Verleden week vrijdag is mijn relatie van een jaar op de klippen gelopen en kan er erg moeilijk mee omgaan. De afgelopen week was een hel!
We zijn ongeveer een jaar bij elkaar geweest, waarvan een half jaar samengewoond. We hebben hele leuke tijden met elkaar gehad, maar het was ook regelmatig een strijd, waarbij we vaak op het punt stonden om de relatie te beëindigen en ook voor korte tijd (paar dagen) daadwerkelijk uit elkaar zijn geweest. Maar elke keer kwam ze op haar besluit terug. Het was voor mij de moeilijkste relatie die ik gehad heb. We woonden op het moment van de breuk niet meer samen. We probeerden of het zou werken in een lat relatie.

Sinds woensdagavond had ik niets meer van mij laten horen, omdat we die avond ruzie aan de telefoon hadden en ik een aantal dingen van haar niet helemaal eerlijk vond. Ze heeft wel contact met me gezocht, maar ik heb haar genegeerd. Ik dacht dat we in weekend daar wel over zouden gaan praten. Vrijdagochtend kreeg ik een boze sms van haar. Dat ze zich gekwetst voelde en dat het van haar op deze manier niet hoefde. Op dat moment heb ik haar gebeld en hebben we alleen maar verwijten naar elkaars hoofd gesmeten. Ze begon er weer over dat het misschien beter was om uit elkaar te gaan, want ze trok het niet meer. Ik had liever dat ze er nog goed over na zou denken en dat haar besluit nu wel heel snel kwam. Maar ze bleef bij haar besluit. Het was een zware dag die dag.

Zaterdag en zondag hebben we elkaar via de telefoon gesproken, ze gaf aan dat het gevoelsmatig niet klopte, maar rationeel is het beter. Ook toen was er sprake van een negatieve spanning, tijdens het gesprek moest ik veel huilen. Ze gaf aan dat het beter was om geen contact met elkaar te hebben, alleen via de mail.

We hebben de hele week geen contact gehad. Voor mij was dit erg moeilijk. Ik heb regelmatig op het punt gestaan om contact met haar op te nemen. Een sms, of een e-mail of bellen, maar gelukkig zeiden mijn vrienden dat ik dat niet moest doen.

Gisteravond (vrijdag) nam mijn ex contact met mij op via MSN, ik schrok ervan, had het gehoopt, maar niet verwacht. Toen ik haar vroeg waarom ze me aansprak, gaf ze als reden aan dat ze benieuwd was hoe het met mij ging. Ik kon niet anders dan de waarheid zeggen, dat ik het er erg moeilijk mee had en dat ik haar miste. Ze had zelf ook een zware week gehad en miste mij ook. Ik zei dat ik het nog steeds niet wilde geloven en dat ik haar nog niet los kon (wilde) laten. Waarop zei zij dat ik dat toch moest doen. Aan het einde van het gesprek gaf ik aan dat ik voorlopig geen contact met haar kan houden, ik wil het wel graag, maar ik kan het momenteel niet. Ze gaf aan dat ze me met rust zou laten. Ik vraag me nu steeds af: "Waarom heeft ze contact met mij opgenomen terwijl ze weet dat ik het daar moeilijk mee heb?"

Ik kan (wil) het nog steeds niet geloven dat het over is. Heb nog steeds het gevoel dat het goed tussen ons kan komen, omdat ze mij ook mist. Ik kan (wil, durf) er nog geen afstand van te doen. Voorlopig zoek ik geen contact met haar en zij ook niet met mij. Pas als ik denk dat ik daar sterk genoeg voor ben, dan misschien wel weer. Eerst mezelf op orde krijgen en dan pas weer contact.

Waarom kan (wil, durf) ik haar niet los te laten?

Jeroen