14-10-2006

In de situatie waarin ik nu verkeer is mijn favoriete sport mijn favoriete sport niet meer. Ik heb geen plezier meer in tafeltennissen. Om mezelf niet te veel te kwellen speel ik zo weinig mogelijk competitiewedstrijden mee. Zeker thuiswedstrijden laat ik zo veel mogelijk aan mij voorbij gaan, omdat mijn team en dat van haar dan tegelijk spelen. Door de afwezigheid van de kopman van ons eerste team was ik echter de aangewezen invaller. Ook dat team speelt op dezelfde tijd. Ik heb er lang over nagedacht maar heb besloten om toch te spelen.

Ik zit alweer een tijdje in een dip en een confrontatie met haar helpt me daar zeker niet uit. Hoewel we vandaag geen woord gewisseld hebben, voelde het toch alsof er een soort van communicatie was. Een vluchtige blik kan immers ook veel zeggen, al ben ik vandaag niet veel wijzer van haar geworden. Dat hoeft ook niet, ik moet me niet met haar bezighouden.

Het was in ieder geval weer goed zuur. Ik voelde me al continu verdrietig maar vanmiddag/vanavond op de club werd dat gevoel nog maar eens versterkt. Wat zag ze er weer goed uit. Ze had zelfs een haarband in. Ze weet verdomme dat ik gek ben op haarbanden en zeker op dat ene meisje met een haarband. En toen ze na de wedstrijd onder de douche vandaan kwam?¢‚Ǩ¬¶ Jee wat is ze toch ongelooflijk sexy! En wat doet het pijn dat ik haar niet even kan omhelzen en dat ik haar niet zomaar even een kus kan geven. Dat is voorbij.

Om dit alles een nog definitiever aanzicht te geven had ze de spullen die ze nog van me had in een plastic zak gedaan en die aan mijn broertje gegeven. Die spullen waren een tafeltennisbatje, dat ze van me geleend had toen ze die van haar kwijt was, een pyjama en een tandenborstel. Die laatste twee dingen hebben het afgelopen jaar op haar studentenkamer gelegen. Nu heb ik ze dus weer terug en is er niets meer wat ons bindt. Dat was er natuurlijk al niet meer maar toch voelt dit toch weer als een stukje definitiever, terwijl dat eigenlijk nergens op slaat.

Net toen ik begon met het schrijven van dit stukje sprak ze me weer aan op msn. Ze wilde me even laten weten dat ik er supergoed uit zie. Dat moest ik gewoon als een aardig compliment opvangen, maar waarom zegt ze me dit? Ik zou haar ook wel willen zeggen dat ze er fantastisch uit ziet maar dat kan gewoon niet. Verder vertelde ze me dat het niet goed met haar gaat. Dit heeft ze me de afgelopen dagen al vaker laten weten. Gisteren liet ze weten dat ze me nu heel hard nodig heeft. Ze heeft problemen thuis (en misschien heeft ze het met andere dingen ook wel moeilijk, maar dat weet ik niet). Ik weet wat dat voor problemen zijn maar ik vind niet dat ik nu de persoon ben die haar moet steunen. Op mijn opmerking dat ze nu anderen heeft om haar te helpen wanneer ze problemen heeft zei ze dat ik de enige ben die de situatie begrijpt. Toen ik zei dat anderen dat op den duur ook wel gaan begrijpen zei ze nogmaals dat ze steun van MIJ wilde. Tja, wat moet ik daar nou mee. Ik moet afstand nemen en dat kan natuurlijk niet wanneer ik haar steun en inga op haar complimenten. Waarom zegt ze me dat soort dingen? Ze heeft toch een nieuwe liefde? Je zou toch zeggen dat hij de eerste persoon zou zijn om haar te steunen.

Kortom, het is weer goed zuur allemaal. Ik zit dus al weer een tijdje in een dip en na vandaag is het alleen nog maar erger geworden. Ik hoop maar dat dit alles snel voorbij gaat want ik zou graag verder gaan met mijn leven.