Het lijkt wel of mijn pijn en gemis steeds erger worden... ik vind het echt niet meer leuk, ik kan niet geloven dat het allemaal voorbij is. Ik heb bedacht wat ik zelf liever anders had gedaan in deze relatie en vraag me nu af of dat geholpen zou hebben. Ik voel me nu zo ellendig, zo alleen... ik snap er niets van! Ik had nog nooit meegemaakt dat ik een jongen zag en meteen een klik voelde, het gevoel dat wij bij elkaar hoorden. In de afgelopen twee jaar heb ik nooit een man gezien waarvan ik ook maar enigszins het idee had dat ik hem leuk kon gaan vinden.

Het voelde altijd zo goed, zo vertrouwd, zo speciaal.

aaaaaaah, ik begin het volgens mij nu pas echt door te krijgen! De afgelopen twee weken gingen op zich best redelijk, maar ik denk dat dat kwam doordat ik het nog niet geloofde... auw, wat een rotgevoel zeg. ik ben nu bezig met vallen, stomme diepe put. Ik had de mooiste berg beklommen en nu glijd ik er af, ik heb helemaal geen houvast, alles valt mee. Bloemetjes van troost ontwortelen zo eenvoudig en kunnen niet helpen. Ik snap er niets van, ik dacht dat we het zo leuk hadden, dat alles zo makkelijk ging, voelden elkaar zo goed aan, altijd zo gezellig... Mijn god, wat mis ik alles. De weg die voor me ligt is langer en moeilijker dan ik tot nu toe dacht.

Sinds 13 augustus ben ik na een relatie van 2 jaar weer alleen. Na drie dagen dacht ik dat het al beter ging en dat ik er wel overheen zou komen, maar vandaag werd me duidelijk dat ik meer tijd nodig zal hebbend an ik dacht... omdat ik me bijna niet kan inhouden hem een mailtje te sturen, leek het me een goed idee om hier mijn gedachten maar eens op te schrijven.

Allereerst ben ik erg blij dat ik deze site heb gevonden, het helpt om jullie verhalen te lezen! Ik dacht echt even dat ik de enige was die zich zo ongelukkig voelde, maar ik heb ontdekt dat er velen met mij zijn, en dat het ook erger kan.