Ik mis hem.
De dagen zijn langzaam voorbij gegaan. De ene dag ging beter dan een andere dag. Gek genoeg typeert het gevoel waar ik mij opsta de gehele dag. Nog steeds niet kan ik geloven dat we niet meer met elkaar zijn. Ik ben heel benieuwd of hij aan mij denkt, mij mist ... sowie so als mens. Hij gaat door en leeft alsof ik geen rol in zijn leven heb gespeeld. Ik ben zo gehecht aan hem geraakt...
Nog steeds voel ik een bepaalde angst, dan denk ik in termen als : nooit meer... nooit meer zien, nooit meer praten, nooit meer knuffelen.

Maar af en toe voel ik me ook sterk. Hij wil me niet meer, jammer voor hem. Hij is mij dan niet waard. Ik weet dat hij contacten heeft met vrouwen op een datingsite...maar daar doe ik niet aan. Ik wil eerst mijn verdriet verwerken.
De dagen gaan voorbij, en het lijkt alsof de connectie steeds minder wordt, dat beangstigd mij. Het loslaten, de liefde lostlaten maakt me bang. Ik hou nog wat reserve over... voor het geval dat het weer terugkomt. Maar het feit is dat hij mij niet belt, smst, mailt ...niets... hij wil het niet en doet het ook niet. Hij heeft de behoefte niet. Dat moet ik accepteren.

Ik ben inmiddels wel wat verder in mijn proces. Wat is er veranders?

1. Het niet contact hebben is bijna normaal geworden. De drang om contact op te nemen is afgenomen
2. Er zijn goede dagen en slechte dagen. Soms functioneer ik op ratio en dat zijn de meeste productieve dagen
3. Ik weet steeds minder wat hem bezighoudt, dus wordt niet overladen door vragen, minder drang om hem te volgen
4. Ik leef midden in de angst, de angst om alleen te zijn is een realiteit geworden en het valt best mee. Ben ik hier nu bang voor geweest? Daardoor voel ik me ook minder angstig ( paradoxaal??)
5. Minder behoefte om mijn leegte te vullen met andere mannen of contacten.. heb er totaal geen zin in.
6. Minder energie en minder levensvreugde maar ook minder verdriet. Geen pieken meer in emoties.
7. Nog steeds wel behoefte om hem in mijn leven te hebben, ik sluit een een relatie met hem nog steeds niet uit, maar het moet wel van zijn kant komen .... ik weet wat ik wil. Een man die volledig voor mij gaat.

Dus we gaan gwoon door.... elke dag dat ik mij niet hebben laten gaan is een gewonnen dag voor mij. Voel me af en toe net een verslaafde... elke dag is een stap en stap in de richting van herstel. Ik leef letterlijk van dag tot dag en probeer niet verder te plannen. Maar het blijft zwaar, want ik ben nog steeds ongelukkig en leef het leven wat ik niet wil leven. Gek he? hij behoorde een aanvulling te zijn, maar blijkt nu dat hij een opvulling was. Erg eng om te beseffen dat hij de geluksfactor was in mijn leven, de afhankelijkheid.... en nu de factor is wegvallen valt mijn leven tegen. Hoe heb ik het zover laten komen, dat ik mijn geluk zo heb vergokt...