Ik ben zo boos. Op mezelf en op hem.

Hij stuurt af en toe lieve berichtjes, waarin hij me mooi en lief noemt. Ik snap daar niets van, hij wilde het toch niet meer gaf hij aan, en wilde vrienden zijn. Ik was juist degene die zei, dat kan ik niet, probeer me maar te negeren als ik je sms (weet ik, niet eerlijk van me) en ik gun je al het goeds.

Dan krijg ik zo'n smsje van hem en dan ben ik eerst soort van blij en krijg kriebels in mn buik. En dan hoor ik vervolgens 4 dagen niets en dan denk ik GODVERDOMME, wat wil je nou! Waar haal je het lef vandaan mij zo in de war te brengen?

En ondertussen zeg ik tegen mezelf WAT WIL JE ZELF NOU! Want dat is toch het belangrijkste. En verstandelijk zeg ik tegen mezelf dat ik contact met hem helemaal moet verbreken. Omdat dit al het verdriet alleen maar verlengt en er nieuwe herinneringen bijkomen, die eigenlijk niet zo mooi zijn als de relatie had moeten zijn. Maar - en ik word zo boos op mezelf omdat ik me zo kinderachtig voel terwijl ik dit zeg - ik wil gewoon dat hij me wil. En ik hou krampachtig vast aan ieder strohalmpje dat me wordt toegereikt. Bah wat een stom hoofd heb ik toch...

Ik wil vanavond de knoop doorhakken. Het goede moment komt toch nooit. Het blijft klote.

Maar mn maag trekt samen als ik eraan denk en ik heb geloof ik al 5 emmers bij elkaar gehuild.

Pfffff...