dacht, of hoopte eerlijk gezegd hier niet meer te hoeven wezen, maar bij deze heb ik mij dus vergist.
Enkele wijze jaartjes later bevind ik mij op hetzelfde punt... gebroken hart en nog wel door mijn eigen beslissing..
Heb dus net vandaag een punt achter mijn relatie van 6 leuke maanden gezet.
Ok 6 maand klinkt niet veel, maar heb wel veel beleefd in deze 6 maand.

De meest geflipte, leuke man leren kennen.. dat natuurlijk ook nogal veel meebracht.
Heb hem leren kennen in een discotheek op een avond, enorm leuk geweest. Nog een keertje afgesproken. niet echt met de bedoeling dat hier iets meer uit zou groeien, langs beide kanten eigenlijk.

Maar week na week werd het leuker, maar ook intensiever, mijn ex is namelijk moslim, wat achteraf gezien toch wel wat met zich meebrengt. mocht op een gegeven moment niet meer alleen uit, enkel wat drinken met de meiden, verantwoording afleggen, gsm controle, mannelijke vrienden waren natuurlijk concurrentie.. hij kon natuurlijk wel lekker uitgaan, en verantwoording tegenover mij dat was zeker niet de bedoeling ik heb mijn best gedaan maar voor een vrijgevochten vrouw is dit moeilijk, zijn opvatting was dus ook dat als ik bij hem wou blijven dat ik dan ook moslim moet worden.
i
k hou nog steeds enorm veel van hem, we zijn samen op vakantie geweest, leuk gehad enzo. maar ligt dit aan mij, ik denk toch dat ik een wijze beslissing heb genomen??? Je moet elkaar toch nemen zoals je bent? Niet jou wensen opdringen of dingen verplichten????
Ben er echt kapot van en hoop dat ik de juiste beslissing heb genomen... maar ik denkhet wel.
zijn er mensen die hier ook ervaring mee hebben?

groetjes