Morgen zal het twee weken geleden zijn dat ze bij mij is weggegaan, na me opgebiecht te hebben me bedrogen te hebben. Officiëel hebben we nog steeds een relatie (dat zegt ze), maar we doen eigenlijk helemaal niets samen, en als ze bij mij is geeft ze de indruk niet snel genoeg weer weg te kunnen. Nu is het al geleden van vrijdag dat ik haar gezien heb, en op haar aanvankelijke belofte om maandag langs te komen is ze al teruggekomen. Ook de wijziging naar dinsdag blijkt nu twijfelachtig te worden. Als ik daarover klaag, vindt ze dat ik zaag of dat ik teveel druk op haar zet.
Ze geeft op geen enkele manier de indruk emotioneel geraakt te zijn door heel de kwestie, al beweert ze (in een mailtje) dat dat echt wel zo is, maar dat ze er op een andere manier mee omgaat dan ik. Ze zegt dat ze enorm veel van me houdt en me mist, maar blijkbaar kan dat nu allemaal even niet geuit worden.
Praten over onze problemen zal pas kunnen als haar nieuwe studio ingericht is. Wanneer dat zal zijn, weet ze uiteraard nog niet.
Ik loop tegen de muren op en weet dus eigenlijk van niks, en door heel deze soep is er zelfs nog geen begin geweest van verwerking en/of plaatsing van het feit dat ze mij bedrogen heeft. Sommige mensen vinden dat het er begint op te lijken dat ze me aan het lijntje is aan het houden, en dat ik een soort ultimatum moet stellen: op die datum moet je eruit zijn wat je nu eigenlijk wilt, of ik hak de knoop in jouw plaats door. Maar dat kan ik voorlopig nog niet. Ik kan (nog?) niet zonder dat meisje.
Maar waarom doet ze nu zo? Na tien jaar elkaars alles geweest te zijn!