Hallo alle Ldvders,had weer eens contact vanmiddag met mijn ex,had een conflict op haar werk met een collega gehad,en zat er nogal vol mee.Heb het verhaal aangehoord,en zo goed als het binnen mijn vermogen lag advies gegeven,maar vooral geluisterd.De middag duurde lang,omdat er een hoop zaken de reveu passeerde.Werd regelmatig ook door haar nieuwe vriend gebeld,maar ze nam niet op.Zoals ik al zei waren de gespreken van persoonlijke aard,maar niet over de breuk die is gebeurd.Anfin,ze ging weg,en ergens zoals ik wel zou verwachten,stond ze opeens huilend aan de deur.Het was toen 20.00 uur.
Ruzie met haar nieuwe lover!Daar was het de vraag, naar alle waarschijnlijkheid,waarom nam je de telefoon niet op toen ik belde!
Ik weet het niet zeker,maar dit gok ik eventjes uit de losse pols. Heb daar ook niet naar gevraagd.Ik ben dan weer zo`n mens die dat verdriet niet aan kan zien,en heb haar maar een beetje getroost.Het gevoel is weg,maar om zomaar harteloos toe te kijken waneer iemand met wie ik voor 13 jaar lief en leed gedeeld heb verdriet heeft kan ik dan weer niet.Wat een ei ben ik dan heej.Of maakt me dat menselijk.Zelf zit ik er niet zo meer mee,en gun haar het alle beste in haar quest naar geluk.Maar haatdragendheid is voor mijn een onnatuurlijke ongemakkelijke eigenschap.Natuurlijk heeft ze me zeer veel zielsverdriet gedaan,maar laat ik dan maar de wijste zijn en daar overheen stappen,omdat het naar het zich laat aanzien geen enkele relatie pais en vree is,en zoals al vaker hier is gezegd het gras altijd groener is bij de buren,en noem alle metaforen en cliche`s maar op die hier op van toepassing zijn.Er werd mij vanavond nog hier gevraagd of ik in deze siuatie valse hoop ga koesteren,welnu,daar denk ik nog niet eens aan,en wil daar ook niet aan denken.Wat er gebeurd is,is een last voor haar om te dragen. En aangezien ik denk haar een beetje te kennen,is dit echt een zware zure last.Dat vertrouwen wat ik had heb ik op allerlei manieren geprobeerd om te herstellen,helaas het is weggewaaid op maanden van kille gure grijze donkere winterdagen.Tis jammer voor haar en mij dat het zo heeft moeten zijn.Maar het zij zo!
Toch geeft het mij kracht en moed om mijn eigen weg te kiezen,hoe moeilijk die weg ook zal zijn.Maar wel een weg die bestraat moet zijn met een eerlijke en emphatische mensen,die snappen waar het uiteindelijk om draait in het leven.

Groetjes Levensles