hey,

mijn gevreesde moment is er dan toch gekomen.vorige week vertelde men vriend dat hij toch wou doorgaan met de pauze.we hebben toen allebei in tranen afscheid genomen van mss het einde van een relatie die 4,5 jaar duurde.

deze week heb ik het enorm moeilijk gehad, gelukkig had ik een vakantiejob waarme ik mijn gedachten een beetje kon verzetten.
het moeilijkste is nog het masker die ik moet dragen always the happy face zodat mijn ouders niet zouden merken dat er iets aan de hand is. moesten ze weten dat we tijdelijk uit elkaar zijn zouden ze daar zeker een enorm groot drama van maken en eisen dat ik het uitmaak. mocht het dan toch goed komen zouden ze hem niet meer binnen laten, het heeft namelijk nooit geklikt tussen hen.
maar goed tot nu toe heb ik de schijn hoog kunnen houden, ik weet wel niet hoe lang ik dit nog vol houd.

intussen zit de eerste week er bijna op. klinkt mss niet logisch ik heb hem gisteren ook gezien. we hebben afgesproken dat we nog steeds samen gaan uitgaan aangezien we dezelfde vriendenkring hebben.ik moet wel zeggen dat ik gisteren de moeilijkste dag van de week vond.het leek alsof er niks aan de hand was, we konden gewoon lachen en praten zoals anders het leek alsof er niks gebeurd was.een paar keer had ik de reflex van hem aan te raken of vast te nemen.en elke keer dan weer dat besef dat dat niet meer kan deed wel pijn.

ik hoop dat deze situatie niet lang meer duurt maar daar vrees ik voor ...