Het lijkt wel of mijn pijn en gemis steeds erger worden... ik vind het echt niet meer leuk, ik kan niet geloven dat het allemaal voorbij is. Ik heb bedacht wat ik zelf liever anders had gedaan in deze relatie en vraag me nu af of dat geholpen zou hebben. Ik voel me nu zo ellendig, zo alleen... ik snap er niets van! Ik had nog nooit meegemaakt dat ik een jongen zag en meteen een klik voelde, het gevoel dat wij bij elkaar hoorden. In de afgelopen twee jaar heb ik nooit een man gezien waarvan ik ook maar enigszins het idee had dat ik hem leuk kon gaan vinden.

Het voelde altijd zo goed, zo vertrouwd, zo speciaal. Ik maakte me zorgen dat ik zo jong al mijn ware liefde tegen was gekomen... of denk je dat altijd? Hoe kan hij nou liever alleen zijn, ik vind het zo moeilijk! En al die herinneringen... bij alles dat ik zie, alles dat iemand me vertelt moet ik aan hem denken. Er zijn zoveel mooie, leuke, prachtige momenten geweest, en eigenlijk nauwelijks minder leuke. Ik weet niet meer wat ik moet doen, ik heb het gevoel dat het gewoon steeds moeilijker wordt.