Ik weet nog wel, die ene dag in mei. Ik kwam aan op kantoor en daar stond je, je was ingehuurd om het 1 en ander te doen in het nieuwe kantoorpand. Ik durfde je niet aan te spreken dus een collega heeft het 1 en ander geregeld.
Begonnen met sms-en en ik weet nog wel de vraag die je me stelde: Mag ik je bellen want ik wil je graag beter leren kennen?
Zo gezegd en zo gedaan. Vanaf dat moment: KLIK. Vanaf het eerste moment wist ik dat je een dochtertje had, geen probleem...
Onze eerste date, ik was verkocht, onze tweede date, ik was helemaal verbaasd, de klik die ik met je voelde.

Aan de ene kant denk ik..het is beter dat we uit elkaar zijn, je bent het niet voor mij, ik ben het niet voor jou, jij kan mij niet geven wat ik nodig heb in een relatie en ik kan jou niet geven wat je nodig hebt in een relatie..
Jij komt uit een gelukkig gezin en ik uit een gebroken gezin, jij hebt veel vrienden en zelfvertrouwen en ik ben keihard aan de slag om vrienden en zelfvertrouwen op te bouwen.
Maar dan kan ik je plots weer missen..je glimlach, je vrolijkheid, de sex, de avonden en nachten dat je bij me was..Dat je me op de bank vasthield..De lichamelijke warmte was altijd enorm aanwezig..Meer lust als liefde misschien en ik kwam duidelijk geestelijke liefde tekort...Maar beter een soort aandacht dan helemaal geen..

Zou het zo kunnen zijn dat ik weer verliefd wordt zonder de jongen in kwestie alleen maar nodig te hebben ter invulling of om maar niet alleen te zijn? Zou het kunnen zijn dat die jongen dan geen problemen zal hebben om zich net zo in te zetten voor de relatie zoals ik dat dan doe?
Zou het kunnen zijn dat die jongen niet ook met andere meisjes naar bed gaat terwijl wij elkaar net leren kennen, of op datingsites staat?
Zou het kunnen dat ik me dan geliefd en gewaardeerd voel? Zou het kunnen zijn dat ik weer vertrouwen krijg in relaties en in nieuwe vriendschappen.
Voel me soms zo enorm bedonderd, alleen gelaten, niet in staat om een vriendschap of een relatie te onderhouden. Dit terwijl ik er wel altijd bij stil heb gestaan mijn uiterste best te doen voor een relatie of een vriendschap.

Soms denk ik nog wel eens aan hem..Hoe zal het met hem gaan, hoe voelt hij zich, wat is hij aan het doen.
Dat ik weet dat het beter is dat we nu niet bij elkaar zijn betekent niet dat het soms geen pijn meer doet, dat je je soms niet afvraagd..Goh hoe zou het zijn als we weer bij elkaar terug komen? De kans is heel erg klein helemaal omdat hij niet wilt maar ook omdat ik er niet klaar voor ben..De relatie met mn ex is een vlucht geweest na het uitgaan van die relatie daarvoor..Was zo wanhopig op zoek naar aandacht, liefde en warmte..Kon me op een gegeven moment niet eens meer schelen hoe ik het kreeg en of het wel goed voor me was.

Ten eerste wil ik mijn excuus aanbieden aan de meiden wiens namen genoemd zijn in mijn weblogs. Wilde jullie niet kwetsen maar zocht een manier mijn emoties te kunnen uitten met andere mensen die ook weten en voelen wat LDVD met een mens kan doen.
Had jullie voornamen inderdaad niet moeten gebruiken en hoop dat jullie mijn excuses kunnen en willen aannemen. Zoals jullie ook kunnen zien heb ik mn inlognaam veranderd maar wil wel graag blijven schrijven op dit forum maar hoop wel dat jullie dit niet meer lezen omdat dit mijn toevluchts oord is en mijn vertrouwelijke gevoelens en indien het wel gelezen wordt hoop dat het