Hoi allemaal,

Het is een tijdje geleden dat ik nog schreef hier op het forum. Het ging stilaan beter met me, 11 maanden na de breuk toen mijn ex me plots verliet voor een ander na 5 jaar. Ik heb heel veel geleerd, gelezen en gepraat, en ben al een heel eind in het verwerkingsproces. Het doet nog altijn pijn, want zomaar vervangen worden door iemand die je op handen droeg is heel pijnljk. Velen onder jullie weten wat het is om zonder waarschuwing ineens in de steek te worden gelaten. Alsof de relatie van 5 jaar niets voorstelde, en je krijgt te horen dat het nieuwe toch zo speciaal is.

Vorig weekend wist ik dat mijn ex ook op een feestje in de stad zou zijn. Ik had me erop voorbereid, en zag er best wel goed uit, al zeg ik het zelf

Hij ontweek me , hij was er met zijn nieuwe vriendin, en ik had hem al maanden niet meer gezien of gehoord. Hij heeft nooit nog contact met me opgenomen. Maar ik had al mijn moed bijeen geraapt, en ben op hem afgestapt toen hij even dichterbij stond. Gevraagd hoe het met hem was, en hij ging direct in de verdediging, en vroeg of ik het niet lastig vond dat hij er was met die vriendin. Ik reageerde een beetje ongeinteresseerd, en hij vroeg dan wat banale dingen over het werk, en zei dat hij mijn broer had gezien maar er niet naartoe durfde stappen. Dan plots vroeg hij of ik het erg zou vinden dat zij erbij kwamen staan! Het probleem is dat ik er met gemeenschappelijk vrienden was. Maar dat moet hij nu toch wel inzien dat zoiets niet kan.

Hij heeft voor een nieuw leven gekozen, en ik heb hem met respect laten gaan. Hij begrijpt duidelijik niet wat het allemaal met me gedaan heeft. Ik zei dat ik dat niet zag zitten, maar uiteindelijk is hij toch gebleven en stond de hele tijd in de buurt, zelfs een aantal gemeenschappelijke vriendinnen praatten met zijn nieuwe vriendin.

Nu zijn die gemeenschappelijke vrienden niet mijn beste vrienden, maar ik had op meer begrip gerekend. Hij is gelukkig met zijn vriendin, ik heb een heel jaar pijn gehad! Kunnen ze daar geen rekening mee houden?

Uiteraard is het aan hem om de situatie in te schatten, maaar hij wil niet liever dan dat ze opnieuw in de groep worden opgenomen , wat lijkt te lukken blijkbaar.

Opnieuw voel ik me vervangen en in de steek gelaten. Ook had ik gehoopt enige indruk te maken op hem, hij is er nu een jaar mee samen en dacht dat het gras misschien al iets minder groen zou zijn.

Heeft iemand hetzelfde meegemaakt? Enige tips, ervaringen, raad? Ik wil hem niet meer terug, maar het zou me goed doen voelen moest hij toch nog spijt krijgen, voor mezelf. Kan ik dit bewerkstelligen?

Bedankt, zoals altijd!!