Dat is de essentie van "vader" zijn.

Ik heb ook een dochter van 18, dus herken jouw "probleem" wel, de leeftijd heeft het in zich dat zij met hele andere dingen bezig zijn. Dat hoort bij de pubertijd, kunnen ze gewoon niet.
Gewoon blijven investeren, dan komt de rest vanzelf.

Hi Beer, ik heb een dochter van 17 en herken dit wel. Naar mijn idee voelen kinderen zich dupe van de scheiding, zij hebben er niet om gevraagd en vinden het moeilijk. Hun houding is dan zich vrij egoistisch op te stellen. Ik werk fulltime en ben pas rond 19:00 thuis, denk op de fiets vaak: wat zou het heerlijk zijn als er eens iemand voor mij had gekookt vandaag! Maar over het algemeen vind ik op de bank hangende kinderen die afwachten wat jij voor hen in petto had. Ik denk dat het inderdaad zo is dat je nu moet investeren om een goed contact te blijven houden. Gewoon vrolijk, betrokken en positief zijn en laten merken dat ze belangrijk voor je is. Veel sterkte hoor en af en toe tot 10 tellen

Hi

Ik heb geen kinderen, en mijn ouders zijn ook nog bij elkaar, maar denk misschien toch ook nog een invalshoek te kunnen geven.

Ben met andere mensen eens dat jij haar vader bent, en jij dus de zorgende positie hebt. Echter, en dat zie ik bij mijn ouders gebeuren, en zelfs af en toe bij mij naar mijn vriendjes, is het terug willen van iets vaak gevolg van te veel geven.

Ik ben van nature geneigd te geven/zorgen, komt door mijn jeugd en karakter waarschijnlijk. Maar ik heb laatst heel duidelijk gezien, dat als iemand in nood is, of verdrietig of zoiets, en ik voel veel voor die persoon, dat ik geneigd ben om alles te geven wat ik maar heb. Zonder op dat moment er iets voor terug te willen. Gewoon vanuit een warm en behulpzaam en liefdevol hart. Echter, ik realiseerde me op dat moment, als ik dan iets heel groots, of heel veel geef, of zou geven, ik later op een moment dat ik wel wat kan gebruiken, dat in mijn hoofd daar toch mee aan de haal gaat. Ik heb toen dat en dat gedaan, dan kan hij/zij nu toch wel....

Ik zie dat bij mijn ouders ook, zij hebben stelselmatig meer gegeven dan ze emotioneel aan konden, en verwachten daar nu dankbaarheid en respect voor. Gevolg, een grenzeloosheid binnen het gezin, en ook over elkaars grenzen walsen en kinderen (ik oa) die niet goed grenzen weten te stellen en lage eigenwaarde hebben. Ik weet natuurlijk niet of zoiets bij jou aan de hand is, maar mijn ervaring met mijn ouders is, dat als er op het ene moment te veel gegeven wordt, er het andere moment ook onterecht gemopper etc. is. Zij hebben niet geleerd dat het goed is om op je eigen grenzen te letten. Goed omdat het 1) de kinderen minder beschadigd en 2) een beter voorbeeld is. Dus mocht bij jou iets dergelijks aan de hand zijn, dan raad ik je aan om je grenzen in de gaten te gaan houden en één oog op jezelf gericht te houden als je aan het zorgen bent. Uiteraard daar vriendelijk bij communicerend als het even teveel is

sterkte in elk geval
Teigetje

Beer, misschien toch een toevoeging...... Ik was 17 toen mijn ouders uit elkaar gingen. Ondanks het feit dat ik er toen niets van snapte, ben ik achteraf wel HEEEEEEL goed gaan snappen wat er toen aan de hand was. Dat ik het toen niet helemaal kon plaatsen, betekent niet dat er voor mij, en dus ook voor je kind(-eren), niet ook een wijze, maar harde, les uit te halen valt.

Achteraf moet ik zeggen dat ik het veel erger had gevonden als mijn ouders bij elkaar waren gebleven. Veel te veel ruzie, een niet meer werkende relatie moet je niet in stand houden. Ook niet voor de kinderen. Dat is niet het juiste voorbeeld. Maar het heeft me heel veel tijd gekost om het te snappen. En het heeft me heel veel praten gekost. Met allebei mijn ouders.

Blijf met je kinderen praten. Maar gun ze hun kwaadheid en verdriet. Maar blijf praten. Blijf contact zoeken.

Sterkte!!!!
Waterman