We zijn inmiddels vier jaar en half verder sinds de liefde van mijn leven me verlaten heeft (zie mijn eerdere blogs). In oktober van 2010 zijn we terug samengekomen. We hebben nog zo'n drie jaar gehad samen, met goede, schitterende en uiteraard soms ook minder goede momenten.

Toch bleek dat ik het nooit volledig heb kunnen verwerken. Enkele maanden geleden kwam het tot een uitbarsting waarbij ik wat er gebeurd was in 2009 weer oprakelde. We zijn uiteindelijk samen tot het besluit gekomen dat we toch beter uit elkaar zouden gaan, maar vrienden zouden blijven. Dat is nu twee maand en half geleden. De eerste periode na de nieuwe breuk wou zij al gauw de relatie herstellen. Ik hield de boot af. Zij is alleen op reis gegaan, een reis die we normaal samen zouden maken. Ze heeft familie wonen in een ver land, en ging daar naartoe. Na de reis begon zij wat afstandelijker te worden. Ze vertelde dat ze overwoog om te emigreren naar dat land. Dat heeft mij wakkergeschud: dit is echt de vrouw van mijn leven, en ik wil haar niet kwijt! Dus begon ik weer toenadering te zoeken, voor meer dan vriendschap. Nu hield zij de boot af. De laatste keer dat ik haar zag, zei ze me dat ze hoopte en dacht dat we er toch nog uit zouden geraken, maar dat zij nu een beetje tijd nodig had: enkele weken, hoogstens enkele maanden. Ik heb haar die tijd gegund, en heb voorgesteld een paar weken minder contact te hebben. In die periode heb ik haar wel twee lange mails gestuurd waarin ik mijn liefde uitte.

Gisteren heb ik dan eindelijk weer met haar gebeld. Zij had zelf weer contact gezocht, want ik wilde geen druk op haar zetten in de vrees dat dat haar beslissing negatief zou beïnvloed hebben. Dat was blijkbaar een grote fout geweest van mij. Ze had niet stilgezeten in de drie à vier weken tussentijd. Met de hulp van haar familie is ze nu alles in orde aan het brengen om te kunnen emigreren naar dat verre land. Ik vroeg haar hoe zeker dat nu was, en ze zei dat ze het in elk geval ging proberen. Ik vroeg haar ook of ze nog van me hield. Dat deed ze nog, heel veel zelfs. Ze zegt zelfs dat ze nog altijd het gevoel heeft dat wij samenhoren, dat ik de ware voor haar ben, maar dat het gewoon niet heeft blijken te werken. Dat ze zelfs nog steeds verliefd is op mij. Maar dat het enige dat haar tegenhoudt haar angst is dat ik vroeg of laat het dan weer niet meer zou zien zitten. Ze is met andere woorden bang dat ik het later alsnog weer zou uitmaken, en wil zich daartegen beschermen. Ik heb geprobeerd haar ervan te overtuigen dat ik nu echt wel heb ingezien dat onze liefde te belangrijk is om die te laten kapot maken door wat er in 2009 gebeurd is. Dat als we nu opnieuw voor elkaar zouden kiezen, dat het dan wat mij betreft echt voor altijd zou zijn. Maar ze gelooft niet dat ik er nu echt over ben. Ondanks het feit dat we dus allebei van elkaar houden, verliefd zijn op elkaar, ervan overtuigd zijn elkaars ware te zijn en een gemeenschappelijke geschiedenis van ondertussen veertien jaar en half te hebben, gaat ze door met haar plannen om te emigreren. Ze wil dan wel vrienden blijven, want ik zal "altijd iets heel speciaal blijven voor haar", maar wat voor vriendschap zou dat dan nog wel zijn als ik haar binnenkort misschien helemaal nooit meer ga zien? En contact houden per mail of op de chat, tja, daar is zij nooit echt sterk in geweest, dus daar gaat niet zoveel van komen, vrees ik. En daarbij: ik wil eigenlijk veel meer dan vriendschap, laat staan een lange-afstand-vriendschap; ik wil terug haar liefde voelen en haar mijn liefde kunnen geven!

Ik heb er zo'n spijt van dat ik, voor ze die plannen maakte, niet op haar vraag om toch terug samen te komen ben ingegaan. Het is nog maar ongeveer een maand geleden dat ze het wel nog zag zitten, meer zelfs, dat ze ervan overtuigd was dat het ook zou gebeuren. En nu dit. Wat moet ik nu toch doen? Ik heb haar gevraagd hoe ik haar ervan kon overtuigen dat mijn twijfels nu echt wel weg zijn, maar ze zegt dat ze niet denkt dat ik haar daarvan kan overtuigen. Ik heb zelfs al even gedacht haar ten huwelijk te vragen in de hoop dat dat haar zou overtuigen, zo wanhopig ben ik.

Waarom, als je allebei van elkaar houdt, allebei verliefd bent op elkaar, allebei denkt dat de ander de ware is, waarom dan niet elkaars liefde aanvaarden? Het kan toch niet zijn dat ons tijdperk hier tot een einde komt? Dat de persoon die bijna de helft van mijn hele leven het middelpunt en de reden van mijn bestaan was, binnenkort misschien enkel nog "somebody that I used to know" zal zijn? We hebben gisteren, tijdens het telefoongesprek, afgesproken dat ik morgen naar haar zou gaan. Omdat ze me nog eens wil zien, omdat we toch gaan proberen vrienden te blijven. Ik wil haar er alsnog van proberen te overtuigen dat wat wij hebben/hadden te mooi is om niet meer voor te vechten, maar ik weet niet goed hoe. Iemand suggesties?

Een bijkomende pijnlijke zaak is dat onze twee lieve katjes, die we nu meer dertien jaar samen hebben, met haar mee zouden verhuizen: ik heb in mijn appartementje geen plaats, en mag ook geen huisdieren houden.

Ik heb heel sterk de neiging om haar vanavond, na haar werk, op te bellen om nog eens te proberen haar te overtuigen van het feit dat ik echt wel voor altijd met haar verder wil, en ze dus geen angst moet hebben dat de relatie langs mijn kant nog ooit in twijfel zou getrokken worden. Ik weet niet of dat een goed idee is, maar het omgekeerde, haar loslaten, was blijkbaar nog een veel slechter idee.

Wat moet ik toch doen???