Ik heb het dus gisteren uitgemaakt met mijn vriendin (lees mijn vorige blog) Nu sms;t en belt ze me en ze heeft gevraagd of ik vanavond langs wil komen. Ze vind dat ze recht heeft op een uitgebreidere verklaring van mij.(ik proef woede) Nu wil ik het graag zo goed mogelijk doen en vraag ik me af of ik moet gaan. Wat ik ook zeg, het zal haar niet veel verder helpen denk ik. Ik begrijp het verdriet en de woede als geen ander, maar het enige wat die pijn kan doen stoppen is het weer goed maken en dat ga ik niet doen. Wat moet ik hier nouweer mee. Ik heb verder niets te verbergen ofzo, het gevoel richting de toekomst is niet goed. Ik heb haar volgens mij alles uitgelegd wat er uit te leggen is. Wat vinden jullie ervan?

Hallo allemaal,

Lang geleden dat ik een blog heb geschreven. Dit is een goed teken want dan gaat het weer goed met je. Rede dat ik nu wel weer schrijf is omdat ik effe niet zo lekker zit. Mijn vorige relatie ging vorig jaar april uit en ik heb het daar erg moeilijk mee gehad.(lees mijn blogs) Afgelopen november ontmoette ik een leuk meisje en rolde ik een nieuwe relatie in. Nu hebben we het heel leuk samen maar toch ga ik het uitmaken. Ik heb enorme behoefte aan vrijheid en in mijn hoofd krijg ik het niet goed voor elkaar allemaal. Ik vind het alleen ongelooflijk moeilijk om het uit te maken omdat ik uit eigen ervaring weet hoeveel pijn het doet als je in de steek wordt gelaten. Vandaar de titel de andere kant van de medaille. Ze gaat het niet begrijpen en zal volkomen verrast zijn. We zouden over een paar weken op vakantie gaan maar ik kan dat niet gaan afwachten, het zou zelfs niet eerlijk zijn. Ik begrijp gek genoeg mijn ex nu wel beter . Het valt niet mee om uit een relatie te stappen, al is deze kant van de medaille wel minder pijnlijk dan de andere. het voelt nu alsof ik een zak met stenen op mijn schouders heb en ik zal erg blij zijn als het achter de rug is. Dit verklaart misschien ook de vele verhalen die je hier leest van exen die er lekker op los feesten terwijl jij geslagen achter blijft. Ik baal enorm voor haar maar helaas kan ik niet voor haar zijn wat ze gehoopt had.

Hallo allemaal,

Een hoop mensen hier kennen mij niet, maar de wat oudere garde wel. Het is inmiddels een goed half jaar uit met mijn ex en voor het hele verhaal moet je mijn blogs lezen maar ze heeft me veel pijn gedaan. Na een relatie van ruim 3,5 jaar, waarvan 3 jaar samenwonen, had ze binnen een paar weken nadat ik het huis uit was een nieuwe vriend. Veel gesodemieter, verdrtiet enz tot gevolg. Gisteren heb ik haar msn gedeblokkeerd omdat ik het gevoel had dat ik wel aankon nu. Lange tijd geen enkel contact gehad en nu stuurt ze vandaag een mail. Dat ze een brief voor me heeft en dat ze haar excuses aan wil bieden. Verder heeft ze een mail gestuurd naar al mijn broers en schoonzussen en heeft ze een brief geschreven voor mijn ouders. Om haar excuses aan te bieden voor haar handelswijze en de pijn die ze mij gedaan heeft. Ik wil haar absoluut niet terug als vriendin maar ik ben wel blij dat ze haar open geopend heeft en nu deze stap zet. Dit maakt het voor mij makkelijker om op afstand vrienden te zijn. Ik wilde dit verhaal even kwijt en ik dacht laat ik dat maar hier doen, deed ik ook altijd toen ik het moeilijk had en misschien dat het de mensen die er nu middenin zitten een beetje hoop geeft voor de lange termijn. Bouw je eigen leven weer op, vanuit de puinhopen kan iets moois ontstaan.

Ik heb een afspraak gemaakt met mijn ex om mijn laatste spullen op te halen en onder het genot van een kop thee bij te praten. Ik geloof het zelf bijna niet , maar ik voel me niet meer boos en wil haar ook niet meer terug. Wel vind ik het prettig om nog eens samen op een rij te zetten wat er mis is gegaan en waardoor. Soort leermoment voor de toekomst. 1 ding weet ik zeker, mede naar aanleiding van ons mail contact. Ik sta een stuk steviger in mijn schoenen en dat geeft wel een goed gevoel na alles wat ze me heeft aangedaan. Wie weet kunnen we elkaar op vriendschappelijke basis af toe nog eens spreken. Zou wel mooi zijn eigenlijk.

Vanmiddag kwam ik wat oude vakantiefoto's tegen op mijn computer en merkte daadoor dat ik wat kleren mis. Dus ik dacht ik stuur mijn ex maar eens een mailtje om te vragen of die niet nog bij haar thuis liggen. Toen ik die mail aan het tikken was, dacht ik, ik vraag toch even hoe ze nu aankijkt tegen wat ze me allemaal heeft aangedaan. Voor degene die het niet weten (tijdje terug), wij gingen tijdelijk uit elkaar maar vervolgens dook zij met een andere jongen het bed in. Met die jongen doet ze het overigens nog steeds. Nu komt het bizarre. Mailt ze me het volgende:

Voor wat betrefd het andere leven. Zoals we tijdens ons gesprek van de laatste keer al besproken hebben, dit was de enige manier voor mij om los te komen uit de situatie. Misschien laf en dom en stom en ......... Zoals ik toen ook al zei had ik het nooit zo moeten/mogen doen, maar ik kan daar nu toch niets meer aan veranderen. Maar ik weet gewoon dat ik het anders niet had gekund, maar ik heb er spijt van dat ik het zo heb gedaan. En dat er nu 3,5 toch heel mooie jaren vergooid zijn, terwijl we er misschien op een andere manier wel uit hadden kunnen komen die ik toen even niet meer zag. Ik hoop toch dat je het me ooit vergeeft.

Het gaat heel goed met me maar toch betrap ik mezelf erop dat er nog wat woede in me zit. Ik denk dat het getriggered wordt door het feit dat ik mijn ex nu weer 3 keer per week zie. Dit gaat best heel goed, ik negeer haar volledig maar ik merk nu dat alles weer meer in mijn hoofd speelt. Wordt zomaar ineens boos van binnen en krijg de neiging haar te vertellen wat ze me emotioneel ongelooflijk genaaid heeft. Ik doe dit niet omdat ik hier niets mee op schiet. Ik heb een leuk meisje leren kennen maar dat kan ik er plotseling ook helemaal niet bij hebben in mijn hoofd. Wij waren zulke soulmates en dan flikt ze me dit. Zelf is ze zo gelukkig met haar nieuwe vriend (ik geloof er geen zak van)! het is heel goed dat de relatie zoals we die hadden er niet meer is maar waarom alles zo kapot maken? Ik wil wel vrienden zijn, maar dat gaat echt nooit meer lukken want ik heb nu echt een hekel aan haar. Ik schrok laatst van mezelf want toen ze geblesseerd raakte bij het sporten hoopte ik gewoon dat het ernstig was. Terwijl ik nooit dergelijke gedachten heb, bij niemand. Ze haalt nu iets in mij naar boven waar ik niet blij van wordt. Gelukkig zijn het nu wel momentopnames dat ik me klote voel en overheerst het goede gevoel maar toch is dit irritant.

http://www.elsevier.nl/persoonlijk/gezondheid_en_gezin/gezin/nieuwsberic...