Zoals met meerdere mensen hier moet ik nu na bijna twee maanden uit de knoop gaan doorhakken. Ik weet het nu zeker maar wat is het moeilijk om die stap te nemen.
Ik wil het gewoon zeggen en niet met een brief.
Nu word ik aan het lijntje gehouden, ben nu altijd nog beschikbaar voor hem en ondertussen verandert er geen reet aan de situatie met hem, behalve dan dat ik steeds verder in de put wegzak....hebben jullie het ook af en toe zo benauwd..alsof iemand even je keel dicht knijp van verdriet...kan er niet meer tegen..ik moet hakken...stoppen met contact hebben...wil niet meer horen hoeveel hij me mist...waar vervolgens toch tot niks komt...wil die pijn niet meer....moet het doen....moet het doen....ga het ook doen....doen!

...wat haat ik de weekende.....moest van alles doen, maar kan me tot niks verzetten...ging afgelopen week best goed, maar nu voel ik me weer gebroken...me huis een puinhoop...boeit me niks.....ben toch maar alleen.....alleen...wat haat ik dat woord...

ik heb'm net gezien...we heben even wat gedronken....over van alles en nog wat gekletst...en wat heel duidelijk naar voren kwam was dat hij het er ook nog heel moeilijk mee heeft...hij snapt het zelf ook niet, en als ie kon zou hij gewoon weer met mij een relatie hebben, maar hij moet eerst van zichzelf houden voordat hij een relatie kan hebben...
hij mist me....
WAT MOET JE MET DIE INFO!
Ik heb gezegd dat ik druk bezig ben met hem uit mijn systeem te verwijderen...maar dat het knopje delete nog niet hellemaal heb kunnen vinden...dat kwam hard bij'm aan geloof ik. net goed...
maar toch voelde het allemaal als een afscheid...

ik heb'm net weer gesproken, hij belde....moeilijk.
we hebben, beetje door mij nu afgesproken zaterdagmiddag. omdat ik gewoon nergens meer heen durf omdat ik bang ben dat hij er is, en ik wil'm daarvoor gewoon even zien...alleen. Ik heb 'm hellemaal niet meer gezien sinds het uit is.
Dan is het mischien wat minder moeilijk als ik'm dan in de stad tegenkom met andere mensen. En aan de ene kant denk dat het een goed plan is, en aan de andere kant mischien niet...Dan is het precies 3 weken uit...
wat een hel dit zeg.....je weet past wat je mist als het weg is....en het lag ook niet aan mij of onze relatie...maar hellemaal bij hem...wat een hopeloos gevoel.

vorig weekend was ik in een andere stad,.. deze week niet.....alleen thuis komen na een avond uitgaan komt als een baksteen op me terecht...iedereen gezellig samen naar huis.....ikke nie meer....ikke alleen in de regen....wat een zelf medelij...maar kan gewoon niet anders nu....god wat voel ik me kut....

10 dagen pas...het lijkt wel een maand....ik had een redelijk druk weekend, maar de tijd kroop voorbij..
Mischien ook omdat ik zo weinig slaap.
Ik heb'm bijna een week niet gesproken. O, wat wil ik'm graag bellen...maar ik moet het niet doen....wachten tot hij weer contact opneemt.
Ik vind het nog steeds heel onwerkelijk, en het spookt bijna de hele dag door me hoofd.
Nooit meer samen koken....wandelen...stappen..vrijen..lachen...voelde me zo veilig en fijn bij'm.
Kan me niet voorstellen dat ik dat ooit weer voor iemand anders zal voelen.
Het duurde al zo lang voordat ik me hellemaal aan 'm blootgaf. Deed ik dat eindelijk, gaat hij er vandoor!, mischien is dat wel het probleem....

5 dagen verder, na de verschikkelijke zaterdag....voel me verdoofd....niet werkelijk en in de war...
Gisteren wel een "leuk" gesprek met'm gehad.
Wat best even fijn was, en het vreemde was dat ik niet kon ophangen, maar hij ook niet, want toen ik wachte tot hij ophing...deed hij dat niet..
Probeer nu even geen contact meer te zoeken, en kijken wat ik nu eigenlijk wil. heel soms denk ik van " nou, mischien is dit wel de juiste oplossing"...maar meestal is het van "IK WIL"M TERUGGGG" waar een hoop tranen bij vloeien..T'is natuulijk maar 5 dagen geleden, maar voelt als een eeuwigheid...