Het is zover... de verhuis... vaarwel zeggen aan mijn thuis, waar ik 5 jaar gelukkig ben geweest... 1 jaar alleen en 4 jaar met C. De laatste maanden was het verschrikkelijk om in dat leeg app te zitten. Sinds hij vertrokken is kon ik het er niet meer uithouden en heb een andere woonst gezocht... en nu het zover is, nu ik ook daadwerkelijk de deur zal dichttrekken in mijn oude appartement komen al die gevoelens van pijn en verdriet weer naar boven. Ik ga hier echt wel weg, denk ik dan... al die leuke momenten die we in dit appartementje beleefd hebben.

we zijn nu 5 maanden verder... ik leef in een roes, tegen 180 per uur... niet stoppen, niet nadenken... gewoon verder gaan maar nu... nu ben ik moe. Ik kan het niet meer. Ik mis de gezellige avonden thuis voor de tv, samen lachen, samen praten... Als ik nu in de zetel zit komen al die heerlijke herinneringen boven en ook dat ongeloof: komt hij nu echt nooit meer terug?

Ik had niet gedacht dat ik hier nog terug iets zou op posten maar vandaag is het een slechte dag sinds lang.