Als ik zo nog's door mijn eigen blogs heen lees constateer ik dat het vaak uitingen van gevoel zijn wat ik op dat moment beleef. Dat zijn dan de momenten waar ik me rot voel, kwaad ben, verdrietig of wat dan ook. In ieder geval een negatief gevoel. Ik lees dan ook dat ik vaak met het beschuldigende vingertje naar haar wijs . Ook merk ik dan hoe ik haar tegelijkertijd ook weer in bescherming neem door te schrijven dat ik begrip voor haar heb. Uiteraard was dat begrip op het moment waar ik een blog schreef niet zo groot.

Wat de pijn na een breuk allemaal teweeg kan brengen. Ondanks het begrip wat ik vaak voor haar opbracht in de blogs had ik toch de rollen duidelijk verdeeld. Zij is de dader, ik het slachtoffer. Maar dit is eigenlijk niet bepaald rechtvaardig tegenover haar. Ik schreef al vaker dat het een complexe situatie tussen mij en haar was. Niet tussen ons, wij waren gelukkig. Doch de omstandigheden maakten het zo lastig. Teveel om op te noemen en met name zij had het moeilijk. En dat was ook altijd waarom ik begrip voor haar had. De keuze die zij maakte om mij te verlaten. Zij gaf vaak genoeg aan het daar ook moeilijk mee te hebben en zij had liever anders gewild. Het was voor mij gewoon enorm lastig daarmee te leven en daarmee om te gaan. Ook de hele tijd na de breuk steeds maar blijven zeggen dat ze van me houd. Ja, ik zag het door pijn en verdriet vaak als gewoonweg oneerlijk van haar. Waarom me dit steeds zeggen en waarom de deur altijd een stukje open laten en niet geheel sluiten?

Welnu, ik moet nu even streng en hard naar mezelf kijken. Was ik het dan niet die steeds contact zocht? Was ik het niet die haar steeds naar haar gevoelens vroeg? Dus heb ik ZELF die deur steeds een beetje open geduwd. Ook valt me op dat met de pijn ook een egoistische kant in mij naar boven is gekomen. Zij mocht me dit niet aandoen, zij deed me pijn, zij moet naar me terug komen enz. Ik kan helemaal niet van haar verlangen dat ze terug komt. Vroeger niet, nu niet en ook niet in de toekomst. Die keuze moet zij geheel vrijwillig maken. Uit eigen wil en niet door druk van mij. Zij is niet mijn bezit. Twee mensen zijn bij elkaar omdat ze dat willen en ieder is vrij om te gaan. Hoeveel pijn dat ook voor mij betekend. En het was ook echt niet makkelijk voor haar. Het werd haar langs vele kanten te moeilijk gemaakt.

Het feit dat ik me ook vaak zorgen om haar maakte, omdat ik met de keuze van haar nieuwe vriend helemaal niet tevreden was, dat is misschien niet helemaal onterecht. Maar het is de vraag hoe objectief ik hierin ben. In hoeverre is het niet gewoon willen geloven dat ze er niet gelukkig bij is? Zou ze echt dusdanig ongelukkig zijn, was ze al bij hem weg en terug bij mij. Ze moet dus op z'n minst al tevreden met hem zijn. Al is dat voor mij niet genoeg, ik wil dat ze gelukkig is. Dat verdient ze echt. Maar ze weet dat ze bij mij terecht kan en meer kan ik niet doen.

Overigens lijkt het misschien alsof ik nu de schuld geheel bij mezelf zoek. Dat is helemaal niet zo. Ze had bepaalde dingen op een andere manier kunnen doen en heeft me daardoor nog meer pijn gedaan dan ik al had. Die fout had ze ook eerlijk toegeven. Doch ook ik ben niet vrij van schuld. Met het verdriet was ik eigenlijk heel egoistisch. Me niet altijd even goed beseft hoe moeilijk het voor haar was. En ook na de breuk heb ik (en daar moet ik eerlijk in zijn) teveel van haar verlangd doordat ik wilde dat zij er voor me was. Dat kan niet, het is over. En zij woont al enige tijd samen met haar nieuwe vriend. Moest ze dan steeds maar met mij bezig zijn? Telkens zeggen, sorry mijn ex heeft het moeilijk, ik ga hem even troosten? Moest ze dan tegen hem zeggen, ik hou nog van mijn ex maar het is verstandelijk gezien beter om bij jou te zijn? Natuurlijk kan dat niet!

Echter zoals gezegd ik zoek nu niet de schuld geheel bij mezelf. Ik ben ook maar een mens. Een gevoelig mens en vaak zijn dingen moeilijk te accepteren, vooral als het om liefde gaat. Als je heel erg van iemand houd, blijkt het heel erg moeilijk diegene los te laten. Als zij en ik voor elkaar bestemd zijn zullen we weer bij elkaar komen. Mocht ik voor iemand anders bestemd zijn, dan zal die persoon in mijn leven komen. Het komt dus eigenlijk altijd goed! Ook al zullen er altijd wel eventjes moeilijke momenten komen.

Ik voel me erg goed nu. En dat komt waarschijnlijk doordat ik de situatie geaccepteerd heb en ook weer met mijn eigen leven bezig ben. Ik heb deze week een heel mooi en lief bericht van haar gekregen toen ik haar prettige feestdagen wenste en eigenlijk is ze nu duidelijk geweest door er iets heel persoonlijks aan toe te voegen. Ik begrijp het nu. Het heeft me diep geraakt, maar op een positieve manier! Ik weet nu zeker dat de feestdagen goed gaan komen en heb er onverwachts veel zin in gekregen. Ik ga het mezelf echt gezellig maken. Ik hoop dat jullie allen er ook het beste van maken, ook al valt het misschien niet mee.