2,5 maand geleden ging het uit…Heb al veel herkenbare periodes gehad.
Onbegrip en wanhoop, jezelf op de grond storten en het uitschreeuwen van de pijn. Wild feesten en zoveel mogelijk sjansen en alles wat daarbij hoort. Denken nieuwe passie en hobbies gevonden te hebben. Haar diverse keren tegenkomen, terugval krijgen en wanhopige pogingen op verzoening proberen…waarop ze me ging negeren…dan…nummer wissen, facebook wissen etc….dat laatste helpt aanzienlijk, ook al krijg je zo nu en dan nog een terugval.

Het gemis opvullen.

Constant dacht ik aan jou, constant denk ik aan jou.
Constant zeg ik tegen mezelf dat ik van je hou.
Ik mis je zo verschrikkelijk veel!
Er is eigenlijk niets of niemand anders dan jou dat ik wil.

Dat gemis moet ik opvullen
Vele wilde nachten volgen snel achter elkaar
En al vaak sta ik met een meid te lullen.
Dat is natuurlijk even leuk, toch volgt er een maar.

Want na hier en daar een zoen, lig je in bed met een meid
En dan kan je er niet volledig voor gaan
Zo irritant, ik kan je niet kwijt!
Ik zie je dan altijd weer voor me staan!

In de war, in verdriet, in rouw en in somberheid...
Eerst in twijfel, nu in zekerheid van mijn gevoel...
Dat lijkt goed, maar dat is het niet.
Nu komt de zekerheid te laat, want ze is buiten bereik.
Ze wil me niet meer zien, niet meer horen.
En als ze dat wel weer wil zal mijn gevoel vernietigd zijn, verdwenen.
Want dat is de bedoeling van dit alles, verdergaan
Ook al doet het zo'n pijn en gaat het dwars tegen al je gevoel in.
Het is niet anders, zo moet het zijn.
Liefdesverdriet wordt vergeleken met verslaving, god...wat lijkt me verslaving dat toch moeilijk.

Pfff, anderhalve maand geleden was het over, en ik zit nog steeds diep in de put.
Nu de relatie uit is, doet het me toch veel meer dan ik gehoopt had. Ondanks dat ik ook zat te twijfelen heeft zij de knoop doorgehakt.
Nu merk ik dat ik toch veel meer van dr hield dan dat ik had gedacht.

Ik blijf aan haar denken, daar wil ik vanaf!