Lieve allemaal,

Voor degene die mijn blogs volgen weten ze dat ik morgen mijn afspraak heb voor de abortus van mijn zwangerschap. Morgen is het zover, en om heel erg eerlijk te zijn slaan de twijfels nu in ene weer toe.

Ik was/ben zo zeker ervan dat de abortus het beste is wat ik kan gaan doen, maar waarom twijfel ik dan nog? Ik weet dat je bij twijfel nooit iets moet doorzetten, en natuurlijk kan ik het altijd nog uitstellen, maar dat trek ik niet meer. Ik was/ben zo zeker van me zaak, hoe kan het dan dat ik nu mijn twijfels begin te krijgen?

Het is misschien pas ochtend en het is misschien pas vroeg, maar vandaag heb ik de beste dag tot nu toe. Ook al stuur me ex me allemaal berichtjes over de what's app betreft hoe het met mij gaat en of de nacht goed is gegaan vanwege me zwangerschap ik heb er nog steeds niet op gereageerd! Ik ben er zo trots op, dat ik hoop dat het me gaat lukken tot woensdag (dan is de dag van mijn abortus).

Zoals in mijn laatste blog te lezen was heb ik besloten om mijn kindje niet te houden wegens alle omstandigheden.

Met mijn zwangerschap heb ik een heel vervelende complicatie. Ik heb hyperemesis. Dit houdt in dat ik veel afval tijdens mijn zwangerschap (ben al 7 kilo afgevallen), dit komt vooral omdat ik letterlijk niets binnen kan houden. Ik ben al een paar keer opgenomen in het ziekenhuis wegens uitdroging aangezien alles wat ik eet en drink er meteen uitgaat.

Vanmorgen om 10:15 had ik mijn afspraak om mijn keuze door te geven. Ga ik dit kind houden of kies ik er toch wel voor om de abortus te doen?

Op aanraden van menig mensen heb ik een lijstje voor mezelf gemaakt met wat ik als voordelen zag, en wat ik als nadelen zag. Uiteindelijk ben ik tot mijn conclusie gekomen, om dit kind niet te houden. Ik kan het gewoon niet, en ik gun mijn toekomstige kind zoveel meer dan wat ik het nu kan bieden. Jammer genoeg ging de ochtend vandaag anders dan ik had gewild...

Zoals jullie in mijn vorige blogs konden lezen heb ik mijn relatie met mij ex verbroken. Dat is nu 4 weken geleden.
Drie weken geleden ben ik erachter gekomen dat ik zwanger van hem was. We waren al van plan kinderen te nemen, en waren hier dan ook mee bezig. Ik ben 24 jaar oud en mijn ex 25 jaar oud. Ik heb een goede baan (beter dan die van me ex) en ik heb mijn woning die op mijn naam staat. Je zou denken in princiepe kan je dan besluiten om het kindje te houden en er als alleenstaande moeder voor gaan.

Nu mijn ex een relatie is begonnen met het meisje met wie hij vreemd is gegaan, wordt het alleen maar zwaarder. Het wordt zwaarder omdat ik zwanger ben van een jongen die me zo erg heeft bedrogen. De hormonen die erbij komen spelen tijdens mijn zwangerschap lijken het ook alleen maar erger te maken.

Ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik heb enorm veel complicaties bij deze zwangerschap, en zou ondanks alles zo graag steun van mijn ex willen ontvangen ook al weet ik dat hij de laatste is bij wie ik deze steun moet zoeken.

Op 4 juli 2012 ging ik samen met mijn (inmiddels ex) vriend op vakantie naar Mexico. Ik had er zoveel zin in, en wou zo graag even een paar heerlijke weken weg van het normale leven. Tot deze vakantie alles op z'n kop gooide.

Op de dag voordat we zouden vliegen was ik naar de dokter gegaan om mijn urine in te leveren. Ik was namelijk over tijd, maar de zwangerschapstest die ik had gedaan was negatief. Toch werd ik alsmaar niet ongesteld. Voor ik naar Schiphol moest gaan, heb ik mijn urine ingeleverd en de dokter zou me voicemail inspreken met de uitslag.