aaaaaaah, ik begin het volgens mij nu pas echt door te krijgen! De afgelopen twee weken gingen op zich best redelijk, maar ik denk dat dat kwam doordat ik het nog niet geloofde... auw, wat een rotgevoel zeg. ik ben nu bezig met vallen, stomme diepe put. Ik had de mooiste berg beklommen en nu glijd ik er af, ik heb helemaal geen houvast, alles valt mee. Bloemetjes van troost ontwortelen zo eenvoudig en kunnen niet helpen. Ik snap er niets van, ik dacht dat we het zo leuk hadden, dat alles zo makkelijk ging, voelden elkaar zo goed aan, altijd zo gezellig... Mijn god, wat mis ik alles. De weg die voor me ligt is langer en moeilijker dan ik tot nu toe dacht.
Nou ja, ga nu uit met 'vrienden' (ken er maar één, en grotendeels via msn) in de hoop dat ik even ergens anders aan denk.
minder
klinkt minder ja... een zwaar dal ligt voor je... en dan the only way is up! Ga er lekker doorheen, ga stuk, mis de ander, huil om de ander, vervloek de ander, ga nog meer stuk, mis de ander nog meer, huil nog harder om de ander en scheld de ander helemaal verrot...
En dan zul je je weer beter gaan voelen... denken dat het mooi is wat is geweest... het leven bestaat uit zoveel momenten, geen enkel moment is hetzelfde en geen enkel moment kun je herhalen... nieuwe momenten zijn er, geniet van elke nieuw moment, ook als het pijn is, als het verdriet is...pijn en verdriet zijn mooi...het geeft je inzicht en door inzicht zul je groeien...
heb je nu allemaal niks aan...kweet het...en toch...misschien kun je je er aan vast houden en denken aan het eerstvolgende mooie moment wat je beleeft...dat er weer meerdere zullen volgen..
sterkte!
-
-