Ik weet nog wel, die ene dag in mei. Ik kwam aan op kantoor en daar stond je, je was ingehuurd om het 1 en ander te doen in het nieuwe kantoorpand. Ik durfde je niet aan te spreken dus een collega heeft het 1 en ander geregeld.
Begonnen met sms-en en ik weet nog wel de vraag die je me stelde: Mag ik je bellen want ik wil je graag beter leren kennen?
Zo gezegd en zo gedaan. Vanaf dat moment: KLIK. Vanaf het eerste moment wist ik dat je een dochtertje had, geen probleem...
Onze eerste date, ik was verkocht, onze tweede date, ik was helemaal verbaasd, de klik die ik met je voelde.
Leuke tijd begon, sms-en, bellen, daten, eindeloze gesprekken, praten, lachen, we konden geen genoeg van elkaar krijgen.
Voordat je mij leerde kennen was je ongeveer 6 maanden vrijgezel na een relatie van 7 jaar. Ik heb je nog gevraagd: Mmm ben je dan wel toe aan een relatie? Ja hoor, door jou zei je door jou zie ik in wat ik heb mee moeten maken in de relatie, wat ik voor jou voel heb ik nog nooit eerder gevoeld, ik ben gegroeid door de komst van mijn dochter, ik ben gegroeid door de relatie met mijn ex. Als ik dat allemaal niet mee had gemaakt had ik niet klaar geweest voor jou. Vanuit jou kant nog 1 en ander gebeurd wat mij helemaal niet uitmaakte, heb je gesteund toen en ging alleen maar meer om je geven.
En toen ineens anderhalve maand later wist je het allemaal niet meer, we gingen te snel, de kennismaking met je dochtertje, elkaar 5 dagen in de week zien, het ging allemaal te snel. Ik helemaal verrasd want immers, jij was de persoon die mij vroeg elkaar vaker te zien, jij was de persoon die tegen mij zei: breng je muurtje alsjeblieft naar beneden, je kan me vertrouwen, ik zal je niet kwetsen, jij die tegen mij zei: de woorden branden op mijn lippen, ik kan en mag het eigenlijk niet zeggen: Maar ik hou van je. Jij die begon over samenwonen in de toekomst. Door al die dingen heb ik niet doorgehad dat we te snel gingen. Maar oke zo gezegd zo gedaan, je wilde elkaar alleen even de weekenden zien maar je wilde verders nergens over praten, als ik met je wilde praten werd je zo ongeloofelijk boos op me. Tot op het punt dat ik heb gezegd en nu kwets je me teveel, we bellen elkaar niet meer. Een week geen contact gehad en ineens belde je me.
Je had nog zoveel gevoel en wilde het graag nog eens met me proberen. Afgesproken op een zondag om naar het strand te gaan en daar te praten. Je wilde het rustig aan proberen, ik piekerde teveel en had je daarmee op een afstand geduwd, ik weer helemaal verbaasd maar oke kan er nog wel een punt inzien. Maar toch toch bleven de twijfels in mijn buik. Is hij er wel aan toe? Kan hij wel een relatie aangaan, kan hij me geven wat ik verdien?

Hoop dat jullie me nog volgen hahaha.

Tot afgelopen maandag, je zou deze week een keer doordeweeks komen en op zondag, de doordeweekse dag ging niet door dus zou je alleen zondag zien. Ik teleurgesteld, heb er niks van gezegd maar je merkte het wel aan mijn stem. Ik heb je eerlijk laten weten, verstandelijk weet ik dat we rustig aan moeten opbouwen maar gevoelsmatig hoop ik dat we over een week of 4 elkaar wel weer de weekenden kunnen zien.

Wat je toen tegen me zei is met het woord verbazing nog niet eens te beschrijven: Ik weet niet wat jij in je hoofd hebt hoor maar een voorlopige tijd rustig aan doen is voor mij geen paar weken maar eerder een paar maanden.
Ik stelde je de vraag: Lijkt het je dan niet fijn als ik over een paar weken weer de weekenden kom? Op vrijdag lekker met die kleine meid, ga ik met je mee naar voetbal op zaterdag en de rest van het weekend heerlijk van elkaar genieten, leuke dingen ondernemen. Helemaal als je elkaar eerst wel doordeweeks zag en nu niet meer is het zo leuk als je elkaar dan de weekenden weer ziet. Nee hoor was je antwoord: Wil en kan het niet, we houden die kleine erbuiten en voetbal etc etc.

Ik zei nog tegen je: Als je helemaal gek bent van iemand dan wil je iemand toch zien, ik geef zoveel om je, ik wil dan graag bij je zijn, je beter leren kennen, leuke dingen ondernemen..Ik weet niet helemaal zeker meer of de volgende woorden nou exact na deze woorden kwamen maar nu ineens schiet me te binnen dat je nog een keer riep: Bleah ik kots nou even onder de tafel met je kwijlwoorden.

Heb tegen je gezegd: Wat heb ik jou in hemelsnaam nou aangedaan de afgelopen drie maanden? Het piekeren?? Maak ik jou leven daarmee tot een hel?? Nee het lag niet aan mij, ineens lag het weer aan jou, de afgelopen periode had je zoveel tikken gehad dat je niet meer die lieve leuke man was die ik in mei leerde kennen, ik had gelijk zei je nog: je was een koude afstandelijke man en ik verdiende een man die me 100% kon geven en niet 75% zoals Elmo ook in zijn blog schrijft.

En zo weer compleet verbaasd. Blij dat ik van de twijfels af ben, verdrietig omdat ik die lieve man van het begin kwijt ben, compleet in de war van alles wat er in korte tijd gebeurd is. Zoveel emoties.
Waarschijnlijk ben ik de helft nog vergeten en snappen jullie er niks van maar hoop dat jullie me kunnen helpen hier een weg in te vinden en mijn leven weer op te bouwen.