Tja wie zou gedacht hebben dat pall ooit nog een blog zou schrijven, na alles wat ze hier heeft meegemaakt.....maar er is een heel nieuw fris jaar voor de boeg, zo ook voor mij....en dan even terugkijkend op het afgelopen jaar, kan ik met klem zeggen, dat het geen makkelijk jaar voor me geweest is, en dat ik eigenlijk best versteld sta van mn overlevingsdrang, en dat ik nog steeds rechtop sta...

Het overlijden van mijn vader 30 maart 2015, heeft er vreselijk bij me ingehakt, de eerste maanden is er dan ook niets uit mn handen gekomen, en heb ik zelfs belangrijke zaken op zn beloop gelaten, sliep veel, ging niet naar buiten, ik sloeg veel doggy en kitty food in, zodat ik niet iedere dag de deur uit hoefde...lekker veilig op de bank met mn dekentje, nadenkend hoe t nu toch verder moest, geen partner aan mn zijde die eens kon zeggen ik pik dat wel op, of even die arm om je heen, die je op dat moment soms nodig hebt

Na een flinke schop onder mn reet van broertje lief, ben ik ietwat in beweging gekomen, het huis waar ik in zat moest terug in de oude staat, ik moest zorgen dat ikzelf niet op straat kwam te staan, huis stond namelijk niet op mijn naam, maar op naam van paps, vrijesector woning die ik met mijn salaris onder geen beding kon betalen, gelukkig was de makelaar zo vriendelijk mij nog een half jaar te laten zitten, dat kon ik nog wel opbrengen met de centjes die paps voor me achter gelaten had,  zo kreeg ik de tijd om wat anders te zoeken, en om het huis terug te brengen in oude staat...

Echter bleef ik ontzettend moe en me naar voelen, en veel pijn in mn linkerzij, meerdere malen bloed laten prikken, tot ik op een dag gebeld werd door t zhuis of ik die dag nog terug kon komen, ik wijtte het steeds aan het feit dat ik al die tijd voor paps gezorgd had, en nu tot rust kwam, en de stress van het huis, enz enz...maar ik bleek een wandelende tijdbom, torenhoge bloeddruk, torenhoge suiker, en een nierbeschadeging, daar ging het geloop weer naar dat zhuis, ik moest om de dag terug naar de internist, ze wilde me opnemen maar dat kon absoluut niet, wie zou er voor mn kiddies zorgen? na veel smeken mocht t dan op deze manier om de dag terug bloeddruk meten 24 uurs urine opvangen echoos blijven maken om de dag enz enz enz de hele rattaplan...

Toen t allemaal met tig medicatie redelijk onder controle was, werd de hond ziek, een tumor op zn lip, die moest met spoed geopereerd worden, vreselijk om die stumpert weg te brengen, nooit wetende of ie nog terug kwam of niet, gelukkig is alles goed gegaan en blaakt me kiddy weer van gezondheid, ondertussen zijn we de weekenden druk druk druk geweest in t ouderlijk huis, maar 40 jaar woongenot, wis je niet zomaar uit, maar inmiddels waren de 6 maanden voorbij, en ik had nog niks, urgentie was afgewezen, weer praten met de makelaar en gaven me nog 3 maanden extra de tijd zolang ik maar netjes bleef betalen, tja dat deed ik wel maar de centjes die paps voor me had achter gelaten werden ook steeds minder en minder en begon dan ook wel wat zenuwachtig te worden, wilde toch ook mn autootje blijven rijden enz enz

Gelukkig heeft de gemeente zelf aangeboden me bij te staan met de huur, je moet t allemaal maar weten dat dat soort zaken bestaan, ik had en heb daar geen kaas van gegeten, en heb dat ook nooit bij de hand gehad, maar dat was voor dat moment wel een hele fijne oplossing, ik had een 2e urgentie aanvraag ingediend voor een sociale huurwoning, na 2 weken kreeg ik een go, ben als een achterlijke gaan reageren, op de gekste plaatsen en op de gekste woningen, alles beter dan dat oude huis...1 x is een huisje aan me neus voorbij gegaan, aan iemand die net een week eerder urgentie had, de 2e x was het mijn feestje...ik stond 1 mocht gaan kijken, ik zei hoef niet te kijken ik neem t ongezien, maar daar trapte ze niet in, ik ben uiteindelijk gaan kijken, samen met broertje lief, t was TE vies om aan te pakken, hahaha broertje lief heeft me overtuigd dat er wat moois van te maken viel, toen heb ik papieren ingeleverd en was t wachten tot t akkoord was...

Ondertussen werd mn oudste poezekind ziek, dik bekkie, dus op naar de da..die zeiden dat t zn tandjes waren die getrokken moesten worden, maar doordat hij zo oud was, werd t moeilijk met de narcose, maar wilde t beestje ook niet zo laten lopen, volgende dag afspraak voor tandjes trekken onder een roesje, tot ik telefoon kreeg nog geen uur later, het waren niet zn tandjes maar een agresieve tumor, en daar kon hij niet meer geopereert aan worden, kaak zou ontwricht moeten worden enz enz, hmmm me allerliefste poep die kon ik nu ook niet al missen, net mn pa kwijt en nu mn lieverd die al bijna 19 jaar bij me is.....heb hem opgehaald en ben m niet meer uit t oog verloren maar het beestje zn bekkie werd steeds dikker en dikker, hij kon moeilijk eten, en met de verhuizing in zicht en de stress die dat met zich mee brengt heb ik de moeilijkste keus moeten maken die er was...

Tot op de dag van vandaag voel ik me schuldig, ik mis mn kanjertje zooo vreselijk, terwijl ik weet dat t beter is, inmiddels had ik in mei een ander klein wondertje gekocht, meer om de zorg die ik niet meer voor me pa uitten kon, wilde wat anders om voor te zorgen terwijl ik nog een hondje en een 2 poesjes had, toch wilde ik een ukkepuk erbij, pfffff of ik daar een wijs besluit mee genomen heb, dat vraag ik me tot op de dag van vandaag nog steeds af, maar wat in mn kop zit, zit niet in me kont hahaha, en ze is er nu eenmaal....

inmiddels waren mn papperassen goedgekeurd en kon ik gaan beginnen in mn nieuwe paleisje, moest erf veel gebeuren in mn nieuwe paleisje, waarin natuurlijk alles tegen zat, en het oude huis was ook nog helemaal niet oke.... maar 1 dec was daar dan eindelijk de dag dat ik verhuizen kon, ik kon dat financiele blok aan mn been( ouderlijk huis) eindelijk achter me laten en daar de deur dicht trekken, PATS, en daar kwam die onderweg!!!! naar mn nieuwe paleisje, janken als een klein kind, stoppen kon ik niet meer, als een film kwam mn leven voorbij, mn zorg voor mn ouders, mn jeugd, het overlijden van me pa en ma, het opereren van de hond, de ruzies met broerlief van alle stress,het inslapen van mn kanjertje, mn eigen ziek zijn, het insuline spuiten, wat ik allemaal maar gewoon zonder verblikken of verblozen over me heen heb laten komen, mn bloedruk levensbedreigend, het financiele gedeelte, enz enz enz....heb altijd gezegd als ik strax wat anders heb, krijg ik me klap nog wel...en inderdaad de klap is er, niet constant, maar wel veel, en ik laat t allemaal gebeuren, heb ik zin te janken, jank ik, heb ik zin om depri onder mn dekentje op de bank te liggen, doe ik dat, maar ik kan ondanks 2015 niet mijn jaar is geweest, toch genieten van hoe ik t allemaal opgepakt heb, en daarbij ook de mooie dingen in t leven ben blijven zien, heb tenslotte mn broertje terug in mn leven, waar ik ontzettend dankbaar voor ben, en heb een lieve vriend die me zo nu en dan een schop verkoopt, waar ik dan gehoorzaam naar luister,en die me alles weer met weinig woorden laat relativeren.... bovendien is er nog een andere lieve vriend die me altijd weer weet te laten glunderen....ik ben verder in alles achteruit gegaan heb een kleinere woning, financieel is t minder, ben mn dierbare kwijt en sta in princiepe alleen, maar heb ook zoveel gewonnen dat ik met recht kan zeggen, dat ik een fijn en nieuw fris jaar tegemoet ga, met de mensen die er voor me zijn, ik zit hier op mn plek alsof t nooit anders is geweest, dat maakt me gelukkig, ex is inmiddels weer voorzichtigjes in mn leven, en heb een heule leuke buurman hahahaha....ondanks dat nog niet alle vervelende zaken voorbij zijn, ivm met oude woning, komt het allemaal best goed met mij.....en ondanks ik 42 ben, weet ik zeker dat pa en ma vanaf die wolk daarboven glunderent tegen elkaar zeggen, ze heeft t m toch maar geflikt....dan ben ik weer even hun kleine meisje.....blijf altijd het mooie in het leven zien, ondanks alle donkere wolken, die vervagen vanzelf, je bent sterker dan je denkt.....bye bye 2015, hello bruisend 2016.....

Pall