Gisteren een fijne dag gehad, vandaag weer met een rotgevoel wakker geworden. Niets lijkt te helpen. Ik heb een schuldgevoel...

Schuldig, omdat ik mijn laatste vriend pijn heb gedaan.
Schuldig, omdat ik er een puinhoop van maak.
Schuldig, tegenover mijn familie en vrienden, omdat het 'me even gewoon niet lukt allemaal'.
Schuldig, omdat ik hem toch nog steeds mis.
Schuldig, omdat ik diep vanbinnen weet dat het de angst van het 'alleen zijn' is.

O, wat wil ik graag weer de lachende ik zijn. Wat ben ik hier klaar mee... Ik heb het gevoel dat dit eindeloos is.

Het is vakantie voor mij. Normaal gesproken ben ik iemand die daar volop gebruik van maakt en de week vol plant met leuke dingen. Nu wl ik alleen maar in mijn veilige bed liggen. Nou, eigenlijk wil ik het niet eens. Gsiteren belde een vriendin af voor een dagje sauna, ze was ziek. Nu moet ik de dag alleen door zien te komen. Normaal gesproken zou ik dat niet erg vinden en lekker in huis aan de gang gaan. Nu heb ik geen huis meer en geen doel vandaag. Voor wie zou ik op moeten staan? Ik dacht dat ik het wel zou kunnen. Gewoon; alleen zijn.

Daar lig ik dan... Boven bij mijn ouders met mijn laptop op mn schoot te typen. Met een brilletje op, waar ik wazig door zie, door de tranen van gisteravond. De kogel is door de kerk. Ik woon weer thuis... Al een tijdje, maar het lijkt nu pas door te dringen.