Nog steeds dreunen de gevolgen van het gesprek van afgelopen vrijdag stevig na. Allerlei soorten emoties gieren door mijn lijf. Daar is vandaag een nieuwe emotie bijgekomen. Toen ik vanmorgen thuiskwam van een stukje joggen lag er een envelop met mijn naam erop op de tafel. In eerste instantie dacht ik dat aan iets van een kaartje van mijn opa en oma om mij te feliciteren met mijn nieuwe woning. Toen ik het handschrift echter nog eens bekeek zag ik het direct: deze envelop was afkomstig van C!

In de envelop zaten een briefje en een gedicht van haar, wat ze speciaal voor mij had geschreven. Het is echt prachtig!. Ik wist dat ze veel talent heeft wat betreft poëzie en dat heeft ze hiermee weer eens bevestigd. De inhoud van het gedicht zal ik hier niet plaatsen, die houd ik voor mezelf. Ze heeft het immers ook speciaal voor mij geschreven. Het kwam er kort gezegd op neer dat ze veel heeft meegemaakt en dat ze van me houdt. In haar briefje schreef ze dat dit de laatste keer was dat ze de regels van het geen contact hebben zou breken maar dat ze me dit nog graag wilde meegeven.

Ik heb haar er voor bedankt en gezegd dat ik het erg mooi vond. Ik heb me eigenlijk nog ingehouden want ik vond het echt fantastisch. Zo mooi, zo lief. Dat gedicht laat precies zien hoe ik haar ken: intelligent, lief en prachtig mooi! Dat is mijn meisje, mijn lieve schat! Ik heb haar schrijven vandaag al vele malen herlezen en steeds stromen de tranen over mijn wangen. Zelf nu ik dit zit te typen heb ik weer natte ogen.

Vanaf nu zal ze me met rust laten. Ze begrijpt het goed dat ik dat wil omdat dat voor mij het beste is. Ik zou willen dat dat helemaal niet het beste voor mij zou zijn, dat ik haar gewoon in mijn armen kan sluiten en haar kan bedanken met een dikke knuffel in plaats van via de msn-messenger. Helaas kan dat niet.

De pijn is er natuurlijk nog altijd. Die zal ook zomaar niet verdwijnen. Nog steeds zit datgene wat zij gedaan heeft continu in mijn hoofd. Hetzelfde geldt voor al die andere emoties. Ik mis haar, ik hou van haar! Ik ben nog steeds erg in de war. Ik heb ontzettend veel pijn maar haar brief en haar gedicht doen me zo ontzettend veel.

Ik heb vandaag weer vele tranen gelaten, maar gek genoeg voelde dit niet vervelend. Ik heb haar envelop naast m'n bed gelegd. Voor ik ga slapen zal ik het zeker nog een keer lezen dus ik denk dat ik vandaag nog niet uitgehuild ben.