Woensdag heb ik haar dus teruggezien, na haar ongeveer een maand niet gezien te hebben. Het was gezellig, vertrouwd, maar ook moeilijk voor mij. Ze lijkt vastbesloten door te gaan met haar emigratieplannen. Maar tegelijkertijd zegt ze dus ook nog steeds van me te houden, verliefd te zijn op mij, in mij de ware te zien. Alleen: ze gelooft niet dat ik haar eindelijk echt vergeven heb, en is bang dat als we het opnieuw zouden proberen, dat ik dan vroeg of laat toch weer tegen hetzelfde aanloop.

We zijn inmiddels vier jaar en half verder sinds de liefde van mijn leven me verlaten heeft (zie mijn eerdere blogs). In oktober van 2010 zijn we terug samengekomen. We hebben nog zo'n drie jaar gehad samen, met goede, schitterende en uiteraard soms ook minder goede momenten.

Morgen zal het twee weken geleden zijn dat ze bij mij is weggegaan, na me opgebiecht te hebben me bedrogen te hebben. Officiëel hebben we nog steeds een relatie (dat zegt ze), maar we doen eigenlijk helemaal niets samen, en als ze bij mij is geeft ze de indruk niet snel genoeg weer weg te kunnen. Nu is het al geleden van vrijdag dat ik haar gezien heb, en op haar aanvankelijke belofte om maandag langs te komen is ze al teruggekomen. Ook de wijziging naar dinsdag blijkt nu twijfelachtig te worden. Als ik daarover klaag, vindt ze dat ik zaag of dat ik teveel druk op haar zet.

Hallo allemaal,

Na bijna tien jaar gelukkig samen heeft ze mij bedrogen. Nu weet ze niet meer of ze nog verliefd is op me, en gaat ze terug alleen wonen. Voor mij (en volgens haar ook voor haar) kwam dit als een volledige verrassing, bijna van de ene dag op de andere. Officiëel blijven we nog een koppel, maar ik ken weinig gevallen waarin zo'n "afstand nemen" uiteindelijk leidt tot een herstel. Je leert allebei nieuwe mensen kennen, bouwt een eigen vriendenkring op, en voor je het weet ben je helemaal uit elkaar gegroeid. Of niet? Wat denken jullie hiervan?