Dat gevoel dat je omschrijft, een beetje het huisje-boompje-beestje-idee, dat herken ik inderdaad maar al te goed. Ik denk dat er velen zijn die opgroeien met zo'n beeld voor ogen (althans, in ieder geval misschien de wat meer romantisch ingestelden onder ons). Voor mij gold dat net zo hard en ik had in mijn eerste vriendin iemand gevonden die eenzelfde soort toekomstbeeld voor ogen had. Dat vond ik ook prettig toen, dat we het daar min of meer over eens waren. Ze had ook wel eens perioden dat ze het spectaculair anders wilde doen en voor kortere of langere tijd in het buitenland wilde wonen, maar in de basis tastte dat dat beeld niet aan.

Het feit dat dat toekomstbeeld wegsmolt als sneeuw voor de zon toen het uitging tussen ons, heeft denk ik ook erg bijgedragen aan het feit dat ik er zoveel moeite mee heb gehad toen het over was. Je toekomstbeeld verandert, inderdaad. Bovendien was het zo dat voordat het uitging, wij behoorlijk aan elkaar hingen, veel dingen samen deden en alles konden bespreken. Hechtheid, een diep gevoel van verbondenheid. Toen het uitging, nam zij radicaal afstand en bande mij min of meer uit haar leven. Een beetje het tegenovergestelde daarvan. Op punt een in de tijd zeg je gemeend tegen elkaar dat je van elkaar houdt, voor altijd samen wilt blijven en inderdaad die misschien wat idyllisch geschetste toekomstvisie wilt waarmaken, maar op punt twee in de tijd is het zo dat enige communicatie, al zou het al vanuit consideratie zijn, niet meer mogelijk is. Ik heb het gevoel daardoor gehad op een gegeven moment dat ik moest 'herdefinieren'. Liefde en alles wat daarmee te maken had. Kennelijk was mijn beeld niet realistisch, werkte het niet zo als dat ik altijd had gedacht. Ik ging er daardoor ook meer op letten bij anderen en merkte dat dat ook heel vaak niet zo perfect was of ging, ondanks dat dat op het eerste gezicht vaak wel zo was.

Kort samengevat heb ik door onder meer het bovenstaande op een gegeven moment ook het gevoel gekregen dat ik juist mijn naiviteit wat verloren was en dat ik dat eigenlijk doodzonde was. Stiekem is het eigenlijk fijner om 'onwetend van wat zou kunnen gebeuren' (met ook geen ruimte om je daar echt zorgen over te maken) samen te zweven als je aan een relatie begint. Ik denk dat ik inderdaad ook zorgelijker ben geworden door mijn ervaringen, al ben ik me er tegelijkertijd van bewust dat in de basis dat doel dat ik voor ogen heb (en dat jij omschrijft) onaangetast is gebleven. Misschien wat genuanceerd, misschien wat realistischer geworden en - helaas - misschien wat voorzichtiger geworden, maar in de basis staat het er nog. Ik neem aan dat jij ook niet het gevoel hebt dat het echt allemaal buiten boord gegooid moet worden nu? Of is er bij jou in de basis wel iets veranderd? Het zou ook heel goed kunnen zijn dat dat beeld wat je had, toch echt wel een heel duidelijk onderdeel is juist van wie jij bent, ook zonder een relatie .

Je kunt misschien, op het moment dat je erkent dat je zo'n toekomstbeeld wel erg fijn vindt, je afvragen of dat 'handig' is. Impliciet zeg je ermee dat je eigenlijk toch wel een relatie 'nodig' hebt om iets te bereiken wat je graag wilt bereiken en men zegt altijd dat je geen relatie 'nodig' moet hebben. Dat laatste is natuurlijk waar, maar tegelijkertijd mogen we ook best erkennen en onderkennen dat het wel verschil maakt en dat, ook al zie je een relatie niet als invulling maar als aanvulling, dat nog steeds wel een belangrijke aanvulling kan zijn. Zelf heb ik altijd een beetje het gevoel gehad, nadat mijn relatie over was, dat ik mijn 'muse' miste. Ik ging dan weliswaar niet bij de pakken neerzitten en deed van alles en nogwat, maar het leek net alsof dat in eerdere tijden, met iemand naast me op wie ik hartstikke gek was en andersom, veel meer glans had, alsof het beter ging, alsof ik geinspireerder en gepassioneerder was.

Hoe dan ook, wat dit uiteindelijk voor invloed op jou en je eigen leven zal hebben, dat zal de tijd vanzelf uitwijzen, da's ook voor iedereen anders. Het slechtste wat je misschien kan doen is je er al teveel zorgen over maken, gaan zitten piekeren. Liefdesverdriet en loslaten zijn allebei processen en het fijne daarvan is dat die zich doorgaans zelf wel redden, zonder echt actieve inspanning van jouzelf. Hoe dan ook zul je waarschijnlijk merken dat dingen in de loop van de tijd meer op hun plek vallen en dat het er nu misschien af en toe heel duister uitziet of aanvoelt, maar dat dat steeds minder wordt. En dan verandert de visie op je eigen toekomst en je eigen leven, vaak mee. Of je er helemaal 'ongeschonden' uitkomt, valt niet te zeggen, maar misschien is dat ook niet wat je moet willen. 'Ongeschonden' zou immers in zo'n geval ook kunnen betekenen 'zonder er wijzer van geworden te zijn'. En dat laatste, dat is dan vaak wel weer mooi meegenomen van onaangename gebeurtenissen als relatiebreuken en verwerking daarvan.

Mooi in ieder geval dat je gisteravond zo te lezen ondanks alles toch wel een fijne avond hebt gehad! Erop vertrouwend dat zich in jou een ware taartenbakster huist, kan ik me voorstellen dat de combinatie van familie, wijn, lekker eten en taarten niet alleen gezellig is, maar ook nog eens smakelijk . Minder mooi om te lezen dat je nu ook kennelijk vanwege een schuld genoodzaakt bent om thuis te wonen. Hoewel je inderdaad misschien iets minder snel iemand tegen zult komen waarvan je gevoel roept 'dat is 'm!', kan ik me voorstellen dat zoiets in niet zulke blije tijden ook niet erg hard helpt. Inperkingen van vrijheid zijn nooit fijn, maar helemaal op zulke momenten, kan ik me voorstellen. Het is aan de andere kant inderdaad weer wel een goed teken dat je grapjes over je ex kunt verdragen .

Mijn dagen waren okee. Mijn vader is jarig op eerste kerstdag en hoewel dat meestal geen superspannend festijn is, is het wel een reden om alleen die avond al een feestje te hebben. Net zoals de afgelopen twee, drie jaar was kerst een beetje 'standaard', prima te hebben, maar stiekem toch een beetje kleurloos. Hopen dat volgend jaar het dak er weer eens flink vanaf gaat!

Zo, volgens mij heb ik hier weer een veel te lang verhaal neergeschreven. Ik ga de zolder maar eens opruimen, denk ik.