Niks mis met een dagje bedhangen hoor. Als je lichamelijk ziek bent doe je dat ook, dit is minstens net zo erg. Mij helpt het iig altijd als ik op mijn lowest point ben, voelt dan als het veiligste plekje dat bestaat.
Probeer als je dat kan er wel een beetje een 'fijn' plekje van te maken. Met laptopje, koffie, filmpje, paar tijdschriften. Als je dan even een paar redelijke uurtjes hebt kan dat wel wat afleiding geven. En een dagje is prima, een hele week niet. Dan kom je op je volgende punt:
Voor wie moet je uiteindelijk opstaan? Nou...voor jezelf meis. You and only count!

'Wat als je het allemaal niet alleen kan?' Wel...nu kan je dat ook met moeite omdat je emoties zo intens zijn. Je bent nu even niet aan het leven maar aan het overleven. Uiteindelijk, als dat een beetje wegzakt en je weer iets helderder kunt denken ontdek je weer dat je het wel alleen kan. Dat weet je diep van binnen ook wel.

Sterkte!!!

Lekker toch om af en toe eens lekker in bed te blijven liggen. Zou niet goed zijn als je je bed helemaal niet meer uit wil komen, maar zo af en toe... niks mis mee!

Zoek je verder wel afleiding door leuke dingen te doen enzo? Want ik ben wel van mening. Je mag je best af en toe ff ellendig voelen, maar als je er weer bovenop wil komen moet je ook naar de toekomst kijken. En moet je weer positief in het leven gaan staan. Hoewel dat in het begin lastig is, kan je dat heus wel. Ik kan het ook, ook al heb ik de eerste dagen alleen maar gehuild en gedacht dat mijn leven niets waard was meer.

Dat exacte gevoel heb ik nu ook: "Het alleen moeten rooien."

Ik stop pas met vechten als ik een lijk ben. Doch ik heb ook perioden gehad dat het bed de enige mogelijkheid van bestaan vormde. Daar moet je als je kunt zo snel mogelijk van af. Liefst met hulp; Van vrienden, van hulpverlening, van pillen.