1e lentedag 2008

Lieve mede-Ldvd’ers,

Lees hier een verhaal over hoe je weer in je kracht kunt komen. Hoe je kunt zorgen dat je je boosheid gebruikt en niet verzandt in je grote verdriet. Lees mijn relaas, wordt er sterker van. Geloof in je eigen lieve zelf!

Lieve mede-Ldvd’ers,

Een maand geleden ongeveer heb ik op deze site beloofd mijn verdriet agressief van me af te schrijven. Zwaantje zei in elk geval het wel te willen lezen.
Waarom deel ik dit met jullie? Twee redenen. Ten eerste is dit een plek waar we elkaar steunen. Door in alle kwetsbaarheid te laten zien dat ik (over de 40) na bijna een jaar een relatie (voor zover…..) van 7 maanden (met onderbreking van 2 weken) nog steeds in mijn koude kleren heb zitten maar toch ook sterker ben en meer bewust van “zó nóóit meer”, waarmee ik hoop jullie ook te steunen in vanuit die agressie (gek genoeg) te inspireren. Want ik denk dat veel mensen hier op Ldvd.nl niet agressief genoeg zijn, slachtoffer van hun eigen geverschap zijn en minstens te weinig bewust van wat zij niet hebben ontvangen. Zo ook ik. Dan het tweede punt. Ik heb het nodig (liefst openbaar) te verwoorden, van me af te schrijven wat mij gekwetst heeft. De lul zelf had er totaal geen boodschap aan, misdadig als je leest welke verwachtingen hij gewekt heeft. Ik ben meer dan iemands emotionele drainageputje.

Dat volledig uiten, noem ik catharsis. Schoon schip maken door me echt vrij uit te spreken, zal helend werken. Wat dit betreft, gebruik ik jullie als luisterend oog, daarom maak ik het openbaar. Ik wil gelezen en gehoord worden. Ik zoek erkenning en herkenning. Ik wil er van af, want het helpt me niet. Te lang blijf ik denken dat ik echt van Geert houd. Nog steeds wel eens.

Een goede vriendin zei maanden geleden (bijna bestráffend) tegen me: “Désirée, dat KÁN niet!” en toch zit het heel diep, lieve mensen, heel diep.
Een foto van hem ligt op kraanwater in de vriesla in mijn keuken. Ik hoop dat mijn hart weer warm wordt en vrij van hem, de bezetter die de liefdevolle intenties mist er echt iets moois van te maken.

Alleen boosheid kan depressie verdringen. Ik wil mijn kracht terug. Ik wil oprecht liefhebben.

Daar gaat ‘ie dan.

Geert,
Je bent een lamlul. Zo noemt een NEI-therapeute jou. “Geert is een lamlul.”
Een kroegbazin noemt je: “Dat is een foute man.”
Geert, je bent een foute man.
Een oud-collega zegt, nadat ze mijn verhaal had aangehoord: “Hij is een plantje dat niet wortelt.” (En dan word ik week, want wil je vette aarde zijn, je water en je zon. MAAR DAT KAN NIET.)
Geert, je bent schizofreen.
Je hebt me gebruikt op minstens twee manieren.
1. Je hebt me gebruikt als je psychologische pitstop. Vorig jaar paaszaterdag. Je huilt tranen met tuiten, maakt mij met je verdriet aan het huilen, roert me tot op het bot. Raakt mijn ziel aan. En vervolgens ren je weg naar een vriendin en haar man om daar gezellig te drinken. En ik mag dan niet mee. Je huilt om het afwezig zijn van je kinderen en als dan mijn verliefde, liefhebbende hart knapt, zeg je dat het de hoogste tijd is omdat je beloofd hebt om acht uur in je dorp B te zijn. Je lazert je emoties over mijn schutting en loopt vervolgens snel weg om met anderen lol te gaan maken. Wat een klootzak. Je hebt volledige regie, laat mijn hart als een slagveld achter en spoed je naar een wijn-proe-ve-rij. Misselijk. Die zaterdagavond zoek ik het maar uit, net als de goede vrijdag daarvoor als je je ex wilt jennen en extra laat vertrekt uit Amsterdam. Dat wij een afspraak hebben die avond maakt voor jou kennelijk niet uit.
2. Je hebt me gebruikt als je pornografisch projectiescherm. Je uit je wensen dat ik me zus en zo moet kleden om je lekker op te geilen en suggereert het gebruik van allerlei rubberen hulpmiddelen. Dat wil ik niet. En als ik dan door jouw handelingen gepassioneerd uit mijn dak ga, reageer je als door een wesp gestoken: “Ik voel geen verbinding meer”, zeg je dan. Terwijl ik me in opperste vertrouwen laat gaan. Je wijst me bruusk af. Ik voldoe natuurlijk niet aan jouw paradoxale wensenpakket nymfomane en non tegelijk te zijn, hoer en heilige. Gék maak je een liefhebbende vrouw.

In beide gevallen gedraag jij je als een slettenbak die tijdenlang een kerel opgeilt en (als hij haar vol verlangen onstuimig wil zoenen) geschokt uitroept: “Zo’n meisje ben ik niet!”. Dat heb jij mentaal geflikt. Je hebt me emotioneel zo op een dwaalspoor gezet met je klotetranen, een man die zo diep gaat en alles bij me dumpt MAAR DAN AFSTAND SCHEPT. Je hebt me gek gemaakt met je schizofrenie.

Iemand waar ik zo van hou, waar ik helemaal voor open sta, die ik zó toelaat, die mij dan verschopt. Zegt-dat-ik-hem-claim.
Je hebt niet geweten wat je deed. Terwijl je wist, kon weten, kunt inschatten wie ik ben, hoe dat uitpakt voor mij. God, wat ben jij een misleidende, teleurstellende klootzak, Geert.

Als ik je leer kennen op het perron in Deventer, heb je twee relaties. Eén loopt af en één loopt niet zo best.
Twee weken later mail ik je. Weer twee weken later bezoek ik je thuis. Een week daarna zeg ik dat ik een week geen contact met je wil. Intussen sms je (on)dubbelzinnig, vrolijk, seksueel geladen. In die week bestorm je me. Etentje. “Ik kies voor jou.” (per sms). Seks. Liefs. Vrolijkheid. En tranen. Eindeloos veel tranen van jou, van mij, herkenning. Verhalen. Te zware verhalen. Te veel tranen voor zo’n begin.
Je breekt met de één. Je breekt met de ander. Je houdt van mij. Je wilt mij. Ik ben gek van verliefdheid. Bestaat het dan toch?
Je weet wie ik ben, Geert. En toch mag ik dat niet zijn. Ik probeer uit te leggen wat er door me heen stormt. Maar dat is de bedoeling niet. Het is jouw soort diepgang. En jouw gekozen moment. Te pas en te onpas.
Ik mag niet voor je koken. Wat ik voor je wil doen, wordt niet ontvangen.
Dan Sinterklaas. Je besluit goddomme dat met (wéér een andere) ex-minnares, net als dame nummer twee woonachtig in jouw dorp B het cadeautjesfeest te vieren, met 2 x 3 kinderen. Ik voel me gekwetst tot op het bot. Maar jij doet het toch. Je energie in surprises voor haar. De huiselijkheid met haar en haar 3 en jouw 3 kinderen. Dat wil IK, Geert, die huiselijkheid. En ik wil het met jou! Die huiselijkheid. Ik uit het ook, mild en verdrietig, maar jij walst er over heen. “Mijn buik is bij jou!”, zeg je, misselijk zinloos. Wat koop ik voor die woorden. Je schoffeert me.

Ik heb een spotje op mijn zolder. Ik doe alles altijd zelf, maar schoorvoetend vraag ik jou op een trap te staan. Ik heb hoogtevrees. Je hoeft het alleen maar te verwisselen. Geert, die voor iedereen klaar staat, rent weer weg. Druk, druk, druk.

Na het debacle rond Sinterklaas besluit ik twee weken weg te gaan na kerst; ik ga alleen naar Egypte.
God, wat mis ik je als ik daar ben. Ik neem die schizofrene relatie met jou mee.
Ik voel me onvermogend, maar dat is een echo. Het is jouw onvermogen om voluit lief te hebben, om liefde te durven ontvangen.

Je bent keihard. Daar hou ik niet van.
- Iemand die lacht als er op de A30 een auto door de sneeuw schuift.
- Over je moeder zeggen: “Dan kan ze dood, als ik haar de waarheid heb gezegd.”
- Het met mij uitmaken, glashard, op het moment dat er met mijn jongste zoon grote trubbels zijn.
- Me doelbewust buiten spel zetten. “Ik houd Désirée voor mezelf”. Me niet toelaten bij je kinderen, je vrienden, je familie.

God, wat wil ik eigenlijk met jou? Je bent zo overduidelijk inderdaad een lamlul, Geert, iemand die niet wortelt, een foute man die met zijn schizofrene spel een lieve vrouw als ik knettergek maakt.
Een gekkin met haar koppige hart, die niet makkelijk iets of iemand los laat waar ze voor gegaan is, die in haar hart zit en die zij loyaal en onvoorwaardelijk lief heeft.
Ik ben die gekkin niet meer.
Ik heb ook rechten:
te genieten
vrij te ZIJN
liefde te ontvangen
liefde te geven
Stromende liefde zonder verwijten te kennen, zonder dubbele bodems, met een duidelijke agenda (commitment en plezier).
O, ik weet wel wat ik wil. En ik krijg dat niet van jou.
En ik laat je foto nog een poosje in de vriezer.
De structuur van het papier zal moeten barsten.

Geert, je bent een lamlul. Je nét (of net niet) meerderjarige oppasjes die je hand oplegt (ahum), van wie je ook “de enorme last en groot verdriet voelt” (bah!), met wie je naar New York wilt (hûh?) ter begeleiding van je kinderen en jou. De oude vriendin Marion met wie je uitgebreid uit eten gaat, wiens vriend –hahahaha- jaloers is daarom, zoals jij mij meldt als je naast me kruipt in bed. (Moest ik ook jaloers zijn, Geert? Was dat de bedoeling?)
De oude secretaresse, liefkozend Margootje genoemd, ook een leuk avondje. En wie weet wie en wat nog meer allemaal.
De voetreflextruus (die Ina heet), wiens hele litanie en geleuter ik woordeloos brommend en zanikend kan horen gedurende de drie kwartier waarin ze geacht wordt jou te behandelen, die veelbetekenend na afloop van de sessie (waarin jij beelden ziet van háár Indonesische moeder, godbetert, wie is daar de cliënt???) zegt, triomfantelijk: “Wij spreken elkaar..!” (telefoonnummers uitgewisseld, Geert?).
Achteraf denk ik, dat je allang weer bezig bent geweest met nieuwe dames erotische sms’jes uit te wisselen, prikkelende mails heen en weer te sturen, heftig te bellen, misschien wel te msn-en (net als met je schoonmaakster uit het Oostblok…waarom had je eigenlijk een webcam, Geert?).
Ik ben gek geweest.
Liefde is blind.
Het wordt tijd dat ik weer echt ga zien.
Geert, je bent een lamlul.
Ik was nodig om Inge uit A en Ans uit B te vervangen.
Na mij stonden er vast al diverse andere poppetjes klaar om het gat te vullen.

Een grote liefde.
Niet facetjes, maar IK
helemaal. Ik, heel ik.
Désirée (gewenst)