Hallo allemaal,

Er is iets gebeurd, en ik voel er me slechter door dan ik mij ooit heb gevoeld, maar het heeft mij wel getoond dat er slechts één weg is.

Heb aangedrongen om haar nog eens in 'ditmaal niet dramatische' omstandigheden te zien, omdat ik toch ook eens een gewoon rustig moment met haar wilde zijn, waarbij ik rustig mezelf kon zijn.

Ze was enorm druk bezig met werk en studies, moest een verslag afmaken tot laat in de nacht en de dag erna zei ze dat we samen met een goeie vriend van haar iets konden gaan doen... Ik zit hier ondertussen al een tijdje 'met mijn vingers te draaien', heb wel wat tevergeefs naar een goede job voor mij gezocht, en vorige week nam ze de telefoon niet op en ondanks haar drukke leven voelde ik dat ze mij toch te weinig had gegeven na al wat we hadden meegemaakt in europa. Had duidelijk te hoge verwachtingen, van zomaar in haar leven toe te stuiken en aandacht te krijgen... Stomme ik... en had die avond dan vlaamse carbonnade gekookt en stelde haar voor om te komen eten, maar ze wilde liever uitgaan naar een restaurant dus ik was een beetje teleurgesteld..

Heb haar en haar kameraad dan samen met een kennis van mij ontmoet, en we gingen pizza eten.. Het begon echt ontspannen en leuk, en heb zelfs een paar lieve glimlachjes gekregen van haar.. Maar de pinten vloeiden.... Had mij voor de reis voorgenomen om niet weer in die val te vallen, (zij had het afgemaakt de dag nadat ik haar gefrustreed en dronken vanuit china had opgebeld en foute dingen gezegd)... Was een moment met haar alleen en heb de tranen terug laten vloeien, van hoe graag ik haar zag... En de pinten vloeiden verder... Op een moment is er bij mij - plots - alles uitgekomen - echt laag van mij - hoe ik teleurgesteld was over haar ontvangst in canada in vergelijking met hoe zij in belgie was ontvangen (aaah stom stom stom) en de twee andere mensen zaten erbij... Ben toen met haar in een ruzie verzeild geraakt terwijl de anderen erbij zaten... Echt vershcirkkelijk... Iedereen is daarna dan vertrokken, heb haar nauwelijks dag kunnen zeggen kon mijn emoties niet te boven, ze had me weeral 'drama queen' genoemd...

En sindsdien radio silence... Heb haar echt pijn gedaan, ik voel me zo rot... Weeral die stomme fout, nadat ik dacht dat ik mij heel dat jaar verbeterd had... Het was echt fout om zoveel te drinken, nu is echt alles kapot...

Maar op een of andere manier lucht het ook op... Heb begrepen dat ik met de verkeerde bedoelingen en verwachtingen naar hier ben gekomen... Had gewoon blij moeten zijn met haar eens te bezoeken, maar ik had verwacht dat ik haar leven terug ging binnenkomen, en ik heb mij ook gerealiseerd dat ik zolang als ik met verwachtingen en hoop bij haar ben, niet de normale mij KON zijn... Zolang als ik niet volledig accepteer dat ze weg is en ik mijn eigen leven niet in handen heb kan ik niet anders dan dramatisch zijn met haar, en als er dan alcohol bij komt...

Het is dus slecht afgelopen, en ze zal hopelijk over een paar maanden terug tegen me praten... Maar ik heb begrepen dat hier komen wonen met hoop terwijl zij hier haar leven heeft en haar lief, niet ging. Ik zou mijzelf nooit kunnen zijn en het zou teveel pijn doen...

Dus nu ben ik genoodzaakt om de boeken dicht te doen... Heb enorm spijt dat ik haar geen goed afscheid heb kunnen nemen.. Maar het lijkt of deze schok nodig was om mij wakker te schudden... Ik ben nog altijd enorm verliefd op haar, maar het is duidelijk dat het onmogelijk is... En dus maar een oplossing, jullie raad volgen en terug naar brussel gaan, een leven opbouwen. Ik had haar toch niks te bieden nu, of aan niemand anders.. Was gewoon een nomaad die een verloren droom achterna ging...

Het doet enorm pijn dat ik blijkbaar na een jaar nog dezelfde fouten maak, dat ik haar pijn heb gedaan en geen goed afscheid heb kunnen nemen.. Maar ik heb ergens hoop om ooit terug tegen haar te kunnen praten, zonder de verwachtingen dan...

Naar huis dus met pijn in mijn hart, maar wel met hopelijk het begin van de echte rouw, zonder hoop op een verderzetting...

Ga morgen een plantje en brief met excuses laten afleveren op haar werk, en of ze me nog dag wil zeggen, maaar dat ik het niet verdien.