Tijdje geleden dat ik hier voor het laatst was...
Ik denk dat ik hier weer wat meer tijd ga doorbrengen en volop ga bloggen, want ik heb het nu écht compleet verpest bij hem...
Oké, dus hij roept al enkele weken of maanden dat hij een vriendin heeft. Maar ik geloofde het vanaf het begin al niet. Ik heb dit altijd met moeite voor me weten te houden, omdat ik wist dat het voor problemen zou kunnen zorgen. Ik wist dat ik dan het contact met hem op het spel zou zetten. De "vriendschap".
Maar de dag voor kerstmis kon ik me niet langer meer inhouden en floepte het eruit!
Ik heb meerdere malen tegen hem gezegd dat ik er niet tegen kan, als hij over haar begint. Het doet me écht pijn. Ik word er telkens zó chagrijnig van. Hij hóéft toch niet telkens te beginnen over haar?! In élk MSN-gesprek moet hij per se haar erbij betrekken. Zei hij eens dat ze in doorzichtig zwart ondergoed op zijn bed lag. OKÉ?! Waarom moet dat per se aan mij worden gemeld? Hij zegt heel vaak dat soort dingen over haar tegen mij. Ik bedoel: waarom??? Zoiets kun je toch ook wel voor je houden?
Begrijpt hij nou niet dat ik daar gek van word? Hij wéét het wel, maar hij bleef ermee doorgaan. Aangezien hij weet dat ik nog gevoelens heb voor hem, weet ik zeker dat hij het met opzet doet. Om mij stinkend jaloers of in pijn te zien. Omdat hij vindt dat ik het verdien ofzo? Ik weet het allemaal niet...
Maar serieus, het kán gewoon niet dat hij een vriendin heeft. In ieder geval, het kan niet iets serieus zijn. Daar ben vrijwel ik zeker van. Hij blijft stug volhouden van wel. Maar mij houdt hij echt niet voor de gek. Volgens mij liegt hij over nog veel meer, dan alleen over zijn "relatie". Ik zal er nog wel een keer op terugkomen, waarom ik denk dat hij liegt.

Maar goed, sinds dat gesprek dat ik het eruit floepte, is hij niet meer online geweest op MSN. Ik ben echt bang dat hij me geblokt heeft. Het is nu bijna een week geleden... En normaal gesproken is hij (bijna letterlijk) dag en nacht online.
Ik vind het wel vreemd, als hij me geblokt zou hebben. Ten eerste hadden we niet echt knetterende ruzie ofzo. We waren beiden vrij kalm. Tenminste, we lieten het elkaar overkomen dat we kalm waren.
Ooowh, tijdens dat gesprek dacht ik het al, van: "Oooh nee! Anne, wat doe je nou?! Je verpest het zo helemaal! Hou nou toch op!!!" Maar ik ging gewoon door. Ik wilde hem zo - denk ik - ook een soort van "straffen" voor alle keren dat hij over "zijn vriendin" begon. En ook om te laten zien dat ik geen goedgelovig, dom blondje ben. Die alles maar gelooft, wat haar verteld wordt. Schat, ik wéét gewoon dat je liegt!
Maar ik geloof dat ik mezelf hiermee alleen maar gestraft heb Misschien had ik eerder blij moeten zijn dat hij me nog in zijn MSN-lijst had en ik me een vriendin had mogen noemen van hem...
Een klein deel van mij denkt: "ach die fokking klojo, opgeruimd staat netjes!"
Maar het grootste deel van mij... voelt zich zó klote. Ik droom nu weer iedere nacht van hem. Soms zijn het van die lieve, fijne dingen. Dat hij bijvoorbeeld weer achter me staat met zijn armen om me heen en me teder kust, we lief met elkaar praten... Ik droomde deze nacht zelfs dat ik zijn naam weer online zag staan op MSN.
Ik vraag me de laatste tijd vaak af: hoe kan iets wat zo kort geduurt heeft, zo sterk voelen? Ik las hier een verhaal van iemand, die scheidde na 25 jaar! Omg, zoveel jaar zijn mijn ouders getrouwd! Dan denk ik: ik zou me helemaal niet zo mogen voelen! Ik heb het niet eens officieel met hem gehad! Best wel erg... Maar toch voel ik dat ik (bijna) dezelfde pijn ervaar, als iemand die jarenlang een relatie/huwelijk heeft gehad. Ik herken het van de verhalen hier.
Hij is gewoon mijn ware liefde... Ik weet het. Ik voel het.
En je ware liefde hoeft toch niet de persoon te zijn, waarmee je oud wordt later? Je ziet het wel eens in films. Zoals de befaamde (en mijn lievelingsfilm) Titanic. Iedereen weet dat Jack de ware liefde was van Rose. Of de mooie film Cast Away met de bekende acteur Tom Hanks.

Voor mij is ware liefde... tja, ik weet niet eens hoe ik het moet verwoorden. Je voelt het gewoon vanbinnen. Een soort van diep, innig gevoel van verbondenheid met die persoon. Er gebeurt gewoon iets in je als je die persoon aankijkt in de ogen. Een gevoel komt in je op van: "ooh ja, jij bent het gewoon helemaal voor mij " En ook al denk je dat de liefde voorbij is, dat als je die persoon weer ziet, je hart een sprongetje maakt. En je helemaal weer terug bij af bent ...
Ik weet echt zeker dat ik nooit meer zo gelukkig zal worden met iemand anders, zoals hij mij gelukkig maakte. Met niemand voelt het zo goed als met hem en zal ook nooit gebeuren. Het geloof is weg. Er bestaan niet nog twee armen op de wereld die warmer en veiliger aan kunnen voelen. Geen ogen die me dieper kunnen aankijken. Geen verschijning die mijn hart meer op hol kan laten slaan. Nooit meer zal ik die dingen herbeleven...

"Every night in my dreams I see you, I feel you..." Pfff
Ik ben net zo oud als Kate Winslet trouwens, toen ze hier in de film speelde 22...

Ik kan me nu wel een beetje voorstellen hoe Rose zich moest voelen haar hele leven.
Haar hele leven zonder haar ware liefde om zich heen. Moet vreselijk pijnlijk zijn.
Mij wacht waarschijnlijk hetzelfde lot. Alleen het verschil is dat hij niet dood is
Helaas, wilde ik er bijna achteraan zeggen. Het zou dan wel makkelijker zijn geweest voor me om los te laten.
Naja, ik hou me vast aan de zin waarmee ik deze blog wil eindigen: je weet nooit wat de toekomst zal brengen!