wordt het een ander verhaal. Dan kun je waarschijnlijk beter een poosje afstand nemen.

Nou, een heel verhaal... Ik heb vandaag ook even weer een dip en het hielp geloof ik even om dan hier maar wat te schrijven, zij het niet in de vorm van een blog. Ik hoop dat je er wat mee kunt.

Beste Geert,
Ik ben zo'n geval die wel contact heeft gehouden. Hoewel ik het zelf had uitgemaakt, heb ik er vaak spijt van gehad dat ik het had uitgemaakt. Mijn ex is er echter vrij snel overheen gestapt. Ik heb het er een aantal maanden ontzettend moeilijk meegehad en werd ook geadviseerd om het contact te verbreken, maar ik kon dat gewoon niet. Het contact was bovendien verder gewoon goed. Uiteindelijk was er een omslagpunt waarna ik me ineens heel snel beter ging voelen. Het contact is al die tijd gewoon gebleven. Nu (dik een half jaar nadat het is uitgegaan) voel ik me echt weer super, kan ik er prima mee leven dat het uit is (op dit moment zou ik zelfs niet anders willen) en kan het nog steeds heel goed met mijn ex vinden. Hij heeft nog geen ander, dat scheelt waarschijnlijk wel. Maar ik vind het goed zo en heb er zeker geen spijt van dat het contact niet heb verbroken (en ook niet meer dat ik het heb uitgemaakt). Ik denk dat wanneer je wel contact wil blijven houden, je wel heel streng voor jezelf moet zijn in dat je tegen jezelf blijft zeggen dat het uit is, zodat je gevoel niet met je op de loop gaat.
Sterkte!

Beste Geert,
Ik ben zo'n geval die wel contact heeft gehouden. Hoewel ik het zelf had uitgemaakt, heb ik er vaak spijt van gehad dat ik het had uitgemaakt. Mijn ex is er echter vrij snel overheen gestapt. Ik heb het er een aantal maanden ontzettend moeilijk meegehad en werd ook geadviseerd om het contact te verbreken, maar ik kon dat gewoon niet. Het contact was bovendien verder gewoon goed. Uiteindelijk was er een omslagpunt waarna ik me ineens heel snel beter ging voelen. Het contact is al die tijd gewoon gebleven. Nu (dik een half jaar nadat het is uitgegaan) voel ik me echt weer super, kan ik er prima mee leven dat het uit is (op dit moment zou ik zelfs niet anders willen) en kan het nog steeds heel goed met mijn ex vinden. Hij heeft nog geen ander, dat scheelt waarschijnlijk wel. Maar ik vind het goed zo en heb er zeker geen spijt van dat het contact niet heb verbroken (en ook niet meer dat ik het heb uitgemaakt). Ik denk dat wanneer je wel contact wil blijven houden, je wel heel streng voor jezelf moet zijn in dat je tegen jezelf blijft zeggen dat het uit is, zodat je gevoel niet met je op de loop gaat.
Sterkte!