Bijna een week na de break up. Na vele dagen van huilen, drinken, praten, schrijven en analyseren ben ik nu ontzettend boos op hem en gekrenkt in mijn ego.

Vorig weekend zijn we een weekendje weg geweest. Op zaterdag was alles prima, hij wilde zelfs nog romantisch samen eten ipv voor de tv. Achteraf bezien was dit een laatste poging denk ik voor hem om het gevoel terug te krijgen.
Op zondag was hij al afstandelijk maar hij zei dat hij aan zijn problemen dacht en dat hij het zelf wel zou oplossen, dus hij hoefde er niet over te praten. Hij wilde ook niet meer samen douchen. Die avond vroeg ik hem: hou je nog wel van me? Hij: ja natuurlijk. Toen hij het uitmaakte die woensdag erop en ik naar dat moment vroeg, zei hij: ik loog toen. Elke keer als ik daaraan denk werd ik verdrietig, maar nu word ik boos. Wat een lul! Wat denkt hij godverdomme wel om mij, zo'n leuk wijf, zo te behandelen, zo aan het lijntje te houden. Wat een eikel. En hij heeft nog een kleintje ook.

Maandagochtend gingen we terug. Ik stelde voor om die avond bij vrienden te gaan eten. Hij zei: ik ga liever alleen. En ik heb ook de rest van de week nodig om alleen te zijn. En ik zei: prima (terwijl ik van binnen dacht NEE).

Ik heb de afgelopen tijd zoveel van mezelf verloren. Me zoveel aangepast aan hem, zijn buien, zijn wensen, alles om hem niet kwijt te raken. Zo typisch, als het gevoel weg is had ik daar niks aan kunnen veranderen. Ik heb ook twee keer aan die andere kant gestaan en er is niks wat die gast had kunnen doen om mijn gevoel weer terug te krijgen.

Tot nu toe dacht ik nog: als we elkaar zien over een paar maanden ziet hij weer hoe leuk ik ben en wordt hij weer verliefd. Nou om twee redenen gaat dit niet gebeuren: gevoel weg = gevoel weg. Punt. Daarnaast is hij emotioneel een zeer lastige man, dus mocht dit al gebeuren zie ik het alweer helemaal voor me hoe moeilijk dat wordt en hoe bang ik dan weer ben dat het gevoel weer weg gaat. Helemaal geen zin in, niet goed voor mij.

Ik slaap ook niet goed, 6 / 7 uur per nacht. Zodra ik wakker word ben ik nog moe maar gewoon klaarwakker en vol met emoties en adrenaline. Ook eten gaat nog niet goed, maar steeds iets beter. Dit gaat je toch opbreken op een gegeven moment?

Ik heb zin om naar hem toe te gaan, hem flink in zijn gezicht te spugen, te slaan, en te zeggen: HOE KAN JE MIJ NOU LATEN GAAN, HOE KAN JE MIJ ZÓ BEHANDELEN MAANDENLANG!!! EN JE HEBT EEN KLEINTJE OOK NOG!! (ik doe het niet, daarom schrijf ik het hier op)