Stap achteruit
Zeker weten
Ik haat àlles, mezelf, hém.
Ik wil tegen muren slagen, doe dat effectief ook, doe mezelf pijn.
Hij is zo ongelooflijk hypocriet, snapt dat zelf niet.
In alles wat hij doen, gedaan heeft. Echt een vuile hypocriet.
IK HAAT HEM. En het doet zo'n pijn om hem te haten.
Ik wou dat ik kon zeggen: ROT OP. Laat mij met rust. Ik wil je nooit meer zien.
Ik wou dan ik hém kon slagen.

Ik ben zo bang dat ik alles ga verliezen, ook mijn vrienden. Dat ik door mijn voortdurend zielig gedoe iedereen ga wegjagen. Ik krop alles op, omdat ik niet weet met wie ik kan praten.
Ik praat dan met mijn ex, omdat hij had beloofd beste vrienden te blijven, omdat hij had gezegd dat ik hem moest bellen als ik mezelf wou pijndoen.
Dus ik zeg, ik heb mijn hand weer verkloot, ik heb tegen muren zitten slagen. Omdat ik jou zo graag wil slagen.
Hij zegt dat ik dat dan maar moet doen, en dat hij geen vrienden meer wil zijn als ik zo doen. En dan dat ik niet moet zagen, dat hij problemen genoeg heeft (hoe kan hij gvd problemen hebben, het enige probleem dat hij heeft is een zielige ex, ik). Dat hij die van mij er niet meer bij wilt.
Ik ben het zo kotsbeu om mij zo te voelen.
Ik ben alles kotsbeu.
Ik vroeg me net af, als ik een zelfmoordpoging zou ondernemen, zou hij mij dan ook droppen, zou hij zich dan schuldig voelen, wat zou hij dan voelen?
Doodsbang ben ik, dat ik dat net heb gedacht, dat ik dat zelfs éven heb overwogen.
Ik weet niet meer wat ik moet.
Ik wil gewoon, als ik hem straks zie (want ik zie hem straks, we gaan met - gezamelijke - vrienden iets drinken) roepen dat ik hem haat, dat hij een hypocriet is, dat hij niet snapt hoe hij mij heeft gekwetst. Niet toen hij mij dumptje (ja dan ook), niet toen hij vertelde dat hij al iemand nieuw had (ja toen was ik ook gekwestst), maar voor alles wat hij mij achteraf, wat hij achteraf zei. Voor alle belachelijke redenen die hij gaf om het uit te maken, waarvan er geen enkel waar is. Voor mij zo te verkloten.