Aan de ene kant denk ik..het is beter dat we uit elkaar zijn, je bent het niet voor mij, ik ben het niet voor jou, jij kan mij niet geven wat ik nodig heb in een relatie en ik kan jou niet geven wat je nodig hebt in een relatie..
Jij komt uit een gelukkig gezin en ik uit een gebroken gezin, jij hebt veel vrienden en zelfvertrouwen en ik ben keihard aan de slag om vrienden en zelfvertrouwen op te bouwen.
Maar dan kan ik je plots weer missen..je glimlach, je vrolijkheid, de sex, de avonden en nachten dat je bij me was..Dat je me op de bank vasthield..De lichamelijke warmte was altijd enorm aanwezig..Meer lust als liefde misschien en ik kwam duidelijk geestelijke liefde tekort...Maar beter een soort aandacht dan helemaal geen..
Nu ik dit toch weet hoe kan het dan toch nog zijn dat ik je soms zo mis. Of is het dan dat ik iemand mis..Want dat vind ik raar want aan de ene kant heb ik enorme behoefte aan een schouder om me heen maar aan de andere kant ben ik als de doods om iemand weer toe te laten..

Zou het zijn dat ik ooit nog verliefd wordt...Dat ik me veilig kan voelen bij die persoon net als bij mn ex..Of heb ik altijd gedacht dat ik me veilig voelde en hield ik mezelf ook daarmee voor de gek?

Ben ik zo gekwetst dat ik niet meer kan openstaan voor mannen? Was jij dan mijn ideale man dat ik niet eens meer kriebels kan krijgen bij andere mannen..Of wil ik weer eens te snel?